28. ~ Prawda

Stoję i wpatruję się w niego oniemiała. Czuję się, jakby nagle cały świat się zatrzymał. Nie wiem, co powiedzieć lub zrobić, więc po prostu stoję i go obserwuję szeroko otwartymi oczami. 

Bez słowa zamyka laptopa, po czym wstaje. Wolnym krokiem podchodzi do mnie. Na jego twarzy nie malują się żadne emocje. Przyglądam się mu, zastanawiając się, co zrobi. 

Zatrzymuje się tuż przede mną. Przez chwilę bada wzrokiem moją twarz, po czym sięga ręką do lewej górnej kieszeni mojej dżinsowej kurtki. Obserwuję jego dłoń, kiedy wyciąga z niej coś, co wygląda jak mikrofon. Bez słowa kładzie urządzenie na blacie i wraca na swoje poprzednie miejsce na kanapie. Przed fotelem kładzie dużą szarą kopertę, przez co uznaję, że chce abym tam usiadła. 

Chwiejnym krokiem podchodzę i zajmuję miejsce. Patrzę na niego pytająco, czekam aż zacznie mówić. Nie zniosę tego milczenia ani chwili dłużej. 

Bierze głęboki oddech. 

– Wynająłem prywatnego detektywa. Nie mówiłem ci o tym, bo obiecałem, że dam sobie z tym wszystkim spokój – zaczyna. – Kazałem mu znaleźć kobietę, która nazywa się Violetta Castillo i jest w jakiś sposób powiązana z Veronicą. Potem miał się dokładnie dowiedzieć kim jest. 

Obserwuję każdy jego ruch podczas, gdy on patrzy wszędzie tylko nie na mnie. 

– To jest to, czego się dowiedział – mówi, wskazując ruchem głowy kopertę, która leży na stoliku przede mną.  

Kiedy się nie ruszam, sam po nią sięga i wyjmuje z niej plik kartek. Kładzie jakieś zapiski – zgaduję, że są to notatki detektywa – i pokazuje mi zdjęcia. Na pierwszym stoję i rozmawiam z babcią, na drugim siedzę w restauracji z ojcem, a na trzecim wchodzę do gabinetu Veronici. 

Nagle przypominam sobie mężczyznę, z którym zderzyłam się, kiedy wychodziłam z hotelu ojca. To on musiał być detektywem wynajętym przez Verdasa, on musiał podrzucić mi mikrofon. 

To koniec. 

– L-Leon, ja... Ja ci to wyjaśnię... – mówię, choć nie mam pojęcia, jak miałabym to zrobić. Tego nie da się wyjaśnić. Nie da się tego przedstawić w lepszy sposób. Nie da się tego usprawiedliwić. Niczym. 

Kręci głową. Zachowuje spokój, ale nie patrzy na mnie. 

– Nie chcę, żebyś mi to wyjaśniała. 

– Ale... 

– Wiem, czemu to zrobiłaś. Wiem, kim jesteś i do czego jesteś zdolna. 

– Kocham cię – wyznaję, kiedy po moich policzkach zaczynają spływać łzy. 

Przez chwilę nic nie mówi. Po prostu siedzi i patrzy przed siebie. 

Nienawidzę tego, że jest taki spokojny. Chciałabym, żeby na mnie nakrzyczał; żeby mi wszystko wygarnął. Jego spokój mnie dezorientuje i irytuje jednocześnie. 

Po chwili wstaje i znika w sypialni. Kiedy wraca, ciągnie za sobą walizkę z – jak podejrzewam – moimi rzeczami. 

– Portier wezwie ci taksówkę. Kasę na nią włożyłem do przedniej kieszeni – rzuca i odwraca się. 

– Leon, proszę. 

Nie zatrzymując się, z powrotem wchodzi do sypialni. 

To koniec. 

Straciłam go na własne życzenie. 

Kiedy wchodzę do domu dziadków, w przedpokoju zastaję z nimi William'a, który najprawdopodobniej opuszczał to miejsce. Gwałtownie odwracają się w moją stronę i przerywają rozmowę. 

William pierw zerka na walizkę stojącą obok mnie, a potem na moją twarz, po której wciąż spływają łzy. 

– Co się stało? – pyta, podczas gdy dziadkowie przyglądają mi się bez słowa. 

– Okłamałam go – mówię tak cicho, że prawie szeptem. – Skrzywdziłam go. Nienawidzi mnie i ma do tego pieprzone prawo. 

Patrzą po sobie zdezorientowani, a ja wpadam w ramiona William'a. 

– Chodzi o to, że... nie powiedziałaś mu, kim jestem? 

Bez zawahania kręcę głową. Pora wyznać całą prawdę. Leon już ją zna i nienawidzi mnie, żadne inne konsekwencje mnie nie obchodzą. Nic nie może zaboleć w tej chwili bardziej niż to. 

– Nie tylko, ale... to Leon Verdas. Pasierb Veronici, mojej matki. 

Wszyscy patrzą na mnie zaskoczeni. Powinno mnie to obchodzić. To, że ich również okłamałam. Ale to blednie w porównaniu z tym, jaką krzywdę wyrządziłam Leonowi. 

Babcia i William również mnie okłamywali. Ukrywali przede mną fakt, że wiedzą o aktualnym położeniu Veronici. Wiedzieli, gdzie pracuje, a babcia wiedziała nawet o Leonie. Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, popełniłam ten sam błąd, co oni. 

Tymczasem Verdas był niewinny. Nie zrobił nic złego. To ja bez powodu go skrzywdziłam, wykorzystałam. 

Odrywam się od William'a i patrząc na nich wszystkich, mówię dalej: 

– Zatrudniłam się w kawiarni Veronici. Pod innym nazwiskiem. Chciałam się na niej zemścić. Myślałam, że wykorzystam do tego jej pasierba, ale... – zerkam na William'a. Jego reakcja interesuje mnie najbardziej. Zapewne nie takiej córki się spodziewał. – Ja go kocham. 

Tę noc spędzam w moim starym łóżku. W myślach przywołuję wspomnienie, w którym Leon był tutaj pod nieobecność babci. Przypominam sobie ostatnie tygodnie, kiedy zasypiałam przy Verdasie. Świadomość, że wczoraj zasnęłam przy nim po raz ostatni, wywołuje u mnie kolejny atak szlochu. 

Zerkam na godzinę – druga w nocy. Ciekawe, co robi teraz Leon. Ciekawe czy tak, jak ja nie może zasnąć. Ciekawe, o czym myśli. 

Wzdycham głośno i wstaję. Schodzę do kuchni, po czym włączam światło i nalewam sobie szklankę wody. W oczy rzuca mi się leżąca na blacie komórka. Należy do William'a. Musiał zapomnieć o niej, kiedy wracał do hotelu. 

W mojej głowie od razu pojawia się pewna myśl. Mówię sobie, że nie powinnam tego robić, ale ta potrzeba jest zbyt silna. 

Sięgam po telefon, odblokowuję go i wpisuję numer Verdasa. Przykładam aparat do ucha i czekam. Już po dwóch sygnałach, mam okazję usłyszeć jego głos: 

– Halo? 

Wiem dobrze, jak brzmi Leon obudzony w środku nocy, Ta wiedza pomaga mi stwierdzić, że nie zmrużył oka. Przez to, czuję się jeszcze gorzej. 

– Halo? Kto mówi? 

Rozłączam się i odkładam komórkę na blat. 

Jak długo to będzie jeszcze boleć? 

Przekręcam klucz w zamku i otwieram drzwi. Verdas staje zaskoczony dokładnie naprzeciwko mnie. Podnoszę w górę klucz, a on wyciąga po niego rękę. Nie chcę tego robić, ale muszę. To już moja ostatnia szansa. Zamykam za sobą drzwi i oddaję mu klucz. Zabiera rękę, zanim zdążam go dotknąć. 

– Czego chcesz? – pyta oschłym tonem. Wciąż jest spokojny, ale dzisiaj również lekko poirytowany. 

– Wytłumaczyć się. 

Wzdycha głośno i widzę, że ma ochotę wyrzucić mnie za drzwi, ale rezygnuje z tego pomysłu. 

– Słucham. 

Zakłada ręce na piersi. 

– Okłamałam cię, żeby zemścić się na matce. Chciałam, żeby zapłaciła za to, co mi zrobiła. Wiem, że zrobiłam źle, ale naprawdę cię kocham. 

Kręci głową. 

– Nie znam cię – odpowiada. – Kocham Amy, ale ona nie istnieje. 

– To ja jestem Amy! 

– Nie chcę poznawać Violetty! – Wzdrygam się, kiedy podnosi głos. – Nie chcę poznawać suki, która dąży do celu po trupach. 

Staram się zignorować fakt, że jeszcze nigdy żadna obelga tak mnie nie zraniła.

– Kocham cię!  

– Nie chcę mieć z nią nic wspólnego. 

Odwraca się, żeby odejść, ale ja zagradzam mu drogę i zanim wpadam na lepszy pomysł, całuję go ściskając dłońmi przód jego koszulki. Kładzie dłonie na moich ramionach i kiedy już myślę, że mnie odepchnie, oddaje pocałunek. Ale nie jest to sposób w jaki się całowaliśmy milion razy przedtem. Od razu wyczuwam, że całuje mnie tak, jakby miał to być nasz ostatni pocałunek. Najwyraźniej nie zamierza dopuścić do kolejnego. 

W końcu się odrywa, ale nie odsuwa. Opiera swoje czoło o moje i mówi: 

– Nie przychodź tu już nigdy więcej. Zniknij. Proszę. 

Następnie odwraca się w stronę swojej sypialni. 

– Leon, kocham cię – próbuję go zatrzymać. 

Zatrzymuje się i odwraca, po czym patrzy mi prosto w oczy. 

– Więc mnie zostaw. Raz na zawsze. 

Wchodzę do gabinetu Veronici i zastaję ją siedzącą przy biurku. 

– Nikt nie nauczył cię pukać? – pyta, nie podnosząc wzroku. 

– Leon o wszystkim wie. 

Gwałtownie podnosi głowę i patrzy na mnie jednocześnie zaskoczona i wkurzona. 

– Powiedziałaś mu?!  

– Nie, sam się dowiedział. I teraz to jego decyzja, czy powie o tym swojemu ojcu, ale... na twoim miejscu, zaczęłabym się pakować. A teraz, masz mnie z głowy, wyjeżdżam. 

Odwracam się w stronę drzwi i chcę odejść, kiedy zatrzymuje mnie jej głos. 

– On ci nigdy nie wybaczy. 

Odwracam się i staram się zignorować jej dumny uśmiech. 

– Najwyraźniej nie zasługuję na to. 

– I tak po prostu wyjedziesz? Jesteś żałosna. 

– Nie – zaprzeczam spokojnym głosem. – Jestem zakochana. Dlatego jestem gotowa zrobić wszystko, żeby on był szczęśliwy. Jeśli oznacza to, że muszę o nim zapomnieć, zrobię to. 

Następnie wychodzę, a wraz z drzwiami jej gabinetu, zamykam ten rozdział. 

To definitywny koniec. 

~*~ 

Czuję, że muszę Was za to przeprosić XD. Tak więc - przepraszam. Wiem, że to jest krótkie, nudne i ogólnie kiepskie, ale... zamieściłam w tym rozdziale wszystko to, co miałam w planach, a to, że wyszło, jak wyszło to... Trudno, nie jestem w stanie napisać tego lepiej XDD. 

Mam, mimo wszystko, nadzieję, że dotrwaliście do tego momentu i czekam na Wasze opinie :). 

  

Do następnego ;* 

Quinn ;p

PS#1

Zmyliłam kogoś gifem? ;D Bo taki miałam zamiar ;pp.

PS#2

Zmieniłam już szablon (napiszcie, co myślicie, bo może jeszcze zmienię na inny), zaktualizowałam zakładki, a z boku macie tytuły rozdziałów nowego opowiadania, które już napisałam ;).