16. ~ Tajemnica z przeszłości

Siedzę na jego kanapie i wpatruję się w punkt przed sobą. Tak, zdążyłam już stchórzyć.

Nie jest łatwo powiedzieć o czymś takim osobie, która ma mnie za idealną. W jednej chwili mogę sprawić, żeby nie tylko przestał o mnie tak myśleć, ale także, żeby zaczął się mną brzydzić. Sama się sobą brzydzę.

– J-ja… – ponownie zaczynam. Robię to już czwarty raz.

Szatyn przez chwilę studiuje moją twarz z nadzieją, że w końcu powiem coś więcej, ale kiedy tak się nie dzieje, przysuwa się do mnie.

– Nie musisz mi tego mówić.

Muszę. Czuję, że ktoś poza moimi dziadkami i ojcem musi to wiedzieć. Potrzebuję się komuś wyżalić, zaufać. A Leon jest w tej chwili jedyną taką osobą. Tylko jemu mogę powierzyć ten sekret. Mam tylko nadzieję, że po wszystkim będzie chciał mieć ze mną coś wspólnego.

– Powinieneś wiedzieć – wyduszam z siebie. – Chociażby dlatego, że łączy nas taka relacja, a nie inna.

Raz… Dwa… Trzy…

Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

– Kiedy byłam nastolatką – mówię w końcu – miałam… trudny okres. Rozumiesz, buzujące hormony, presja rówieśników…

Kiwa głową, obserwując mnie.

– Moi dziadkowie mieli już swoje lata. Byli za starzy na wychowanie mnie.

Babcia i dziadek są zdrowi i silni, ale nigdy nie trzymali mnie na krótkiej smyczy. Mojej matki najwyraźniej też nie – w końcu, gdyby byli dla niej surowi, nie skończyłaby tak.

– Nie miałam ojca ani matki, którzy by mnie pilnowali, wyznaczali granice, a czasem nawet karali.

Wszystko uchodziło mi na sucho. Nie znałam takiego słowa, jak szlaban. Mogłam robić, co chciałam, a jedyne konsekwencje jakie za to ponosiłam, to pogrożenie paluszkiem albo fochy babci.

– Potrafiłam to wykorzystać. – Nie patrzę na niego. Wiem, że gdy przeniosę wzrok na jego twarz, stchórzę. – Potrafiłam w środku tygodnia wychodzić rano i wracać następnego dnia, nawalona po imprezie. Miałam mnóstwo chłopaków, piłam ogromne ilości alkoholu, paliłam, nie bałam się eksperymentować z narkotykami.

Milknę na chwilę. Przygryzam wargę i czuję, jak w moich oczach wzbierają się łzy.

– I wtedy jedna dziewczyna z mojej klasy zaczęła plotkować. Rozpowiadała wszystkim o mojej matce; o tym, jak to, że mnie zostawiła, miało na mnie wpływ. W końcu nie wytrzymałam i uderzyłam ją. Ale nie wystarczył mi zwykły policzek. Rzuciłam się na nią i okładałam ją pięściami na środku szkolnego korytarza. – Czuję na swoim ramieniu jego dłoń, ale nadal się nie odwracam. – Wstrząs mózgu, połamane żebra i parę obrażeń, po których na sto procent zostały blizny.

Biorę głęboki oddech. Nie mogę się teraz wycofać.

– Od tamtej pory biłam się za każdym razem, gdy ktoś powiedział złe słowo o mojej matce. Broniłam jej, ale w pewnej chwili uświadomiłam sobie, że nie zasłużyła na to. Przecież zostawiła mnie. Powinnam jej nienawidzić.

Okres liceum był okresem, w którym sama nie wiedziałam, co czuję do matki. Z jednej strony ją kochałam i wmawiałam sobie, że musiała mnie zostawić, że nie miała innego wyjścia, ale z czasem moja nienawiść do niej rosła.

– Zaczęłam się interesować tym, kim była i co skłoniło ją do porzucenia własnej córki. Zadawałam mnóstwo pytań, ale dziadkowie nie odpowiadali. Powtarzali tylko, że to przeszłość i powinnam o tym zapomnieć. Ale tak się nie da! Nie można zapomnieć o tym, że własna matka cię zostawiła.

Odwracam się do niego i obserwuję jego twarz. Nic nie mówi, ale w jego oczach widzę… zrozumienie? To zachęca mnie do kontynuowania.

– Zaczęłam poszukiwania informacji na własną rękę – oznajmiam. – Co okazało się błędem.

Gdybym mogła cofnąć czas, posłuchałabym dziadków. Udawałabym, że moja matka nie żyje i pogodziłabym się z tym, że nie mogę jej odnaleźć. Ale jest już za późno i nie mogę naprawić swoich błędów z przeszłości.

– Kiedyś, przez przypadek, znalazłam dziennik matki. Potrafiłam czytać go godzinami, a nadal nie rozumiałam jej toku myślenia. Opisywała tam wszystko, co było związane z jej… prostytucją. Nie było tam jednak ani jednego zdania o mnie, Williamie czy dziadkach.

Ścieram łzę spływającą mi po policzku.

– Opisywała za to każdego klienta. Pisała, jak wyglądał, ile jej zapłacił, a nawet jak wyglądał ich stosunek. Nie byłam nastolatką, która wierzyła w rzeczy typu: miłość od pierwszego wejrzenia, więc nie uprawiałam seksu, myśląc, że to ten jedyny. Ale i tak byłam zszokowana tym, jak opisywała swoje przygody.

Pisała o tym, jakby to było nic. Z taką samą lekkością ja opisywałabym wyjście do kina albo na zakupy z babcią.

– Na początku pisała, że było jej trudno, ale już parę stron później… Nie było to dla niej nic niezwykłego. Pisała o tym, jak o seksie z mężem, o pieprzonej normalności. Nigdy nie wspomniała o obrzydzeniu, wstydzie. Wręcz przeciwnie – była z siebie nadzwyczaj dumna. A ja chciałam to zrozumieć.

Raz… Dwa… Trzy… 

Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

– Więc poszłam w jej ślady – wyduszam, a po moich policzkach spływa coraz więcej łez.

Czuję, jak Verdas się spina i w tej chwili chcę tylko wstać i uciec. Schować się w swojej sypialni i nie wychodzić z niej.

– Z dziennika wiedziałam wszystko… Własna matka pomogła mi w poznaniu szczegółów życia dziwki. – Mój głos staje się ochrypnięty. – Poszłam więc w odpowiednie miejsce i… zrobiłam to.

Chowam twarz w dłoniach. Właśnie w tej chwili cholernie żałuję, że w ogóle tu przyszłam – nie powinnam tego robić. Teraz mogę pomarzyć o zemście.

Skoro jednak zaczęłam, postanawiam skończyć.

Raz… Dwa… Trzy…

Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

– Czułam do siebie takie obrzydzenie – kontynuuje z twarzą schowaną w dłonią. – A-ale… z dziennika wywnioskowałam, że na początku jest trudno. Więc robiłam to dalej, łudząc się, że w końcu będzie lepiej; że zrozumiem, co dla mojej matki, było takie ważne. Dlaczego zamiast mnie, wybrała to wszystko.

Zrobiłam to. Wyżaliłam się, ale to wcale mi nie pomogło. Czuję się, jakbym znowu tam była; ponownie robiła te wszystkie obrzydliwe rzeczy.

Nie chcę do tego wracać, a opowiadając o tym wszystkim czuję się, jakbym to zrobiła. Rozmawianie o problemach jest do dupy.

Czekam, aż coś powie. Oznajmi, że się mną brzydzi, po czym wyrzuci mnie z domu, krzycząc, że nie mam się do niego zbliżać.

Ku mojemu zdziwieniu, nie robi żadnej z tych rzeczy. Przytula mnie tylko do siebie i głaszcze po plecach, a ja wtulam twarz w jego szyję i łkam jeszcze bardziej.

– Przestałam dopiero… Dopiero, kiedy dziadkowie mnie przyłapali. Trwało to tyle miesięcy, zrobiłam to tyle razy, a wciąż nie wiedziałam, dlaczego.

Kiwa głową i jeszcze bardziej mnie do siebie przyciąga, a ja resztę dnia spędzam na moczeniu jego koszulki.

Przechylam się przez ladę i całuję go w usta na powitanie, po cym odsuwam się i mierzę go wzrokiem. Ma na sobie błękitną koszulę i spodnie w kolorze khaki. Czy on naprawdę musi wyglądać tak seksownie?

Zza zaplecza wychodzi Ludmiła. Wiem, że robi to specjalnie. Widzę jak trybiki w jej głowie pracują. Zapewne zastanawia się teraz, jak nam przeszkodzić. Ciekawe, kiedy się to jej znudzi.

Nic tak nie zwiększa pewności siebie i poczucia własnej wartości, jak to, że nielubiana przez was laska chce faceta, który bardziej interesuje się wami. Dopóki to dobrze wpływa na moje ego, może kochać Leona tak długo, jak tylko chce.

– Co tu robisz? – pytam z uśmiechem.

Marszczy brwi.

– Ponoć chciałaś ze mną porozmawiać.

Patrzę na niego zdziwiona. Jestem pewna, że dzisiaj się z nim nie kontaktowałam.

– Veronica dzwoniła i mówiła, że pilnie mnie potrzebujesz – wyjaśnia.

I wszystko jasne…

Veronica chciała ściągnąć tu Verdasa, więc wykorzystała do tego mnie. Nie mogła po prostu poprosić, żeby przyszedł? Uśmiecham się w duchu. Nie, bo jej nie lubi. A mnie owszem. Traktuję to jak moje małe zwycięstwo – przewagę nad nią.

Szatyn zdecydowanie woli mnie. Teraz muszę tylko wymyślić, jak to wykorzystać.

– Cieszę się, że tu jesteś, ale nie prosiłam jej, żeby po ciebie dzwoniła – oznajmiam.

Pozostaje pytanie: Dlaczego chciała go tu ściągnąć? 

Obawiam się, że od poznania odpowiedzi dzielą nas już tylko minuty.

Wiem, że Veronica czuje się zagrożona. Słusznie. W ciągu paru tygodni udało mi się bardziej zbliżyć do jej pasierba, niż jej w ciągu dwóch lat. Wiem, że jestem w stanie go zmanipulować. Pozostaje mi tylko czekać na odpowiedni moment, żeby to zrobić.

Wzdycha głośno.

– Czego ona znowu chce?

Wzruszam ramionami. Też chciałabym wiedzieć.

Do kawiarni wchodzi wysoka i szczupła kobieta. Już przygotowuje się do obsłużenia jej, kiedy ta zatrzymuje się zaraz za plecami Leona. Kładzie dłoń na jego ramieniu, a gdy się do niej odwraca… całuje go.

Stoję oniemiała obserwując, jak jakaś laska obściskuje się z moim chłopakiem.

Co tu się, do cholery, dzieje?!

~*~

Nicol przybywa! Stosunkowo szybko, biorąc pod uwagę to, że w tym tygodniu miał się pojawić rozdział na heroes ;p. Mam coś tam napisane, ale nie podoba mi się, więc muszę to przemyśleć, zacząć od nowa i może dodam w przyszły weekend ;))).

Tsa... chyba zrobiłam Was w konia XDD. Zaskoczeni takim obrotem czy ktoś się spodziewał (wiem, że tak, bo ktoś w komie pisał XDDD BRAWO ZGADŁAŚ! XD)? Tak naprawdę od początku Fiolka chciała powiedzieć właśnie to, a zdałam sobie sprawę z tego, co możecie pomyśleć dopiero przy korekcie ;D. I CO? NIE JESTEM TAKA PRZEWIDYWALNA, HĘ? B)))))

Mam nadzieję, że taki obrót sprawy też się Wam spodobał ^-^. Btw. Nicol wyjaśniła jedną rzecz i od razu dała Wam kolejną do rozkminiania ;p. Ale by było śmiesznie, jakby tak nagle straciła wenę i musielibyście czekać na next nie wiadomo, jak długo ;D.

Taka druga sprawa - dość ważna:

Nie chciałam tego roztrząsać itd., ale chyba muszę. Tak, sprawa z Sydney ;). Spokojnie, nie będę się tutaj rozpisywała, bo... tłumaczy się tylko winny XDD. A ja nie czuję się winna, nie uważam, żeby to, co się stało nie było moją winą. Nie mam też żalu do Sydney, bo myślę, że nawet nie mam prawa się na nią specjalnie złościć. Każdemu może się zdarzyć - mogłabym być zła, gdyby powtórzy to, po tym jak do niej napisałam. Prawda jest taka, że owszem - lekko mi to przeszkadza, bo ja nie ściągam pomysłów od innych blogerek i oczekuję, że one odwdzięczą mi się tym samym. Dlatego uważam, że miałam prawo się upomnieć, ale znam mój komentarz już na pamięć i naprawdę nie chciałam nikogo nim urazić, tylko grzecznie poprosić o poprawę paru rzeczy, które mi przeszkadzały. Naprawdę nie miałam na celu tego, jak to się skończyło i jeśli Sydney odeszła tylko przez to, to niech spina dupę i wraca, bo chcę przeczytać nowe opowiadanie XDDD. Po prostu chciałam Was tylko prosić na zapas, żebyście się nie wtrącali czy nie hejtowali ani mnie, ani jej (i u mnie, i u Sydney pojawił się jakiś anonimek ;///), bo nie do końca możecie to zrozumieć - nie jesteście na naszych miejscach. Jeśli Syd ma do mnie jakiś żal, niech śmiało pisze - nie gryzę ;p. 

Mam nadzieję, że zrozumiecie ;p.

Przepraszam, że rozdział taki króciutki, ale końcówka musiała być ;p.

Żywię nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;*

Do następnego! ;>

Quinn ;**

PS

Wiad do czytelników SOYH - DLAZEGO NIKT MI NIE NAPISAŁ, ŻE NIE DAŁAM GIFA DO 4.?! XDDDDDDDD