Epilog

Rok później...

Zerkam na zegarek, znajdujący się na moim lewym nadgarstku. Godzina szesnasta. Właśnie minęło pięć godzin, odkąd siedzę na klatce przed mieszkaniem mojej byłej dziewczyny. Od około dwóch godzin, zastanawia mnie, czy ona na pewno tutaj mieszka.

Jeśli okaże się, że zmarnowałem pięć godzin na czekanie przed mieszkaniem, kogoś innego, chyba zrobię sobie krzywdę.

Przyznam szczerze, że nie wziąłem takiej możliwości pod uwagę, kiedy błagałem jej dziadka o adres, a potem spędziłem około osiem godzin w samolocie.

Brałem pod uwagę wiele sytuacji, w których coś może pójść nie tak. Na przykład to, że jej ojciec wróci szybciej albo to ona mnie wywali. Byłem jednak pewien, że jej dziadek podał mi właściwy adres. Jeśli będę musiał jej szukać w całym Paryżu, sprawy dość znacząco się skomplikują.

Już zaczynam się zastanawiać nad powrotem do hotelu i przyjściem tu jutro, kiedy słyszę czyjeś kroki. Zamieram, mając nadzieję, że zaraz ją zobaczę. Wszystkie wątpliwości znikają, kiedy słyszę jej głos.

– Nie ma opcji. Jeśli się na jutro tego nie nauczę, obleję, a William ostatnio postanowił nadrobić dawanie szlabanów. Boi się, że nie zdąży, zanim się wyprowadzę.

Wychodzi zza rogu, dzięki czemu mam możliwość ujrzenia jej w całości. Ona jednak mnie nie zauważa, ponieważ grzebie w torebce, najwyraźniej szukając kluczy.

Oddycham z ulgą, kiedy jestem pewny, że to właściwe mieszkanie. Pomimo słuchawki przy uchu, udaje jej się to usłyszeć.

Podnosi wzrok, a na mój widok gwałtownie upuszcza komórkę na ziemię.

– Leon.

Zdążyłem zapomnieć, jak kocham swoje imię, kiedy ona je wypowiada.

Wzdrygam się, kiedy słyszę dźwięk tłuczonego szkła dobiegający z – jak zgaduję – kuchni.

– Wszystko w porządku? – pytam na tyle głośno, żeby mnie usłyszała.

– Tak – słyszę w odpowiedzi. Po chwili pojawia się w salonie i patrzy na mnie, po czym kręci głową. – Nie. Nic nie jest w porządku.

Nie muszę się długo zastanawiać nad odpowiedzią, ponieważ postanawia kontynuować.

– Minął rok. Pieprzony rok. Przez pierwsze sześć miesięcy... próbowałam się z tobą skontaktować. Dzwoniłam, pisałam, wysłałam ci nawet pocztówki. Nawet moi dziadkowie nie dostali pieprzonych pocztówek. A ty ani razu nie odebrałeś ani nie odpisałeś. Ani razu.

Wzdycham głośno. Trzymałem każdą pocztówkę i każdy list, a maile czytałem po kilka razy, ale nie odpowiedziałem, bo za cholerę nie wiedziałem, co.

Stoi w odległości trzech metrów ode mnie, ale i tak widzę, że w jej oczach pojawiają się łzy.

– Pamiętasz prywatne zlecenie z Francji, którego nie chciałeś przyjąć? Trzeba było cię męczyć przez miesiąc i zapłacić kupę forsy, ale w końcu to zrobiłeś. Namówiłam kumpelę, aby zawracała ci głowę, a potem wydałam na to całe swoje oszczędności, ale za to mam cały pokój obwieszony zdjęciami z Chicago twojego autorstwa.

Kiedy dostałem to zlecenie, nie podejrzewałem, że mogłoby być ono od Violetty. Francja od razu skojarzyła mi się z nią, ale nie podejrzewałem jej o to. Uśmiecham się.

– Nie mogłaś znaleźć moich zdjęć w internecie, a potem pójść do drukarni i...

Jej mina zmienia się błyskawicznie. Mieszankę zdenerwowania i smutku zastępuje uśmiech, który tak uwielbiam. Podchodzi i zajmuję miejsce na fotelu obok kanapy, na której siedzę.

– Chciałam mieć zdjęcia zrobione specjalnie dla mnie.

– Wiesz... teoretycznie zrobiłem je dla twojej kumpeli...

Śmieję się i mnie szturcha, a ja po chwili dołączam do niej.

Kiedy tu jechałem, byłem przerażony jej reakcją. Przez rok ją olewałem. Byłem prawie pewien, że wyrzuci, ale byłem zdeterminowany. Postanowiłem, że nie dam sobie spokoju, dopóki mnie nie wysłucha. To, że potrafiłem wywołać jej śmiech w takim momencie jest chyba moim największym osiągnięciem.

– Co tu robisz? – pyta, kiedy się uspokaja.

Przez chwilę patrzę jej w oczy, po czym wyciągam z kieszeni breloczek do kluczy, który dała mi wraz ze swoimi kluczami do mojego mieszkania.

– Położyłem go na blacie w kuchni – mówię. – Tam, gdzie ty go zawsze zostawiałaś. Leżał tam przez cały rok, razem z kluczami. Aż w końcu musiałem się ich pozbyć.

Marszczy brwi i patrzy na mnie wyczekująco.

–  Powiedziałem ojcu o twojej matce. Zabrała kasę i uciekła. nie kontaktowała się z tobą? – Kiedy kręci głową, kontynuuję: – W każdym razie, szybko zdałem sobie sprawę z tego, że... nasi rodzice są siebie warci. Pomyślałem o tym wszystkim, co twoja matka ci zrobiła i zrozumiałem twoje intencje. Nie do końca pochwalam wciąganie mnie w to, ale... rozumiem, czym było to spowodowane. Potem odciąłem się od ojca i zrozumiałem, jak bliska mi byłaś. I to, że cholernie cię potrzebuję – jeszcze bardziej niż jego. Przez rok starałem się o tobie zapomnieć, ale kiedy w końcu uświadomiłem sobie, że to niemożliwe... sprzedałem swoje mieszkanie i zdobyłem twój adres. Następnie kupiłem nowe mieszkanie w okolicy i tu przyleciałem. Uczyłem się francuskiego w szkole, a pracuję na całym świecie. – Wzruszam ramionami. – Do pełni szczęścia potrzebuję tylko ciebie.

Wpatruje się we mnie bez słowa, a ja zaczynam się cholernie stresować.

– Violetta? – Zwracam uwagę na to, że po raz pierwszy zwróciłem się do niej po jej prawdziwym imieniu.

Zanim zdążam cokolwiek dodać, rzuca mi się na szyję, a ja bez wahania ją obejmuję.

– Przepraszam – szepcze mi do ucha.

– Ja też.

Sześć miesięcy później...

Ze snu wyrywa mnie dźwięk budzika. Postanawiam go jednak olać. Przewracam się na bok i przytulam do pleców Violetty.

– Leon? – słyszę jej zaspany głos.

– Hm?

– Muszę wstać.

– Nie.

Zamykam z powrotem oczy i staram się zasnąć, ignorując ten pieprzony budzik.

– Leon, muszę iść do szkoły.

– Nie mów na to "szkoła", bo czuję się jak pedofil.

Śmieje się w odpowiedzi i popycha mnie na plecy.

Studia są dość problematyczne w związku. Szczególnie, że przerwę między moimi wyjazdami chcę maksymalnie poświęcić swojej dziewczynie, a ona nie ma wtedy czasu, bo uczy się do egzaminów albo siedzi na wykładach. 

Postanowiłem jednak się nie kłócić. Tak samo, jak nie kłócę się o to, że wciąż mieszka ze swoim ojcem zamiast ze mną i w ciągu ostatnich sześciu miesięcy ani razu nie zgodziła się wyjechać ze mną mimo, że proponowałem to przy prawie każdym zleceniu.

Pogodziłem się z tym, że tym razem narzuciła nam wolniejsze tempo, choć nie ustaję w namawianiu jej do przyspieszenia. Kiedyś mi się w końcu uda.

Pochyla się nade mną, aby wyłączyć budzik, a kiedy to robi, łapię ją i pociągam tak, że teraz leży na mnie. Zanim zdąża zaprotestować, całuję ją.

– Muszę jeszcze skoczyć do domu po notatki – narzeka, kiedy się odrywa.

– Gdybyś tu mieszkała, nie byłoby tego problemu – odpowiadam, po czym znowu ją całuję.

Wzdycha głośno.

– Daj mi miesiąc.

– Na zastanowienie się?

– Na całkowitą przeprowadzkę – mówi, a ja przez chwilę zastanawiam się, czy nadal śpię.

– Naprawdę?

Uśmiecha się i tym razem to ona mnie całuje.

– Ale to ty mówisz o tym mojemu ojcu – rzuca, po czym wstaje i idzie do łazienki.

Normalnie bym się zmartwił, gdyby nie to, że William, mimo wszystko, mnie lubi. Prędzej odmówiłby Violetcie niż mnie.

– Kocham cię! – krzyczę, aby usłyszała mnie w drugim pomieszczeniu.

Po chwili pojawia się w drzwiach od łazienki z uśmiechem.

– Ja ciebie też.

~*~

To u góry to ten... Chciałam napisać coś kreatywniejszego niż "Wzięli ślub, mieli dzieci, a potem żyli długo i szczęśliwie. To, jak to wyszło zostawię bez komentarza ;D.

OMG, to już koniec :(. Dziwnie mi XDD. Wiem, że się tego pewnie nie spodziewaliście, bo nic o tym nie pisałam - specjalnie ;p. Pojawiła się też myśl, żeby zostać Was z rozdziałem 28. jako zakończeniem, ale prawdopodobnie byście mnie zabili, więc... ;p.

Jest to pierwsze opowiadanie, które miało także inny wątek (?) niż Leonetta i osobiście jestem z siebie dumna ;p. Pomimo przerw, braków weny, kiepskich rozdziałów itd. wyszło to lepiej, niż myślałam, że wyjdzie, kiedy zaczynałam to pisać (a było to wieki temu XD). Btw proponuję, żebyście w komentarzach wyrazili opinie co do opowiadania, a nie samego epilogu, bo on nie jest najlepszy ;D. Nie umiem ich pisać, ok? XD

Jakby były jakieś błędy, to winę zwalić na Teddy (http://leonietta.blogspot.com/) ;D. Dziękuję za sprawdzenie ;**. Ja nie mam za bardzo czasu, bo dzisiaj wracam do Szwecji, a pakować się zaczęłam dopiero w trakcie pisania tego ;pp.

Co do nowego opowiadania - pojawi się na dniach, bo mam już napisane parę pierwszych rozdziałów. Pls, zostańcie, bo to będzie coś nowego i cholernie jestem ciekawa Waszych opinii ;DD.

Tyle, mam nadzieję, że to opowiadanie się Wam podobało i czekam na Wasze opinie ;*.

Do następnego opowiadania! :D

Quinn ;**