05. ~ Wspólna ściana

Sypialnia Verdasa wielkością przypomina moją. Wszystkie ściany poza jedną są pokryte białą farbą, ta przy której stoi łóżko – i jednocześnie ta, którą dzielimy – ma kolor czarny. Naprzeciwko drzwi również znajdują się wielkie okna i wejście na balkon, a po prawej stronie garderoba i łazienka. Gdyby nie inny wystrój, to pomieszczenie byłoby lustrzanym odbiciem tego, w którym śpię ja. 

Moja sypialnia jest zachowana w beżach i bielach, podczas gdy jego w szarościach. Różne odcienie tego koloru są na poduszkach, zasłonach, lampkach nocnych, a także różnych drobiazgach stojących na komodzie, która znajduje się obok drzwi wejściowych. Poza nią i łóżkiem, jest tutaj również regał na książki i małe biurko. 

Podchodzę niepewnie do łóżka, w którym śpi Sarah przytulając białego misia. Szturcham ją, mając nadzieję, że to ją obudzi. Kiedy chcę, aby Fran wstała z łóżka, zazwyczaj sama ją z niego wyciągam siłą, ale w tej sytuacji takie zachowanie chyba nie wchodzi w grę. Na szczęście Sarah budzi się bez tego. Patrzy na mnie, a kiedy mówię jej, że musi iść do szkoły, powolnym krokiem idzie do łazienki. 

Wstaję i idę do jej pokoju, który znajduje się naprzeciwko. Tam z garderoby zabieram identyczny mundurek, jaki miała na sobie wczoraj i zanoszę go do łazienki. 

Czekając na nią, przysiadam na łóżku i jeszcze raz dokładnie rozglądam się. Moją uwagę przyciąga zdjęcie z ramce, leżące na komodzie. Przedstawia ono kobietę, trzymającą na rękach kilkumiesięczne dziecko. Strzelam, że to Sarah i jej matka. Bez sensu. Po co katować się oglądaniem codziennie zdjęcia zmarłej żony? 

Wzdycham głośno i idę do części kuchennej. Blondynka i wspólnik Verdasa opuścili apartament, ale on wciąż stoi tam i pije kawę. Niepewnie podchodzę, a kiedy mnie zauważa odkłada kubek i wyciąga coś z kieszeni. 

– To karta, którą możesz płacić, jeśli będziesz potrzebowała coś kupić – mówi i mi ją podaje, a ja ze zdziwieniem się w nią wpatruję. – PIN przyślę ci smsem. 

Kiwam tylko z zaskoczeniem głową i chowam ją. Przygryzam wargę, a w głowie cały czas mam głos Francesci. Będę dobrą nianią. 

– Czy... mogę zabierać Sarah poza granicę hotelu?

– Między innymi po to jest Henry. 

Kiwam głową. Nie powiem – w głębi liczyłam na to, że się nie zgodzi, wtedy nie musiałabym latać po parkach z siedmiolatką. 

– Musi jeść w hotelowej restauracji? 

Wzrusza ramionami. 

– Zależy mi tylko na tym, żeby jadła. Możesz ją zabrać gdzieś indziej i zapłacić kartą, którą ci dałem albo ugotować jej coś tutaj. Byleby nie była to tabliczka czekolady. 

– Okej, myślę, że żelki też ją zadowolą – żartuję, a kiedy na jego twarzy pojawia się lekki uśmiech, gratuluję sobie w duchu. 

W myślach stawiam sobie nowy cel – będę najlepszą pieprzoną opiekunką, jaką Francesca i ta blondyna w życiu widziały. Przecież to nie może być nic trudnego. 

Zmieniam zdanie parę godzin później, kiedy po po powrocie ze szkoły przebieram ją i zabieram do parku. Głupiego parku z pieprzonym placem zabaw i bandą bachorów. Czy oni nie mają w domu telewizji? 

Że już nie wspomnę o ich głupich mamuśkach, które siedzą na ławkach i obgadują każdego po kolei. Zaczynając na sąsiadce z klatki obok, kończąc na własnych mężach. 

– Jesteś nową opiekunką Sarah? – Podnoszę głowę i patrzę na brunetkę stojąca obok ławki, na której siedzę. 

Ponieważ chyba jako jedyna poza mną, jest ubrana w dres, postanawiam jej odpowiedzieć. 

– Ta. 

– Mogę? – Wskazuje na miejsce obok mnie. 

Z początku chcę odmówić, ale potem wędruję wzrokiem na drugi koniec placu zabaw, tam gdzie siedzą wszystkie odstawione plotkary. Znowu patrzę na różową bluzę i leginsy kobiety przede mną i odsuwam się, robiąc jej więcej miejsca. 

– Jestem mamą przyjaciółki Sarah – oznajmia, siadając. Wskazuje ruchem głowy na ciemnowłose dziecko, bawiące się z Sarah. – Wyglądasz na bardzo młodą. 

Za młodą, aby zaprzyjaźniać się z mamuśką z placu zabaw. W co ja się, do cholery, wpakowałam? 

Kiwam głową. 

– Znałam matkę Sarah – ciągnie rozmowę. 

– A ojca? – pytam, bo szczerze mówiąc, bardziej interesuje mnie mój szef, niż jego zmarła żona. 

Uśmiecha się, zadowolona z faktu, że mnie czymś zainteresowała. 

– Mniej. Zawsze był dość zajęty, ale ponoć po śmierci żony, pracuje jeszcze więcej, co oznacza mniej czasu dla Sarah. 

Mrużę oczy. 

– Dlatego potrzebuje ciebie. 

Kiwam głową. Rozumiem więc, że zastępuję mamuśkę. Świetnie. Było zostać przy roznoszeniu żarcia bogatym snobom. 

– Leon ma dużo zobowiązań – mówi, a ja wyczuwam w jej tonie chęć obronienia go. – Musi pogodzić prowadzenie sieci hotelów z byciem ojcem i zastępowaniem matki Sarah. Nie zawsze to wychodzi, ale zrobiłby dla swojej córki wszystko. 

Znowu kiwam głową, bo nie mam zamiaru się z nią kłócić. Nie znam ani Verdasa, ani jego córki, a ponieważ mimo moich chęci bycia najlepszą pieprzoną niańką na świecie, niedługo wylecę z tej roboty, raczej ich nie poznam. Dopóki będzie podpisywał czeki z moją wypłatą, może sobie robić ze swoim dzieckiem, co tylko chce. 

– Przepraszam, nie przedstawiłam się. Suzanne – mówi i podaje mi rękę, którą ściskam. 

– Violetta. 

– A więc... czemu akurat opiekunka? To raczej nie jest wymarzone zajęcie dla kogoś w twoim wieku. Musisz lubić dzieci. 

Wpatruję się przed siebie, odpowiadając: 

– Tak naprawdę to Sarah była pierwszym dzieckiem, które poznałam, ale teraz, kiedy patrzę na nich w takiej ilości, mam ochotę odpowiedzieć, że ich nienawidzę. 

Śmieje się, co oznacza, iż najprawdopodobniej myśli, że żartuję. Nie będę jej wyprowadzać z błędu, bo po co? O ile szczęście mi dopisze, więcej tutaj nie wrócę. 

– Siedziałam z pięć metrów od nich, a i tak je słyszałam. Każdą plotkę. Były jeszcze głośniejsze niż ich brudne dzieciary – mówię, kiedy siedzę z Sarah i jemy wspólnie kolację, na której jej ojciec znowu się nie pojawił. To właśnie powód, dla któego spędzam swój wieczór z siedmiolatką. Nie, żebym była typem imprezowicza, ale z pewnością znalazłabym sobie lepsze zajęcie. Na przykład spacer pod most.

Szatynka patrzy na mnie tylko z kamiennym wyrazem twarzy i się nie odzywa, ale dzisiaj przynajmniej je. Może nie jestem najbardziej empatyczną osobą na świecie, ale nie chciałabym, żeby to dziecko umarło z głodu, kiedy się nim opiekuję. 

Jej brak entuzjazmu nie zniechęca mnie jednak do mówienia. 

– No bo kogo obchodzi pani Johnson i to, co i z kim robi? – pytam, a na jej twarzy w końcu pojawia się lekki uśmiech. – Kim w ogóle jest panna Johnsson? 

– Nauczycielką angielskiego – słyszę odpowiedź za swoimi plecami. 

Zanim zdążam się odwrócić, Verdas zajmuje miejsce obok swojej córki i całuje ją w czoło. Jego obecność lekko mnie peszy, ale postanawiam kontynuować. 

– W takim razie powinien pan wiedzieć, że nauczycielka pańskiej córki, zdradza swojego męża z ich ogrodnikiem. A przynajmniej tak twierdzą inne mamuśki. 

Spogląda na mnie i marszczy brwi. 

– Byłyście w parku? 

Kiwam głową, a przed oczami stają mi wszystkie traumatyczne wspomnienia z tego godzinnego wypadu.

– Wybacz, Sarah, ale więcej tam nie wrócę. 

Kiedy ona znowu mnie ignoruje, szatyn postanawia odpowiedzieć za nią: 

– Dlaczego nie dziwi mnie twoja reakcja na to miejsce? 

Uśmiecham się. 

– Bo zdążył się pan przekonać, że jestem chamską dresiarą, która nie lubi ludzi. 

Na jego twarzy pojawia się lekki uśmiech, ale nic nie odpowiada. Skupia swoją uwagę na Sarah, która traktuje go mniej więcej tak, jak mnie przed chwilą. Mu przynajmniej odpowiada "tak" i "nie". Ja mogłam liczyć tylko na lodowate spojrzenia. Tylko mi się wydaje czy ona nami gardzi? Co prawda mną trochę bardziej, ale wolę sobie wmawiać, że włąsnym ojcem również. Chociaż troszeczkę.

W pewnym momencie wstaję od stołu, dziękuję i już mam odejść, kiedy zatrzymuje mnie głos Leona: 

– Violetta. – Kiedy odwracam się, mówi: – Dziękuję, że ją tu zabrałaś, nie musiałaś. 

Uśmiecham się, po czym kiwam głową i odchodzę. Po raz pierwszy mój pracodawca był zadowolony z czegoś, co zrobiłam. Fran posika się ze szczęścia. 

– Znajdę inną pracę – obiecuję, kiedy wieczorem leżę na moim zajebiście wielkim łóżku i odbywam wideorozmowę z Fran i Diego. – Zobaczysz, spłacę długi w inny sposób. 

Francesca wzdycha i unosi brwi. 

– Kocham cię, ale to cud, że cię tam zatrudnili. Dają ci dach nad głową i płacą grubą kasę za chyba najprostszą pracę na świecie. Nie możesz zrezygnować. Co aż tak bardzo ci się tam nie podoba? 

Nie muszę się długo zastanawiać nad odpowiedzią. Jest banalna. 

– Mam udawać matkę dziecka, które mnie nawet nie lubi, spędzać czas z nią i innym głośnymi wybrykami natury; prawie wszyscy pracownicy hotelu obserwują mnie, jakbym miała zaraz wziąć Sarah i wywieźć ją gdzieś, a tam sprzedać i dostać za to... Chwila. To zajebisty pomysł. Jak myślisz, za ilę opchnę dziecko? 

Francesca patrzy na mnie przerażona. 

– Powiedz, że żartujesz. 

Przewracam oczami. 

– To wszystko? 

Myślę przez chwilę. 

– Nie, poza tym za ścianą mojej sypialni, znajduje się sypialnia mojego szefa, to sprawia, że czuję się bardzo nieswojo. Chcesz, żebym zwariowała, Fran? Taka z ciebie przyjaciółka? 

Włoszka tylko się śmieje w odpowiedzi, a Diego, do tej pory zajęty swoją komórką, nagle interesuje się naszą rozmową. 

– Która ściana? 

Leżę na brzuchu, trzymając nogi, tam gdzie znajdują się poduszki, dlatego, podnoszę prawą stopę i wskazuje nią ścianę za zagłówkiem łóżka. 

– Myślisz, że gdybyś w nią zapukała, usłyszałby? – kontynuuje Diego. 

Przez chwilę się nad tym zastanawiam, ale szybko dochodzę do wniosku, że najlepszym sposobem na poznanie odpowiedzi, jest sprawdzenie to w praktyce. Podnoszę się i staję na łóżku. 

– Violetta, błagam, nie rób tego – odzywa się Francesca, ale widząc, że nie reaguję, następne słowa kieruje do swojego chłopaka: – Musisz za każdym razem namawiać ją do głupot?! Nie nocujesz dzisiaj tutaj. 

Podchodzę do ściany i pukam w nią trzy razy, po czym opieram się o nią i spoglądam na ekran laptopa. Diego przygląda mi się w oczekiwaniu, a Fran kręci głową, którą schowała w dłoniach. 

Po zaledwie chwili, słyszę jak ktoś zza ściany odpowiada na moje pukanie, tym samym. Zakrywam dłonią usta, a Hernandez wybucha śmiechem. 

– Czy ja prowadzę przedszkole? – wtrąca się Włoszka, wciąż nie zmieniając swojej pozycji. 

– Zrób to jeszcze raz – instruuje mnie jej chłopak. 

Powtarzam swój gest – tym razem odpowiedź przychodzi jeszcze szybciej. 

– Odpukuje mi! – krzyczę szeptem. 

– Mam was dość, idę wziąć prysznic – oznajmia Fran i odchodzi. 

Ponownie kładę się na brzuchu i patrzę na Diego. 

– Co jeśli on słyszy wszystko, co dzieje się w tym pokoju? – pytam, wciąż szepcząc. 

Wzrusza ramionami. 

– Wtedy nici z opchnięcia dzieciaka.

~*~

Czterdzieści dwa komentarze - WHAT THE FUCK? XD Cholernie dziękuję :**. Serio mnie zaskoczyliście ;o. Teraz odczuwam większą presję niż zwykle XDD,

Chcieliście więcej Diego ;D. Co prawda te rozdziały zostały napisane, zanim dowiedziałam się o Waszych "potrzebach", ale będę miała to na uwadze w przyszłości ;). Znowu coś mało Leona, ale będzie więcej w przyszłości ;p. Ogólnie to jego postać ma być dość skryta, zamknięta w sobie, a obawiam się, że zamiast tego wyszła nijaka i nieprzemyślana ;/. Postaram się to naprawić w przyszłości.

Napisałabym coś jeszcze, ale przeczytałam dzisiaj ostatnią stronę swojej książki i mam chwilową depresję ;D.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;**.

Do następnego! :)

Quinn ;*