26. ~ "Nigdy nie jestem na ciebie zły"

– Mogłaś wybrać każde, dowolne miejsce na pieprzonej Ziemi – mówi, wychodząc z samochodu i rozglądając się wokół. – Wybrałaś las, pół godziny drogi od domu. 

Śmieję się i okrążam auto, dzięki czemu staję zaraz obok niego. 

– Nie podoba ci się? 

Patrzy na mnie i uśmiecha się półgębkiem.  

– Nie mówię, że mi się nie podoba – odpowiada. – Po prostu, kiedy powiedziałaś, że chcesz wyjechać, myślałem, że masz na myśli co najmniej tydzień urlopu w jakimś europejskim mieście albo na wyspie, a nie weekend w lesie. Mogliśmy wyjechać do Paryża albo Nowej Zelandii, wiesz, że nie miałaś żadnych ograniczeń? Poza tym nie sądzę, żeby spanie w namiocie było dobrym pomysłem dla kogoś z poobijanymi żebrami. 

Uśmiecham się i staję naprzeciwko niego. 

– Kocham cię. 

Uśmiecha się, ukazując dołeczki. 

– Jak mocno? 

Zawieszam ręcę wokół jego szyi. 

– Najmocniej. 

W odpowiedzi opiera dłonie o moje biodra, po czym pochyla się i mnie całuje. 

Rzeczywiście z początku chciałam wyjechać gdzieś daleko. Uciec od wszystkich problemów. Uznałam, że im dalej wyjedziemy, tym bardziej się od nich odsunę i łatwiej będzie mi się cieszyć ostatnimi chwilami spędzonymi z Verdasem.  

Później jednak zrozumiałam, że chcę mieć go tylko i wyłącznie dla siebie. Gdzie jest spokojniej niż po środku głupiego lasu?

Odrywam się. 

– Nigdy nie byłam na campingu – mówię. 

Tak naprawdę nigdy nie byłam też na prawdziwych wakacjach z rodziną. W lato pomagałam babci w domu –  nie mieliśmy czasu ani kasy, żeby gdzieś wyjechać. Jasne, jako dziecko marzyłam, żeby wyjechać do Disneyland'u, ale kiedy stałam się nastolatką, zrozumiałam, że nie doświadczyłam o wiele bardziej przyziemnych rzeczy. Właśnie takich jak wyjazd w góry bądź camping.  

– W takim razie, ten z pewnością będzie najlepszym w twoim życiu – odpowiada. 

Śmieję się. 

– Wiem, że nie jesteś przyzwyczajony do takich warunków – oznajmiam. – Jeśli chcesz, możemy wrócić i ty wybierzesz jakieś inne miejsce. 

Będąc w związku z Nathan'em wciąż miałam z tyłu głowy myśl, że jest inny, lepszy. Dorastał w warunkach o jakich ja tylko mogłam pomarzyć. Aby pojechać do Disneyland'u, musiał zaledwie tupnąć nogą. 

Rzadko kiedy przychodził do domu dziadków; chodziliśmy w miejsca, które on wybierał i spotykaliśmy się z tymi ludźmi, których on lubił. 

Przy Leonie zbyt często zapominam, że dorastał w cholernie podobnym środowisku. Kiedy jesteśmy sami, zapominam o tych wszystkich różnicach; o tym, że zostaliśmy wychowani w dwa zupełnie inne sposoby; w dwóch kompletnie różych rodzinach.

– Żartujesz? W liceum ciągle jeździłem ze znajomymi na campingi. Nie wiem, jak ciebie mogło to ominąć – rzuca, po czym idzie do bagażnika i zaczyna wyciągać nasze rzeczy. 

– Nienawidziłam moich znajomych z liceum. Zresztą ze wzajemnością. 

– Dramatyzujesz. Nie wierzę, że jesteś zdolna do nienawiści. 

W duchu dziękuję mu za to, że chowa się za samochodem, przez co nie może zobaczyć mojej miny. 

Niezdolna do nienawiści? Jestem najbardziej nienawistną osobą na pieprzonym świecie. Kto manipuluje chłopakiem, którego kocha tylko po to, żeby zemścić się na własnej matce? 

Jestem pieprzonym, nienawidzącym, potworem. 

– Jesteś pewien, że nie potrzebujesz pomocy? – mówię, siedząc po turecku na kamieniu i obserwując jak Leon od ponad godziny próbuje postawić nasz namiot. 

– Nie! – odpowiada stanowczo. 

Leon Verdas jest uparty i będzie dążył do swojego celu tak długo, aż w końcu go osiągnie. Jest jednocześnie dość niecierpliwy, więc po pierwszej nieudanej próbie robi się wkurzony i poirytowany, przez co cały proces trwa jeszcze dłużej. 

Kocham go, ale zbliża się noc. 

– Leon, robi się zimno i ciemno. 

– Leon, robi się zimno i ciemno – przedrzeźnia mnie cienkim głosem. – Jestem Amy Stewart i nigdy nie byłam na campingu, a przecież muszę doświadczyć tych okropnych chwil sam na sam z naturą, o których dziewięćdziesiąt procent ludzi pragnie zapomnieć. 

Prycham. Właśnie tak wygląda poirytowany Leon. 

– Jestem Leon Verdas i jeździłem na campingi w liceum. Wiem, co to życie. 

Jestem młodsza, to on powinien udawać dojrzalszego. 

Już mam zamiar wstać i mu pomóc, kiedy słyszę dzwonek swojej komórki. Wyciągam ją z kieszeni i ze zdziwieniem odkrywam, że na wyświetlaczu pojawia się numer telefonu stacjonarnego dziadków. Z początku chcę odrzucić połączenie, ale uświadamiam sobie, że będą wydzwaniać tak długo, aż odbiorę – lepiej to skrócić. 

– Halo?  

– Twój ojciec u nas był – słyszę głos babci. – Powiedział, że nie wyjechałaś z nim do Francji i mieszkasz z jakimś mężczyzną. 

– Cholera – oznajmiam i wstaję, jak oparzona z kamienia. 

– Violetta, słownictwo! 

Zwracam na siebie uwagę Leona, który natychmiast przestaje walczyć z naszym namiotem i patrzy na mnie pytająco. Wskazuję komórkę i odchodzę, aby mnie nie słyszał. 

W samym sercu lasu, do którego przyjechaliśmy znajduje się niewielkie jezioro. Odchodzę zaledwie kilka kroków od naszego miejsca i znajduję się na plaży. Widzę stąd Verdasa, ale z pewnością nie może on mnie usłyszeć. 

– Mieszkam z facetem, no i co? Jestem dorosła – zwracam się z powrotem do babci. 

– Twój ojciec twierdzi, że ten mężczyzna jest podejrzany, a ty zostałaś przez kogoś pobita! 

Przewracam oczami. Jak do ściany. 

– Nie mam zamiaru się wam znowu tłumaczyć. Jestem dorosła, mogę zamieszkać nawet w melinie i wyjść za ćpuna i pijaka, któy będzie mnie traktował jak wycieraczkę. 

– Violetta, masz tutaj natychmiast przyjechać i porozmawiać z nami! Okaż trochę szacunku. 

– W przyszłym tygodniu – mówię, żeby się odczepiła. Naprawdę nie chcę marnować tego weekendu na kłótnie z dziadkami. 

– Udało się! – słyszę z tyłu Leona. 

Odwracam się w jego stronę i widzę postawiony namiot. Ponownie kieruję swój wzrok w stronę jeziora. 

– Muszę kończyć. 

– Czy ty właśnie jesteś z tym mężczyzną? 

– Nie, skąd – odpowiadam. 

W następnej chwili czuję, jak szatyn staje za mną i kładzie dłonie na moich biodrach. Następnie zaczyna mnie całować po szyi. 

– Muszę iść – mówię do słuchawki. 

– Violetta, nawet nie próbuj się rozłączać! 

– Wspólny wypad – odłóż komórkę – oznajmia Leon, nie odrywając się od mojej szyi. Zanim zdążam cokolwiek zrobić, wyjmuje telefon z mojej dłoni i rozłącza się. Następnie go wyłącza i chowa do kieszeni swoich spodni. 

Odwracam się i uśmiecham. Mogłam sama to zrobić wcześniej. Nie chcę zmarnować na innych ludzi już ani jednej chwili. 

Spoglądam na namiot i zakładam ręce na szyję Verdasa. 

– Wiedziałam, że ci się uda. 

– A jak brzmi prawda, której nie chce usłyszeć?

Śmieję się pod nosem. 

– Zaczynałam się już zastanawiać, jak wygodnie się ułożyć w twoim samochodzie i czy jest tam wystarczająco ciepło. 

Uśmiecha się, a ja go całuję. Po chwili jednak się odrywa. Patrzę na niego pytająco. 

– Brakuje mi prywatności. 

– Przecież jesteśmy tu sami. 

– Skąd wiesz? Może za tymi krzakami stoi jakiś dzik i nas podgląda? 

Śmieję się, po czym go szturcham i odchodzę w stronę namiotu. 

Jako mała dziewczynka wyobrażałam sobie camping jak wspaniałą przygodę. Spanie na świeżym powietrzu, pieczenie pianek nad ogniskiem i świetna zabawa. 

Rzeczywistość wygląda inaczej. 

Rzeczywistość wygląda tak, że jest cholernie zimno, pada deszcz, od spania w namiocie mam gwarantowany ból pleców i żeber oraz zaczynam się bać, że gdy zaśniemy, zaatakuje nas jakieś dzikie zwierzę. 

– Mogliśmy pojechać do Nowej Zelandii – oznajmiam, a krople deszczu obijające się o nasz namiot akompaniują mi. 

Mimo ciemności, widzę jak Leon kiwa głową w odpowiedzi. 

– Mogliśmy. 

Leżę wtulona w jego tors, mamy na sobie cholernie ciepłe ubrania i leżymy pod dwoma kocami, ale ja wciąż zamarzam. 

– Nie mogę spać – mówię i przekręcam głowę tak, że patrzę wprost na niego. 

– Dziwne – odpowiada sarkastycznym tonem. 

Wzdycham głośno i przez chwilę siedzimy w ciszy. 

– Jesteś na mnie zły? – pytam w końcu. 

– Nigdy nie jestem na ciebie zły – odpowiada bez zawahania. 

Uśmiecham się, po czym unoszę i go całuję. 

– Strasznie cię kocham – oznajmiam, kiedy się odrywam. 

– Ja ciebie mocniej. 

Chciałabym móc zaprzeczyć, ale to prawda. On mnie nie okłamuje, nie manipuluje mną dla własnych korzyści. Gdybym kochała go równie mocno, jak on mnie, nie byłabym takim potworem.  

~*~ 

No i jest rozdział 26. - w końcu! XD Wiem, że jest strasznie krótki w porównaniu do tych, które pisałam ostatnio, ale miałam wielki problem z tym rozdziałem, więc i tak się cieszę, że w końcu udało mi się go napisać. Zaczęłam go pisać zaraz po opublikowaniu 25. i jest to już trzeci wersja - jedyna skończona. Wydaje mi się, że mimo wszystko wyszło lepiej niż się spodziewałam. Ale resztę rozdziałów mam zaplanowane już do końca, więc postaram się je w miarę szybko napisać i dodać, żeby Wam to wynagrodzić ;p. 

Mam wakacje, więc teoretycznie powinnam mieć czas ;D. Powinnam - jestem w Polsce od wtorku, a dopiero dzisiaj mam chwilę, żeby usiąść, a to tylko dlatego, że jest mecz i wszyscy dali mi spokój ;D. W każdym razie muszę się pożalić, że jest tu strasznie duszno, a kierowcom zafundowałabym dodatkowe lekcje pt. "Czym są pasy i do czego służą?", bo najwyraźniej trzeba ich doedukować ;//. Jeśli nie będę się odzywała przez dłuższy czas, oznacza to, że wpadłam pod samochód - na pasach rzecz jasna. 

Mam nadzieje, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;* 

Do następnego! ;D 

Quinn ;**