03. ~ Obserwowana

Wchodzę do salonu ciągnąc za sobą walizkę na kółkach. Dostrzegam Diego siedzącego na kanapie i robiącego coś w telefonie. Rozglądam się, aby upewnić się, że Francesci nie ma w pobliżu. 

Teraz albo nigdy. 

Puszczam walizkę i siadam obok bruneta. Podnosi na mnie wzrok i marszczy brwi. 

– Jesteś moją ostatnią deską ratunku – oznajmiam. – Musisz mi pomóc. 

Widząc, że wciąż nie wie, o czym mówię, wskazuję ruchem głowy na swój bagaż. Kieruje swoje spojrzenie w tę stronę, ale to mu niczego nie wyjaśnia. 

– Mam cię podwieźć? 

Wzdycham głośno i opadam na oparcie kanapy. 

– Fran obniża swoje standardy. Jake był mądrzejszy. 

Spogląda na mnie jeszcze bardziej zdezorientowany. 

– Kim jest Jake? 

– Byłym Fran. 

– Myślałem, że mamy umowę! 

Diego jest naiwny. Woli wierzyć, że jest pierwszym chłopakiem Francesci chociaż wszyscy wiemy, że to nieprawda. Mimo to zgadzamy się na tę głupią umowę, aby nie rozmawiać o byłych mojej przyjaciółki. Poprawka: ona się zgadza. Ja nigdy nie odmawiam sobie tej przyjemności. 

– Musisz namówić Fran, żeby mnie tam nie puszczała – wyjaśniam. – Nie mogę z nimi zamieszkać, nie chcę opiekować się jakimś głupim bachorem! 

Unosi brew. 

– To po co się zgodziłaś na tę pracę? 

Sama zadaje sobie to pytanie od chwili, w której Fran okazała się zdrajcą. 

– Bo byłam pewna, że Francesca nie pozwoli mi tam pracować. Chciałam chociaż raz w życiu musieć zrezygnować z pracy, nie z mojej winy. Musisz mi pomóc. Błagam, powiedz jej, że popełnia błąd, puszczając mnie. 

Czy on właśnie kręci głową? Kto mu pozwolił kręcić głową? Czy mam mu oderwać tę pieprzoną głowę?! 

– Przyznaj, że chcesz się mnie pozbyć! – podnoszę ton głosu. – Chcesz pukać Fran w salonie i w kuchni! 

– Jakby to, że tu mieszkasz nam w tym przeszkadzało. 

Dopiero po chwili rozumiem sens jego słów. 

– Proszę, nie kuchenny stół; proszę, nie kuchenny stół – szepczę do siebie. 

– Byłem pewien, że złamie się po pierwszy trzech, góra czterech razach, a tu proszę – wciąż jak nowy. 

– Lalalalalalala! – krzyczę, dzięki czemu nie słyszę dalszej części jego wypowiedzi. W między czasie zaczynam go jeszcze bić, zmuszając do zamilknięcia. 

W takiej sytuacji zastaje nas Francesca, kiedy wchodzi do mieszkania obładowana torbami z zakupami. 

Wyobraźcie to sobie: wchodzicie do mieszkania, a Wasza przyjaciółka krzyczy i okłada pięściami Waszego chłopaka, który wykrzykuje takie słowa, jak orgazm czy erekcja. Dla Fran to dzień jak co dzień. 

Mimo to, po odłożeniu torb z zakupami podchodzi bliżej i pyta, co się dzieje. 

W odpowiedzi wstaję z kanapy i pokazuję na nią palcem. 

– Nie gadam z tobą! 

Łapię za swoją walizkę i kieruję się z nią w stronę drzwi. 

– Poczekaj – zatrzymuje mnie Francesca. 

Z uśmiechem odwracam się w jej stronę – tak! Fran nareszcie się opamiętała. Wiedziałam, że mnie nie zawiedzie. Pewnie nigdy nie miała zamiaru mnie tam puścić – po prostu mnie wkręcała.

– Diego może cię podwieźć. 

Pieprz się, Fran. 

Prycham. 

– W jego samochodzie też się pieprzyliście?! – pytam, z powrotem odwracając się do drzwi. 

Zanim wychodzę, słyszę za plecami głos Hernandeza. 

– Tylko na tylnym siedzeniu!

W chwili, w której podjeżdżamy pod budynek, biorę głęboki oddech. W tym samym czasie, Diego z podziwem wpatruje się w hotel. 

– Jak ktoś z taką kasą, mógł zatrudnić ciebie? 

Przewracam oczami, chociaż sama również zadaję sobie to pytanie. Jestem pewna, że to jakiś pieprzony żart. Ktoś z taką ofertą pracy, na pewno miał o wiele więcej chętnych – ludzi bardziej doświadczonych, odpowiednich. 

Nie wiem, czemu wybrał właśnie mnie, ale z pewnością nie pobędę tu długo. 

Wspólnie wysiadamy z samochodu i idziemy do bagażnika, gdzie Hernandez pomaga mi z bagażem. 

– Strasznie lekka – stwierdza, wyciągając moją walizkę. 

Wzruszam ramionami. Tak naprawdę wrzuciłam tam byle co. Mieszkanie Fran jest niecałą godzinę drogi stąd, w razie czego tam pojadę. Ale raczej wątpię, że zdążę poczuć taką potrzebę. 

– Wystarczy na jakiś miesiąc – tyle im daje. 

Moja odpowiedź wywołuje jego śmiech. 

– Aż tyle? Ja stawiam na tydzień. 

Również się śmieję. 

– W takim razie mam nadzieję, że w tydzień zdążycie kupić nowy stół kuchenny – komentuję, przytulając go. 

– Tyle czasu starczy nam nawet na ochrzczenie go – szepcze mi do ucha. 

Żartobliwie go szturcham, ale wciąż się nie odsuwam. 

– Proszę, pogadaj z nią. 

Wzdycha głośno, ale kiwa głową. 

Za plecami słyszę czyjeś chrząknięcie. Odsuwam się od Diego i odwracam. Staję twarzą w twarz z blondyną, którą znam z poprzednich wizyt. Stoi wyprostowana i mierzy chłopaka mojej przyjaciółki wzrokiem. 

Po chwili wraca spojrzeniem do mnie. 

– Ben zabierze pani walizkę – oznajmia, a zza jej pleców wychodzi wysoki mężczyzna ubrany w garnitur. 

Wita mnie kiwnięciem głowy i zabiera mój bagaż, po czym znika z nim w budynku. 

Blondynka odwraca się w tę samą stronę i zaczyna iść, najwyraźniej oczekując, że podążę za nią. Żegnam się z Diego i doganiam ją. Nie odwracając się, mówi: 

– Nie wiem czy Pan Verdas o tym wspominał wcześniej, ale dobrze, żeby pani wiedziała, iż nie życzy sobie sprowadzania mężczyzn do hotelu. 

Nie mówię, że nie spotykam się z brunetem. To zdecydowanie nie jest jej sprawa. 

– Oczywiście. W wolnej chwili zadzwonię do mojego haremu i ich uprzedzę – odpowiadam. 

Wchodzimy do przestronnego holu. Tym razem za biurkiem siedzi ktoś inny. 

– Jesteś tu recepcjonistką? – pytam, zaintrygowana ilością jej zadań. 

– Asystentką pana Verdasa – poprawia mnie, wciąż się do mnie nie odwracając. Coś czuję, że się nie polubimy. – Moim zadaniem jest oprowadzenie pani po hotelu. 

Kiwam głową mimo, że i tak tego nie widzi, ponieważ wciąż na mnie nie patrzy. 

Szybkim krokiem wychodzimy z holu i korytarzem kierujemy się w głąb hotelu. Ta wycieczka zdecydowanie nie należy do najlepszych w moim życiu. Kobieta w bardzo szybkim tempie pokazuje mi restaurację, salę bankietową, siłownię, część spa, a także dwa baseny. Wycieczka zajmuje może z pół godziny i jestem pewna, że i tak będę musiała wykombinować jakąś mapę, ponieważ całą swoją uwagę skupiłam na rozmyślaniu, jak blondynka może tak szybko chodzić w tych pieprzonych butach. 

Po wszystkim, prowadzi mnie do apartamentu Verdasa i wskazuje pokój. 

Z przykrością stwierdzam, że to największa sypialnia, jaką w życiu widziałam. Utrzymana jest w brązach i beżach; znajduję się w niej ogromne łóżko, biurko i regał na książki. Okna sięgające od podłogi do sufitu i znajdujące się centralnie naprzeciwko łóżka, ukazują ocean, a zaraz obok nich dostrzegam drzwi prowadzące na balkon. 

– Te drzwi prowadzą do garderoby, a te do łazienki – oznajmia blondynka, przypominając mi o swojej obecności. – Pod hotelem będzie czekał na panią szofer – Henry. Zawiezie panią do szkoły Sarah, skąd wspólnie ją odbierzecie, a potem przywieziecie tutaj. Powinniście wyjechać za jakieś 15 minut, ale proponuje wyjść już teraz. 

Kiwam głową, a blondynka się odwraca do drzwi. W ostatniej chwili zatrzymuje się i odwraca ponowne w moją stronę. 

– Leon jest ostatnio zapracowany – zaczyna, a mnie nie umyka fakt, iż nagle pan Verdas zmienił się w Leona. – Może cię przyjął, ale nie mam wątpliwości, że jest to wynikiem roztargnienia. Wkrótce pani brak doświadczenia i trudny charakter sprawi trudności, a Leon to zauważy, dlatego lepiej, żeby się pani nie przyzwyczajała do pracowania tutaj. 

Nie czekając na moją odpowiedź, opuszcza pomieszczenie. 

– Powodzenia w wyciąganiu kija z tyłka – mówię do siebie. 

– Słyszałam – odpowiada z korytarza. 

Przewracam oczami. Stawiam stówę, że sypia z "panem Verdasem".

Wychodzę przed hotel i rozglądam się za szoferem. Chwilę później dostrzegam mężczyznę po pięćdziesiątce, stojącego przed drzwiami czarnego samochodu i mierzącego mnie wzrokiem. Postanawiam zaryzykować i podchodzę bliżej. 

– Panna Castillo? – pyta, choć z jego oczu jestem w stanie wyczytać, iż zna odpowiedź. 

Kiedy potwierdzam to skinieniem głowy, otwiera przede mną tylne drzwi auta. Bez słowa zajmuję miejsce na skórzanych siedzeniach. Kierowca z kolei siada przed kierownicą i rusza. 

Postanawiam przerwać niezręczną ciszę. 

– Więc... odwożenie i przywożenie córki Verdasa ze szkoły jest jedynym, co pan robi? – Dopiero po wypowiedzeniu tych słów, zdaję sobie sprawę z tego, jak źle one zabrzmiały. 

Mężczyzna jednak nie daje po sobie poznać, czy go to uraziło. 

– Wykonuję polecenia opiekunek Sarah – odpowiada beznamiętnym tonem. – Od dzisiaj jestem więc na pani zawołanie, jeśli będzie pani potrzebowała podwiezienia. 

Unoszę z zaskoczeniem brwi. Własna sypialnia, łazienka, garderoba i szofer. Gdyby nie to dziecko, chciałabym tu zostać. 

– Cały dzień będziesz stał na podjeździe i czekał, aż zechcę gdzieś pojechać? 

– Jestem pewien, że pan Verdas przekaże pani mój numer wtedy, kiedy uzna to za stosowne. 

Czy on coś sugeruje? Albo zmówił się z blondyną, albo wśród wszystkich pracowników panuje nakaz bycia wrednym dla nowej niańki. Cóż, próbują się mnie pozbyć jeszcze szybciej niż myślałam. 

Po około dwudziestu minutach jazdy, zatrzymujemy się pod prywatną szkołą. Zanim ja bądź Henry zdążamy wysiąść z samochodu, pojawia się w nim Sarah i zajmuje miejsce obok mnie. A przynajmniej mam nadzieję, że to ona – trudno odróżnić ją na tle dzieci, które są ubrane w identyczne mundurki. A mianowicie jest to czarna spódniczka i minikrawat, biała zapinana koszula i podkolanówki oraz bordowy, zapisany sweter. Zaczynam doceniać moją publiczną szkołę. 

Szatynka wita się z Henry'm, po czym odjeżdżamy z powrotem w stronę hotelu. 

– Cześć – mówię do niej, ale ona odpowiada mi tylko beznamiętnym spojrzeniem. Jeszcze wczoraj mnie lubiła. – Jak było w szkole? 

Przez chwilę zastanawia się nad odpowiedzią. To daje mi nadzieję na odpowiedź dłuższą niż jedno słowo. 

– Jak zawsze. 

Nadzieja matką głupich. 

Przez chwilę jedziemy w ciszy. Nie potrafię rozmawiać z dziećmi, a Henry najwyraźniej nie zamierza mi w żaden sposób pomagać. 

– Jesteś dobra z matmy? – pyta mnie w końcu Sarah. Kręcę głową. – A w angielskim? – Kiedy odpowiedź jest taka sama, kontynuuje: – Geografii? Plastyce? W czymkolwiek? 

Przez chwilę się zastanawiam. 

– Zawsze byłam dobra z wf-u. 

– Pewnie dlatego jesteś teraz nianią. 

Jej odpowiedź wywołuje śmiech Henry'ego. A już zaczynałam mieć nadzieję, że jest sztywniakiem z natury, a nie z mojej winy. 

– Czy dzieci nie powinny być milsze? – pytam cicho samą siebie.

Po powrocie do hotelu, podążam za Sarah do jej pokoju. Kładzie swój plecak na łóżku i odwraca się w moją stronę. 

To jest chyba ta chwila, w której powinnam jej znaleźć jakieś zajęcie. Jedyną przeszkodą jest to, iż nie mam pojęcia, co robią siedmiolatki po szkole. 

– Więc... co chcesz robić? 

– Muszę się przebrać – oznajmia. 

– Potrzebujesz pomocy? 

Kiedy kiwa głową, rozglądam się w poszukiwaniu szafy. W pokoju nie ma żadnej komody, ale mój wzrok natrafia na drzwi identyczne, jak te w mojej sypialni. To musi być łazienka albo garderoba. Podchodzę i je otwieram – garderoba. A w niej jeszcze więcej różu niż wcześniej – nie przypuszczałam, że to w ogóle możliwe. Omiatam wzrokiem półki w poszukiwaniu czegoś, na czego widok nie zechce mi się wymiotować. 

Po kilku minutach wracam do Sarah z miętowym t-shirt'em i białymi rurkami w ręku. Bierze ode mnie ubrania i zamyka się w garderobie, gdzie zapewne się w nie przebiera. Tymczasem ja siadam na jej łóżku – które swoją drogą jest cholernie wygodne – i czekam. Po kilku minutach, wraca do pokoju i bez słowa sięga po swój plecak. Wyjmuje stamtąd swoje książki i siada przy biurku. Wstaję i podchodzę do niej, kiedy ktoś puka do drzwi, po czym wchodzi. 

Odwracam się i dostrzegam kobietę, z którą wczoraj minęłam się, gdy po raz pierwszy spotkałam Sarah. Nie zgadniecie – ona też stoi i mierzy mnie uważnie wzrokiem. Co, do cholery? 

Kiedy już przyjrzała mi się uważnie, podniosła wzrok i spojrzała w moje oczy. 

– Pracuję w kuchni – wyjaśnia i nie czekając na moją odpowiedź, kontynuuje: – Pan Verdas dzisiaj się spóźni, dlatego nie będzie mógł zjeść kolacji z Sarah. Przyjdę więc i ją od pani odbiorę, a potem zaprowadzę do restauracji na dole, pani będzie mogła zająć się swoimi sprawami. 

Jeszcze raz ktoś zwróci się do mnie per pani, a przysięgam, że go pobiję. 

Spoglądam na Sarah, która odrabia swoje zadania i sprawia wrażenie kompletnie niezainteresowanej rozmową. 

– Będzie jadła sama? 

Kiedy kobieta wzrusza w odpowiedzi ramionami, ponownie przenoszę wzrok na szatynkę i przełykam głośno ślinę, a potem wypowiadam słowa, których zapewne bardzo szybko pożałuję. 

– Pójdę z nią.

~*~

Za szybko dodaję te rozdziały ;//. Sorry ;D. Miałam pierw dodać na SOYH, ale jakoś nie idzie mi pisanie. Mam pomysł itd., ale ostatnio mm takie dni, w które z jednej strony mi się nudzi, a z drugiej nic nie chce ;p. Jak mi przejdzie, to obiecuję, że napiszę ;). A tymczasem łapcie ten rozdział, w którym bliżej poznajecie Sarah, ale nie ma Leona. Chyba... XD Stopniowo będzie go coraz więcej, obiecuję ;D.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;**

Do następnego <3

Quinn ;*