04. ~ Film

Wzdycham i zaczynam się zastanawiać czy te humorki są normalne u dzieci, czy to z nią jest coś nie tak. Rozumiem w późniejszych latach – okres dojrzewania, PMS i tak dalej. Ale to przecież siedmiolatka. 

Wędruję wzrokiem w stronę lady. W okrągłym okienku w drzwiach do – jak miewam – kuchni, co chwila pojawia się twarz kobiety, która powiadomiła mnie o nieobecności Verdasa. Po jednym dniu pracy, męczy mnie uczucie, że cały czas ktoś mnie obserwuje – nie zdziwię się, jeśli znajdę w swojej tymczasowej sypialni, ukryte kamery. Zastanawiam się, po jak długim czasie, będę potrzebowała terapii. Ci ludzie są nienormalni. 

Kiedy w okienku ponownie pojawia się twarz kobiety, która wcześniej nawet nie raczyła mi się przedstawić, mam ochotę wyciągnąć środkowy palec. Powstrzymuje mnie jednak myśl, że gdyby Fran tu była, zakazałaby mi robić takie rzeczy przy dziecku.

Wracam do obserwowania Sarah, która odkąd tutaj przyszłyśmy, nie zjadła kompletnie niczego. Wzdycham głośno. 

– Kiepski dzień w szkole? – pytam, ale kiedy marszczy brwi, wciąż wpatrując się w talerz, wnioskuję, że nie strzeliłam. – Chodzi o to, że twój tata nie jest tu z tobą? 

Boże, komunikacja z dziećmi jest taka trudna. 

– Jak mama żyła, tak nie było. 

Okej, weszłam na niebezpieczny grunt. Na pewno nie będę rozmawiać z nią o śmierci, o nie. Rozglądam się po restauracji w poszukiwaniu czegoś, co w jaki sposób pomogłoby mi zmienić temat na bezpieczniejszy. Kucyki, tęcza, kolor różowy... 

– Masz zamiar coś zjeść? – pytam w końcu. 

W odpowiedzi tylko na mnie spogląda, ale po chwili ponownie wraca wzrokiem do swojego talerza.  

– Chcesz... zrobić coś innego? 

Ponownie podnosi wzrok, ale tym razem w odpowiedzi przerywa jej blondyna, która nagle pojawia się znikąd i klęka przy jej krześle. 

– Sarah, co powiesz na to, żebym zabrała cię do siebie i puściła jakąś bajkę?  

Jestem szczęśliwa, kiedy jej również nie odpowiada. Kobieta jednak nic sobie z tego nie robi – wstaje i wyciąga rękę, którą Sarah niechętnie łapie i razem opuszczają restauracje. Najpierw się na mnie gapią, a potem jak gdyby nigdy nic mnie olewają? Ci ludzie mają poważne problemy i coś mi mówi, że ja przez nich również.

Około drugiej w nocy leżę na moim nowym, ogromnym łóżku i wpatruję się w sufit. Po powrocie z restauracji, znalazłam na biurku kartkę z numerami do Henry'ego, sprzątaczek, kucharek i do wszystkich ludzi, do których kontaktu kiedykolwiek będę potrzebowała. Obok kartki na szczęście była też mapa, dzięki czemu istnieją szansę, że nie będę musiała polegać tylko i wyłącznie na wycieczce z blondi. 

Wzdycham głośno, kiedy po kolejnej godzinie leżenia, nie zasypiam. W końcu wstaję, ubieram bluzę z kapturem i otwieram drzwi do balkonu. Podskakuję, kiedy znajduje tam Leona. Po chwili spoglądam za jego plecy i dostrzegam kolejne drzwi, prowadzące najprawdopodobniej do jego sypialni. Nie dość, że dzielę ze swoim szefem miejsce zamieszkania, to jeszcze balkon i ścianę sypialni? 

Verdas podnosi wzrok z papierów, które trzyma w ręku i dostrzega mnie. Unosi brwi, a ja czuję się nagle speszona jego obecnością. 

– Coś się stało? – pyta. 

– Eee... nie mogę spać. Zresztą... nie ja jedyna. Jest pan wampirem czy co? 

Marszczy brwi, po czym sięga po swoją komórkę, na której sprawdza godzinę. Po jego wyrazie twarzy zgaduję, że nie spodziewał się tak późnej pory. 

Wskazuję ruchem głowy na krzesło, przy którym stoję. Od krzesła Verdasa dzieli je tylko mały stolik, ale stwierdzam, że wyszłabym na głupią, gdybym teraz wróciła do swojego pokoju.  

– Mogę...? 

Ponownie spogląda na mnie. 

– Proszę. 

Siadam i wpatruję się w ocean przed sobą. Czuję się nieswojo – przede wszystkim dlatego, że siedzę ubrana w bluzę i spodnie od pidżamy, podczas gdy ona ma na sobie spodnie od garnituru i białą koszulę z podwijanymi rękawami. 

– Jak pierwszy dzień pracy? – pyta, wciąż studiując papiery. 

Spoglądam na niego. Spodziewałam się raczej, że będziemy tu siedzieć w ciszy. 

– Może być – oznajmiam.  

Podnosi wzrok. 

– Sarah była znośna? – Kiedy kiwam głową, pyta dalej: – Potrafi być... bardzo szczera. 

Zdążyłam się o tym przekonać. 

– Ja również. 

– Chamska. 

– Jesteś pewien, że nie jesteśmy spokrewnione? 

Przez chwilę studiuję moją twarz, a potem się uśmiecha, ukazując dołeczki w policzkach. Lubię facetów z dołeczkami. 

Ale ci z dziećmi to zdecydowanie typ, którego unikam. 

– Poza tym wszystko w porządku? 

Przez chwilę się zastanawiam nad odpowiedzią. W sumie nie jest źle, chociaż wolałabym się opiekować szczeniaczkiem. 

– Mógłby pan powiedzieć swoim pracownikom aby obserwowali mnie dyskretniej. Rozumiem, że woli pan zachować się ostrożniej, ale czuję się niekomfortowo.  

Marszczy brwi.  

– Co?  

Wzruszam ramionami.  

– Najpierw blondynka aka pańska asystentka, potem szofer, a później kobieta pracująca w kuchni. Robią to strasznie niedyskretnie i boję się, że nabawię się paranoi i nie będę wychodzić z domu przez obawy, że ktoś mnie prześladuje. 

Odkłada papiery na stolik między nami.  

– Powiem im, żeby przestali, nie powinni tego robić – oznajmia. – Zwrócę im także uwagę, żeby byli milsi, bo zgaduję, że to też szwankuje. 

Nie odpowiadam, ale mój uśmiech najwyraźniej mu wystarcza. Fakt, że tak łatwo przyjmuje skargi, zapamiętam na przyszłość. 

Skupia na mnie całą swoją uwagę. 

– Bardzo troszczą się o Sarah – tłumaczy. – Po prostu daj im trochę czasu, przyzwyczają się. 

Kiwam głową. 

– A Ludmiłę staraj się ignorować – taka już jest. 

Taka czyli wredna i przemądrzała suka? Mogę jej się odwdzięczyć czy przysługuje to tylko tym, z którymi sypia szef? 

Zanim zdążam zadać te pytania na głos, przerywa mi Sarah.  

– Tato! – głos dobiega z jego sypialni. – Nie mogę spać. 

Wzdycha, po czym mnie przeprasza i zabiera swoje rzeczy. 

– Kolorowych snów – rzuca. 

– Branoc.

– Ile właściwie spałaś? – pyta Francesca zaspanym głosem. 

Zasnęłam koło trzeciej, a od piątej biegam przy oceanie na plaży dostępnej tylko dla gości hotelu, rozmawiając przez telefon z Fran, która wciąż leży w łóżku. 

– Mniej więcej dwie godzinki – oznajmiam. – Myślę, że to wina łóżka – jest stanowczo za wygodne.. 

Słyszę westchnięcie, ale nie odpowiadam.  

Ta plaża to zdecydowanie największy plus tej pracy. Możliwe, że poranny jogging brzegiem oceanu, połączony z oglądaniem wschodu słońca w przyszłości powstrzyma mnie przed zabiciem dzieciaka swojego szefa. Bądź jego pracowników. Sama nie wiem, kto w tej chwili jest gorszy. 

– Błagam, bądź grzeczna – mówi w końcu moja przyjaciółka. – Nie mogłaś lepiej trafić. Trochę się pomęczysz, spłacisz długi i znajdziesz coś lepszego. 

– Tak, tak – odpowiadam. Fran od zawsze troszczy się o mnie bardziej niż ja sama. Powodem tego jest to, że dramatyzuje i niepotrzebnie panikuje. Tak, jakby świat miałby się skończyć, gdybym straciła tę robotę. – Co lubią robić siedmiolatki? – pytam, pewna, że Fran ma większą wiedzę w tym zakresie niż ja. 

Kiedy przez dłuższą chwilę nic nie mówi, wzdycham. 

– Błagam, to nie może być takie trudne. Przecież musi być coś, co niańki i matki robią z dziećmi. 

– Niańki i matki owszem – oznajmia. – Ale myślę o tym, co ty mogłabyś robić z dzieckiem. Może spróbuj ją uczesać? Albo weź do parku lub... do kina? Albo wiem! Poukładaj z nią puzzle. 

Wzdycham głośno. Kiedy moje życie stało się takie nudne? 

No tak, wtedy kiedy kolano postanowiło wziąć i się rozpieprzyć. 

– Nienawidzę tej roboty. 

– Za to pokochasz życie bez martwienia się o to, kiedy jacyś bandyci zaczną się domagać swojej kasy. Ja przy okazji również.

Wyciągam kartę i za jej pomocą otwieram drzwi apartamentu – tak, trafiłam do niego zupełnie samodzielnie. Staję w miejscu, kiedy z części kuchennej dobiega mnie głos blondi. 

– Nie ma żadnego doświadczenia z dziećmi ani wyższego wykształcenia do tego zadaje się z jakimś podejrzanym mężczyzną – przytulała się z nim wczoraj przed hotelem. Ponad to, kiedy wpiszesz jej nazwisko do Google wyskakuje tylko jakiś dziwny film z zawodów sportowych. Ta laska nie ma nawet mediów społecznościowych.  

– Obejrzałaś cały? – pytam, wchodząc do części kuchennej. Zwracam na siebie uwagę jej, Verdasa i... właściwie to nie wiem, kim jest ten drugi gość. – Ludzie w komentarzach twierdzą, że jest zabawny, ale mnie nie bawi koniec mojego życia, więc zazwyczaj katuję się tylko początkiem. 

– Co jest na tym filmie? – pyta Leon. Schlebia mi tym, że odpowiedzi oczekuje ode mnie, a nie od blondi. 

Wskazuję ruchem głowy na ochraniacz na stabilizator, który jest założony na moim kolanie. Przez chwilę wpatruje się w to miejsce, po czym najwyraźniej postanawia nie ciągnąć tematu. 

Sięga po jakiś arkusz papieru i spogląda na mnie. 

– Umowa o pracę – oznajmia, a kiedy podchodzę wręcza mi długopis. 

– Leon – słyszę ostrzegawczy ton blondynki. 

To właśnie ona zachęca mnie do przerzucenia kartek na ostatnią stronę i złożenia tam podpisu. Pożałuję tego później, w tej chwili skupiam się na tym, że triumfuję nad nią. 

– Nie przeczytasz? – wtrąca się mężczyzna, stojący obok Verdasa. 

Wzruszam ramionami. 

– I tak nic nie zrozumiem.  

Spoglądam na kolesia i zdaję sobie sprawę, że to on był trzecim mężczyzną, który siedział przy stole na bankiecie. Najwyraźniej rozpoznaje mnie w tym samym momencie, co ja jego, bo wyraz jego twarzy zmienia się z zaintrygowanego na zaskoczony. 

– Czy ty... – zaczyna. 

– Tak. 

Blondynka od razu się wtrąca. 

– Co ona? 

Zanim zdąża odpowiedzieć, Verdas postanawia przerwać ten temat. 

– Violetta Castillo, nowa niańka Sarah – przedstawia mnie. – Federico Rosseti, mój wspólnik. 

Przygląda mi się zaskoczony, a ja posyłam mu tylko uśmiech. 

– Jeśli to wszystko, to idę obudzić Sarah – oznajmiam i kieruję się w stronę korytarza. 

– Violetta – zatrzymuje mnie głos Verdasa. Odwracam się. – Sarah miała koszmary, więc spała dzisiaj ze mną. Sypialnia obok twojej. 

Kiwam głową i idę dalej. Zaraz zobaczę sypialnię swojego szefa. To popieprzone.

~*~

Dodaję to, bo coś mi nie idzie z SOYH :D. Serio, przepraszam, ale pisanie rozdziału tam może trochę potrwać. Zacięłam się ;/.

Z kolei tutaj mam napisanych kilka rozdziałów i stwierdzam, że pisanie na zapas jest do dupy. Np. przedwczoraj skończyłam 07. i strasznie jestem ciekawa Waszego zdania na temat jednego fragmentu, a tu dupa nie wiadomo za ile to dodam ;/. Dlatego myślę, że dobrze było pisać na początku, żeby wiedzieć czy będę pisać to opo, czy zrezygnuję po pięciu rozdziałach, ale teraz to nie ma sensu. Tym bardziej, że zbyt łatwo ulegam, a takie rozdziały w kopii roboczej mnie kuszą ;D.

Tak, jak obiecałam - jest więcej Leona i teraz Leonetta będzie się do siebie zbliżać. Jako ciekawostkę powiem Wam, że w 07. będzie dość znacząca scena (SPOIER: nie będzie kiss'a, ale Leon będzie bez koszulki ;ppp).

Dlatego nie powinnam pisać na zapas XD.

Tyle, mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;*

Do następnego ;*

Quinn <3

PS
Cholernie dziękuję za tyle komentarzy! <33333