Koniec wakacji

Zawsze mam dylemat, na którym blogu pisać notkę dotyczącą wszystkich i jak skłonić tych, którzy czytają tylko jeden, żeby jednak przeczytali tę notkę ;p.

Zaraz skończy się mój przedostatni dzień wolności, w środę wracam do szkoły, a że pewnie wiele się w ciągu roku szkolnego zmieni, to wolę to tutaj napisać i Was oraz siebie jakoś na to przygotować ;D.

A także wyjaśnić i podsumować to, co robiłam przez te wakacje. Swoją drogą mam wrażenie, że zrobiłam bardzo niewiele ;/.

Czytaj więcej »

08. ~ Szatan

– Zaspało się, co? – pytam, kiedy Verdas wchodzi do kuchni. Na mój widok gwałtownie staje, po czym zerka na zegarek.

– Masz jeszcze jakieś dwie godziny snu – zauważa.

– Tak, ale postanowiłam je poświęcić, aby umilić ci poranek towarzystwem mojej osoby.

Tak naprawdę nie mogłam spać. I wciąż mam zamiar wyciągnąć z niego informacje, dlaczego mnie zatrudnił i wciąż nie zwolnił. No i może chcę, aby jego córka mnie polubiła. Ale tylko trochę.

Przez chwilę patrzy na mnie, po czym wzdycha i pokazuje ruchem głowy, abym poszła za nim. Uśmiecham się i zeskakuję z blatu, a następnie razem wychodzimy z apartamentu. Niestety na korytarzu wpadamy na blondi. Serio? Czy to babsko zawsze musi się pojawiać tam, gdzie nie chcę, żeby się pojawiała? Patrzy na nas zdziwiona, po czym zwraca się do Leona, kompletnie ignorując moją obecność.

– Musisz coś pilnie podpisać.

– Za godzinę – rzuca i odchodzi, a ja szybko do niego dołączam, posyłając blondi fałszywy uśmiech.

Stajemy obok siebie, czekając na windę, a ja czuję na sobie wzrok blondynki.

– Macie tu mrożony jogurt? – pytam w pewnym momencie.

Patrzy na mnie zaskoczony pytaniem, ale odpowiada:

– Mamy.

– Pójdziemy na mrożony jogurt?

Śmieje się.

– Mam pracę.

– Jak chcesz, pójdę z twoim dzieckiem – oznajmiam i zapamiętuję, aby zapytać Sarah skąd wytrzasnąć mrożony jogurt. Zerkam na Verdasa. – Biegacz czasem bez koszulki?

W odpowiedzi unosi brew i zauważam, że z trudem powstrzymuje śmiech. Wzruszam ramionami.

– Tak tylko pytam.

– Chce ci się wstawać tak wcześnie, żeby biegać? – pytam, kiedy razem biegniemy brzegiem oceanu.

Spogląda na mnie.

– TY mnie o to pytasz?

Wzruszam ramionami.

– Wstaję wcześnie od czasów, kiedy jeszcze trenowałam bieganie – zdążyłam się przyzwyczaić. Poza tym zazwyczaj kładę się wcześnie, a ty nie.

Marszczy brwi.

– Skąd wiesz, o której kładę się spać?

Nie jestem jakimś pieprzonym stalkerem, okej? To on zaczął!

– Widzę światło na balkonie – bronię się. – Nie zasłaniam zasłon, bo lubię sobie popatrzeć na ocean przed zaśnięciem. Cierpisz na bezsenność?

Miałam problemy ze snem niedługo przed kontuzją. Prawdopodobnie była ona spowodowana dużym stresem wywołanym przygotowaniami do zawodów. Potem przyszła depresja, więcej stresu wywołanego rachunkami i długami, a potem wyprowadziłam się do Francesci i postanowiłam wszystko wokół siebie olać – zadziałało.

– A co, chcesz mi wypisać tabletki na sen? – odpowiada pytaniem, po czym wnioskuję, że trafiłam w dziesiątkę. Czy tylko ja odczuwam dumę?

– Mogę cię o coś zapytać?

Unosi brew,

– TY mnie o pytasz? – powtarza swoje pytanie.

Wywracam oczami.

– Jesteś pracoholikiem?

Śmieję się, jakby już wcześniej to słyszał.

– Jestem ojcem, który posiada sieć hoteli i chce dla swojej córki tego, co najlepsze. Bankructwo tym nie jest.

Czyli jest. Wiedziałam. Prawie żałuję, że nie poszłam na psychologię. Prawie. Zakład, że zrezygnowałabym po pierwszym semestrze?

Przez chwilę biegniemy w ciszy, a ja analizuję jego słowa.

– To lekko przerażające – zauważam, a kiedy widzę jego pytający wraz twarzy, dodaję: – Praktycznie mieszkasz w pracy. Nawet dziewczyna jest twoją pracownicą.

Odwraca się gwałtownie w moją stronę.

– Co? Dziewczyna?

Wzruszam ramionami.

– Blondi – odpowiadam. Pamięta ktoś jej imię? – Co, nie lubicie tego określenia?

Patrzy na mnie rozbawiony, a po chwili zaczyna się śmiać.

– Co? – Śmieje się jeszcze głośniej, a kiedy widzi mój zdezorientowany wyraz twarzy, wyjaśnia: – Ludmiła jest matką chrzestną Sarah, najlepszą przyjaciółką mojej żony i narzeczoną mojego wspólnika.

Przez chwilę wpatruję się w niego z szeroko otwartymi oczami. Dlaczego na to nie wpadłam?

– Dlaczego myślałaś, że jest moją dziewczyną? – pyta, wciąż się śmiejąc.

Bo na wszystko jej pozwala i wtrąca się w sprawy związane z Sarah.

Chociaż w sumie... jak teraz na to patrzę, to rzeczywiście pasuje to do ciotki Sarah aka najlepszej przyjaciółki jego żony. Dlaczego od razu pomyślałam o seksie? Myślicie, że powinnam się z kimś przespać?

– Nieważne – odpowiadam i wracamy do biegania w ciszy. A przynajmniej chciałabym, żeby to była cisza. On wciąż się ze mnie śmieje. Miałam prawo się pomylić, okej?! – Wiesz... moi rodzice byli podobni.

Unosi brew.

– To znaczy... nie mieli sieci hoteli, ale również myśleli, że zapewniają mi to, co najlepsze, poświęcając się swojej pracy – oznajmiam.

– Gdzie są teraz? – pyta.

Wzruszam ramionami.

– Nie wiem. Co gorsze – kompletnie mnie to nie obchodzi – odpowiadam, a on tylko na mnie spogląda i przez resztę poranka biegamy w krępującej ciszy.

Zaledwie chwilę po wypowiedzeniu tych słów, zdaję sobie sprawę z tego, że przesadziłam porównując go do moich rodziców, ale nie mówię tego.

– Co będziemy dzisiaj robić? – pyta Sarah, kiedy razem wracamy do domu. Zauważyłyście, że jest jakaś rozmowna? Wiedziałam, że w końcu mnie polubi. Mówiłam – dzieci mnie lubią. A przynajmniej by lubiły.

– Nie wiem – odpowiadam.

– A jutro?

Marszczę brwi.

– Czemu o to pytasz?

Uśmiecha się do mnie szeroko.

– Bo dzisiaj zaczyna się długi weekend. Będziesz się mną zajmować aż do wtorku.

Nie lubi mnie. Po prostu lubi się nade mną znęcać psychicznie i psuć mi humor. Czy tylko ja widzę, jakie to dziecko jest wredne?! Jestem jej ofiarą!

– Tata nie ma wolnego? – pytam i przysięgam, że powstrzymuję płacz.

Ona tymczasem z zadowoleniem kręci głową.

– Może, ale jeśli tak to tylko w niedzielę.

Patrzę na nią błagalnie.

– Chcesz się pobawić w sen zimowy?

Kręci głową.

– Chcę iść na lody.

Wzdycham głośno.

– Henry, zawieź nas na lody.

Pół godziny później, obserwuję w ciszy potwora, kiedy pożera swoje czekoladowe lody z zadowoloną miną. Z czego ona się tak cieszy? Przecież jeszcze wczoraj mnie lubiła. Dlaczego dzisiaj psucie mi humoru daje jej taką przyjemność? To dziecko trzeba wysłać na leczenie.

Siedzimy przy stole przed lodziarnią i przysięgam, że już wolałabym w tej chwili wąchać kwiatki od spodu. Nie jestem typem imprezowiczki czy osoby, która wychodzi z domu wtedy, kiedy może i otacza się mnóstwem ludzi. Wolę raczej samotność i spokój. ale i tak myśl, że spędzę z tym dzieckiem całe trzy dni mnie dobija. Łatwo z nią wytrzymać w tygodniu, bo znika na ileś tam godzin, a ja mam spokój. Co ja mam z nią robić przez cały dzień? Jak mam jej nie zabić w ciągu trzech całych dni?

– Nie lubisz lodów? – pyta w pewnym momencie.

– Nie lubię dzieci – oznajmiam.

– Musisz mnie lubić, jeśli chcesz, żeby mój tata lubił ciebie.

Mam gdzieś to, czy Verdas mnie lubi. Trochę. Obchodzi mnie tylko to, że daje mi wypłatę. No i może ciut to, że ma przezajebistą klatę.

– Czemu myślisz, że chcę, żeby mnie lubił?

– Byłam u niego rano i widziałam przez okno, jak biegacie. A wczoraj powtórzyłaś mu to, co mówiłam. Jeśli chcesz zostać dziewczyną mojego taty, to lepiej od razu sobie idź.

Otwieram szeroko oczy. To dziecko to potwór. Przebiegły, cholerny potwór.

Czy to dziecinne, że mam ochotę poflirtować z jej ojcem tylko po to, żeby ją wkurzyć?

– Nie mów tacie, że byłyśmy na lodach – mówi Sarah, kiedy wchodzimy do holu. Patrzę na nią zaskoczona.

Proszę, niech to dziecko nie będzie uczulone na czekoladę i nie padnie zaraz trupem. Fran mnie zabije.

– Nie możesz jeść lodów? – pytam, a moje przerażenie wzrasta, kiedy ona kręci głową.

– Nie mogę bez pozwolenia taty.

Otwieram szeroko oczy i właśnie w tej chwili w holu pojawia się Verdas. Co więcej zmierza prosto w naszą stronę. Jak bardzo nie żyję?

– Violetta, możemy... – przerywa, kiedy spogląda na twarz swojej córki. – To czekolada?

Patrzę na nią spanikowana i dopiero teraz dostrzegam resztki lodów w kącikach jej ust. To dzieci trzeba pilnować, żeby wytarły buzię? Z wszystkimi tak jest czy tylko Sarah została kiepsko wytresowana? To znaczy... wychowana.

Zanim Sarah coś mówi, zakrywam jej usta obojgiem dłoni.

– Nie! – krzyczę. – To... to...

– Kupa – podpowiada mi szatynka.

– Kupa – mówię i dopiero po chwili zdaję sobie sprawę z tego, co właśnie wyszło z moich ust. Patrzę przerażona na swojego szefa. – Nie! Przysięgam, że to nie kupa! – tłumaczę się, podczas gdy Sarah zaczyna się śmiać.

Verdas patrzy przez chwilę na mnie, jakby nie wiedział, co powiedzieć.

– Możemy porozmawiać w moim gabinecie? Sarah, zostań tutaj, zaraz do ciebie przyjdę – oznajmia i odwraca się, a ja idę za nim. Mam nadzieję, że Fran nie wywaliła jeszcze mojego łóżka, bo nie chcę spać na jej kanapie. Kto wie, co ona i Diego na niej robili.

– Okej, zabrałam ją na lody, ale nie wiedziałam, że nie mogę! – wyjaśniam po drodze. – Nie mówiła, że jej nie pozwalasz, ty też o niczym takim nie wspominałeś!

Patrzy na mnie i marszczy brwi.

– Możesz zabierać ją na lody – rzuca i idzie dalej.

Na chwilę przystaję i zdaję sobie sprawę z tego, co się właśnie stało. Sarah specjalnie mi powiedziała, że nie może jeść!

– Idziesz? – pyta szatyn, kiedy odwraca się w moją stronę.

– Twoje dziecko to szatan!

Patrzy na mnie zdezorientowany.

– To znaczy... aniołek. Śliczny i słodki i mądry i... wow. To z pewnością zasługa genów!

Czy ja się podlizuję?

Patrzy na mnie przez chwilę, zastanawiając się, co odpowiedzieć, aż w końcu daję sobie spokój i znowu zmierza w stronę swojego gabinetu. Podążam za nim.

Kiedy wchodzimy do środka, zamyka za nami drzwi, a ja siadam przy jego biurku.

– To ten moment, w którym mnie zwalniasz? – pytam. – Dasz mi w prezencie wasze mydełka?

– Nie zwalniam cię – odpowiada, siadając naprzeciwko. – Zrobisz coś dla mnie?

Patrzę na niego podejrzliwie.

– To coś nielegalnego?

W odpowiedzi otrzymuję zaskoczone spojrzenie.

– Nie?

– A dostanę za to premię?

Odpowiada bez zastanowienia:

– Płacę podwójnie za każdą przepracowaną godzinę od teraz do poniedziałku wieczorem.

Wow. To... kupa forsy.

– Zrobię to – mówię.

– Nie zapytasz nawet co?

Za tyle kasy zrobię wszystko poza włożeniem szpilek.

Wywracam oczami.

– Okej, co?

– Wyjedziesz z Sarah na weekend do moich teściów?

~*~

Muszę się Wam przyznać, że jakbym się spięła to skończyłabym to wczoraj ;p. Lekko się zacięłam przy rozmowie Fiolki i Sarah, dlatego ten jeden fragment zostawiłam sobie na później.

Prawdopodobnie jest to ostatni rozdział na tym blogu dodany w trakcie moich wakacji ;///. Środa do szkoły ;(. Czuję się nieusatysfakcjonowana tym, ile czasu poświęciłam na blogi w wakacje, a kiedy wrócę do szkoły będzie jeszcze gorzej ;/. Ale na dniach opublikuję notkę, w której opisze Wam jak to będzie teraz wyglądać zarówno na tym blogu, jak i na pozostałych (heroes również ;) nie zapomniałam). Postaram się napisać jeszcze na SOYH jeden rozdział, ale nie obiecuję, bo w sobotę mama i brat wracają z Polski, więc koniec spokoju ;((.

Rozpisałabym się na temat tego rozdziału, ale w sumie mi się nie chce XD. Jestem zmęczona, idę oglądać serial ;p.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;*.

Do następnego ;)

Quinn ;*

07. ~ Pranie mózgu

Kiedy dostrzegam jego plecy przyspieszam, aż w końcu go doganiam. Zaczynam biec po jego prawej stronie i mówię, zwracając na siebie jego uwagę:

– Wiem, że coś jest nie tak i jeśli mi o tym nie powiesz to sama się dowiem! Nie wierzę w to, że możesz być, aż tak nienormalny...

– Wstałaś o tej godzinie, tylko po to, żeby ze mną porozmawiać? – przerywa mi, patrząc na mnie zaskoczony.

– Co? Nie. Nie kładłam się spać.

Jego oczy się rozszerzają.

– Violetta, jest piąta rano.

– Umiem korzystać z zegarka, ale to, że myślisz, iż jest inaczej, a mimo to, powierzasz mi opiekę nad swoją córką, utwierdza mnie w fakcie, że jesteś nienormalny!

Właśnie następuje ten etap naszej współpracy, na którym zaczynam się kłócić ze swoim szefem. Zazwyczaj następuje to jeszcze w pierwszym tygodniu pracy. Kłócimy się, on mnie wywala, a ja szukam nowej pracy.

Zazwyczaj zdaję sobie sprawę z mojego błędu dopiero po fakcie i wtedy tego żałuje – a przynajmniej staram się żałować.

Tym razem jest inaczej. W chwili, w której wybiegłam w apartamentu w samym dresie i pobiegłam w stronę plaży, gdzie spodziewałam się spotkać Verdasa, wiedziałam, że robię źle. Wiem to też teraz. To ta chwila, w której powinnam się wycofać, a mimo to nie mogę.

Francesca się do mnie nie odzywa, a ja nie mam kontroli nad tym, co się dzieje w moim życiu – to sprawia, że wariuję. Wiem, że rozzłoszczę moją przyjaciółkę jeszcze bardziej, ale nie mogę funkcjonować w środowisku, w którym wszyscy wiedzą, o co chodzi, tylko nie ja.

Kiedy staje, robię to samo. Stoimy naprzeciwko siebie i patrzymy na siebie. Różnica polega na tym, że on jest oazą spokoju, a ja mam ochotę go pobić.

– Dlaczego masz taki problem z zaufaniem mi? – pyta, marszcząc brwi. Krzyżuję ręce na piersi w geście obronnym.

– Nie mam.

Kiedy słyszy tę odpowiedź, unosi brew i śmieje się.

– Więc dlaczego doszukujesz się w tym wszystkim jakiejś podpuchy? Wiesz w ogóle, o co mnie podejrzewasz czy jeszcze do tego nie doszłaś?

Spuszczam wzrok.

– Nie chcę z tobą gadać – odpowiadam, po czym odbiegam. Za plecami słyszę jego śmiech, a po chwili mnie dogania.

– Zatrudniłem cię, bo jesteś szczera, otwarta. Wiem, że jeśli cokolwiek pójdzie nie tak, dowiem się o tym od ciebie.

Ponownie przystaję i odwracam się do niego.

– Nie mam żadnego doświadczenia z dziećmi. Ja nawet żadnego nie znam.

– Ja i moja żona też go nie mieliśmy. Wierzę w ciebie – oznajmia i odbiega, a ja decyduję się na powrót do hotelu.

– Jesteś najgorszą nianią na świecie.

– Powiedz to swojemu ojcu – mówię, nie otwierając oczu.

– Dlaczego nie pójdziemy do parku?

– Bo tam jest zbyt głośno i brudno.

Po szkole i odrobieniu lekcji, postanowiłam zrezygnować z wycieczki do parku. Co więcej, mam zamiar tak robić, aż mnie wyleją. Nie dlatego, że chce zrobić Sarah na złość. Po prostu nienawidzę tego miejsca.

Dlatego wzięłam ją na plaże, rozłożyłam koc i teraz leżę z nią na nim z nadzieją, że zaśnie i da mi spokój aż do powrotu jej ojca.

– Masz mamę? – pyta, a ja otwieram jedno oko i patrzę na nią podejrzliwie. Leży na boku i wpatruje się we mnie, czekając na odpowiedź.

– Nie.

– A tatę?

– Nie.

Wzdycham głośno. Temat moich rodziców to ostatni temat, jaki chcę poruszać w rozmowie z dzieckiem. Albo kimkolwiek.

– Zmarli?

– Nie... Po prostu się nie lubimy.

Przez chwilę przygląda mi się, zastanawiając się nad moimi słowami.

– Rodzice mamy też nie lubią mojego taty.

Otwieram oboje oczu i podpieram się na łokciach.

– Tak? Skąd to wiesz.

– Zawsze go obgadują.

Proszę, kto by pomyślał – Pan Verdas nie jest idealny. A przynajmniej nie w mniemaniu ich wszystkich.

Co zrobiłaby dobra niańka? Opowiedziałaby szefowi, co wygaduje jego dziecko i to, że jego teściowie za plecami go obgadują czy olała ten fakt? To całe niańczenie wymaga więcej wysiłku niż moja cała kariera sportowa.

– Ludmiła cię nie lubi – zauważa Sarah. Bystre dziecko, może jeszcze coś z niego będzie.

– Co ty nie powiesz.

– Powiedziała tacie, że powinien cię zwolnić.

Tego zdążyłam się już domyślić. Nie rozumiem tylko, dlaczego Verdas jej nie słucha.

– Nie chcę, żeby cię zwalniał – oznajmia, a ja otwieram szeroko oczy.

– Nie?

– Skoro Ludmiła cię tu nie chce, to ja tak.

Cóż, nie jest wyznanie miłości, ale to zawsze coś. Lubi mnie bardziej niż tę blondi, która sypia z jej ojcem. Uważam to za sukces.

– Jesteś niemiła – zauważam.

– Ty też – odpowiada, po czym kładzie się obok mnie na plecach i zamyka oczy.

Uśmiecham się i wyciągam rękę w jej stronę. Otwiera jedno oko i przez chwilę się zastanawia, ale w końcu przybija mi piątkę.

– Mam wino. Tanie, bo nie dostałam jeszcze wypłaty, a mamy co świętować – oznajmiam, po czym wymijam Fran w drzwiach i kieruję się do kuchni, gdzie siedzi Diego. – Zaczęliście jeść beze mnie, ale wybaczę wam, bo nie uprzedzałam, że przyjdę.

Za mną idzie Francesca.

– Co świętować? – pyta, kiedy witam się z jej chłopkiem i zajmuję miejsce przy stole.

– Po pierwsze to, że się na mnie odobrażasz. A po drugie, przełom. Sarah, ten bachor, którego niańczę, powiedziała mi dzisiaj, że mnie lubi.

Włoszka patrzy na mnie z lekkim uśmiechem, a Hernandez z wyrazem ulgi.

– Myślałem, że przyszłaś powiedzieć, że cię zwolnili.

– Dzięki za wiarę, Diego. Przypomnij mi, żebym nic ci nie kupowała na urodziny w tym roku. – Nie, żebym miała w planach posiadanie kasy na taki wydatek. – Fran, gdybyś mnie stąd nie wywaliła, sama wzięłabym sobie talerz, ale ponieważ jest jak jest, pozwolę ci czynić honory.

Moja przyjaciółka śmieje się, po czym podchodzi do szafek i przygotowuje kolejne nakrycie.

– To musiało być strasznie słodkie, kiedy mówiła ci, że cię lubi – oznajmia, zajmując swoje miejsce.

– Nie, nie powiedziała mi tego – odpowiadam. – Powiedziała, że skoro kochanka jej ojca mnie tutaj nie chce, to ona woli, żebym została.

Włoszka patrzy na mnie zdezorientowana, a jej chłopak zaczyna się śmiać.

– To zdecydowanie najmilsza rzecz, jaką to dziecko może ci powiedzieć – komentuje.

Krzywię się.

– Jej ojciec twierdzi, że nie polubiła żadnej niańki bardziej niż mnie – bronię się.

– Skoro tak powiedział, to na pewno prawda – odpowiada Herandez, wciąż się śmiejąc.

Prycham.

– Nie okłamałby mnie. Fran, stać cię na kogoś lepszego – oznajmiam, wskazując ruchem głowy na Diego. – Nie mogłabyś znaleźć sobie jakiejś kopii Verdasa?

Francesca krztusi się wodą, a Hiszpan natychmiast przestaje się śmiać i patrzy na mnie z uniesionymi brwiami.

– Kopii Verdasa? – pyta moja przyjaciółka, kiedy przestaje się krztusić. – Tyle masz do powiedzenia? Nie zwyzywasz go? Nie przyszłaś po to, żeby go poobgadywać, nakręcić się, a jutro pokłócić się z nim, a potem wylecieć z roboty?

– Już się pokłóciliśmy. A właściwie to ja się kłóciłam, a on to olał. W sumie to nie jest taki najgorszy.

Hernandez przerywa jedzenie i kładzie dłoń na moim czole, tymczasem Fran patrzy na mnie zaskoczona.

– Dobrze się czujesz? – pyta mężczyzna.

Kiedy kiwam głową, Francesca się odzywa:

– Czy ty właśnie skomplementowałaś swojego szefa? I to takiego, z którym musisz mieszkać, i który każe ci się zajmować jego córką?

– Sarah też nie jest najgorsza. Gdybym znowu była w jej wieku, polubiłybyśmy się.

– Co takiego ma to dziecko, że byłabyś je w stanie polubić? – zadaje pytanie Diego.

Wzruszam ramionami.

– Charakter. Myślałam, że dzieci są bardziej... nijakie. Ona jest wredna, chamska. Myślę, że to przez to, że jej ojciec nie ma dla niej czasu, ale nie przeszkadza mi to.

Kiedy kończę swoją wypowiedź, spoglądam na parę. Patrzą na mnie z mieszanką zdziwienia i przerażenia. Po chwili przenoszą wzrok na siebie.

– Wyprali jej mózg – odzywa się brunet, a Włoszka bez słowa przytakuje.

Od dwóch minut stoję naprzeciwko drzwi do sypialni Verdasa i zastanawiam się, czy zapukać. A właściwie to, czy powiedzieć mu o tym, co mówiła Sarah. Jeśli podejmę decyzję, zapukam i powiem od razu, zanim do jutra zapomnę bądź zmienię zdanie.

Nie przeoczcie tego, że myślę, zanim coś robię. W moim przypadku to coś rzadko spotykanego. Weźcie to pod uwagę w razie, jakby decyzja nie była słuszna. Jeszcze ćwiczę.

Co by zrobiła dobra niania? Albo nie. Co by zrobiła blondi?

Jasne, że by nakablowała. Bez wahania.

Podchodzę do drzwi i pukam w nie. A właściwie to walę. Nie należę do osób cierpliwych.

Drzwi się otwierają, a moim oczom ukazuje się... O mój Boże.

– Pali się? – pyta Leon i czuję na sobie jego wzrok, ale zbyt wiele wysiłku wymaga ode mnie przeniesienie spojrzenia z jego nagiego torsu na twarz. – Violetta?

– Ło matulu. To tatusie też tak mogą?

Jestem sportowcem, okej? Nie powinien Was dziwić fakt, że na widok mięśni u faceta świruję. A te mięśnie są... Gdybym nie była kobietą, właśnie by mi stanął.

– Mogę dotknąć? – pytam, wciąż wpatrując się w jego tors.

Wkłada palec wskazujący pod mój podbródek i unosi go, zmuszając mnie do spojrzenia w jego oczy. Złamałabym mu ten palec, gdyby nie to, że właśnie uświadomiłam sobie jak wspaniałe są jego oczy.

Kątem oka zauważam, że ma wilgotne włosy, a wcześniej ujrzałam, że nie ma na sobie nic poza spodniami dresowymi. Musiałam wyciągnąć go spod prysznica.

– Violetta, pomóc ci w czymś?

Kręcę głową, po czym odpowiadam, jak zahipnotyzowana:

– Nie, jest świetnie.

Marszczy brwi.

– To znaczy... Nie. Ja... miałam ci coś powiedzieć.

Kiedy wyciąga palec spod mojej brody, mój wzrok od razu wraca do jego torsu.

– Co takiego?

– Eee... nie wiem.

– Może lepiej ubiorę koszulkę.

Na te słowa gwałtownie podnoszę głowę.

– Nie! Nie, nie... Tylko... – Myślę przez chwilę, po czym sięgam po jego dłoń i wkładam sobie pod podbródek. – Po prostu zostaw tak.

– Co z Sarah?

Przypomnienie sobie, co miałam zamiar mu powiedzieć, zajmuje mi kilka chwila.

– Sarah... –  zaczynam, a kiedy milknę, kiwa głową i zachęca mnie do kontynuowania. – Powiedziała mi dzisiaj, że... twoi rodzice... Nie, nie twoi. Jej rodzice. Nie, inni rodzice. Rodzice twojej żony!

– Co z nimi?

– Sarah powiedziała, że cię przy niej obgadują. Myślałam, że może chciałbyś o tym wiedzieć.

– Wiem.

Nici z bycia dobrą niańką. Wiedziałam, że nie jestem do tego stworzona. Pff, następnym razem nic mu nie powiem.

– Oh, okej. To... branoc.

Wycofuję się i odwracam do swojej sypialni, kiedy wypowiada moje imię. Ponownie obracam się w jego stronę.

– Dzięki, że mi powiedziałaś.

Uśmiecham się, po czym wracam na swoje poprzednie miejsce.

– To, dlaczego teściowie cię obgadują nie jest moją sprawą, prawda?

– Nie.

Zazwyczaj nie jestem wścibska. Po prostu cholernie intryguje mnie, dlaczego ktoś może nie lubić Verdasa. Jest odpowiedzialny, sympatyczny i zapracowany, ale wciąż stara się być dobrym ojcem.

Przygryzam wargę.

– Sarah powiedziała mi dzisiaj, że chce, abym tu została – oznajmiam, a moje słowa wywołują jego uśmiech.

– Cieszę się.

Kiwam głową.

– Ja też.

Co jest dziwniejsze od tego, że to powiedziałam? To, że naprawdę tak myślę.

Wyciąga rękę, a ja przybijam mu piątkę, po czym ponownie odwracam się w stronę swojej sypialni. W ostatniej chwili się cofam.

– Skoro jestem taką świetną niańką, nie uważasz, że zasługuję a nagrodę.

Jego wyraz twarzy zmienia się w zaintrygowany. Unosi pytająco brew, a ja znacząco spoglądam na jego tors. Wzdycha, ale się uśmiecha i unosi ręce, co uznaję za zgodę.

Podchodzę do niego, po czym kładę obie dłonie na jego torsie. O. Mój. Boże. To najlepsza rzecz jakiej dotykałam.

Piszczę, po czym zabieram dłonie i idę do swojej sypialni.

– Jesteś nienormalna – słyszę za plecami. Mimo, że go nie widzę, wiem, że się uśmiecha. 

~*~

Mam wrażenie, że się nakręciliście, a ja Was teraz zawiodłam tym rozdziałem siódmym ;p. Sorry ;/.

Właśnie skończyły mi się rozdziały na zapas, więc nie wiem, kiedy next. Mam na niego pomysł itd. - po prosto ostatnio strasznie wolno mi wszystko idzie. Szczególnie na SOYH - rozdziały mam szczegółowo zaplanowane do 23., a kiedy trzeba ten pomysł wcielić w życie, to idzie mi to nie dość, że wolno, to jeszcze strasznie ;//. Zrobiłabym sobie krótką przerwę, ale boję się, że zaraz mi wakacje przelecą i będę musiała wrócić do szkoły, co jest równoznaczne z brakiem czasu. To, co mi zostało, chcę wykorzystać ;/.

W każdym razie, będę się starać, ale może mi to iść wolno ;p.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;)

Do następnego! ;)

Quinn ;*