11. ~ "Masz gdzie spać?"

Trzaskam drzwiami i biegnę w stronę przystanku. Nie oglądam się za siebie. Chcę w jak najszybszym czasie znaleźć się jak najdalej od nich. Nie wierzę, że planowali coś takiego bez mojej wiedzy. Nie zapytali mnie o zdanie, mieli głęboko gdzieś to, czy w ogóle chcę go widzieć.

Nie byłam na to gotowa. Nigdy nie będę. Nie mówiłam, że chcę poznać mojego ojca. Pogodziłam się z tym, że był tylko jednym z wielu jej klientów, którego nie obchodził mój los. 

Czuję na policzkach słone łzy, ale powtarzam sobie w myślach, że nie mogę się teraz załamać. W zasięgu mojego wzroku widnieje już przystanek. Po chwili mam ochotę krzyczeć ze szczęścia, kiedy widzę nadjeżdżający samochód Leona. 

Verdas ledwo zdąża się zatrzymać, a ja już łapię za klamkę samochodu i wsiadam. 

– Jedź!

Obrzuca mnie zdziwionym spojrzeniem, ale rusza. Ja zapinam pasy i obserwuję widok za oknem. Kiedy przejeżdżamy obok mojego domu, dostrzegam na chodniku mojego ojca. Nie. Klienta mojej matki. On nie jest moim ojcem. Nie zasługuje na ten tytuł.

Rozgląda się wokół, więc odchylam się do tyłu, starając się zniknąć z zasięgu jego wzroku. 

Już po chwili oddalamy się od miejsca mojego zamieszkania, a ja oddycham z ulgą. 

– O co chodzi? – pyta zdezorientowany Leon. No tak, pewnie niecodziennie dziewczyna, z którą umawia się do kina wsiada roztrzęsiona do jego samochodu i każe mu jak najszybciej jechać.

Zastanawiam się, czy mogę mu to powiedzieć. Nie powinnam opowiadać mu o swojej rodzinie – to może wzbudzić podejrzenia.

Ale z drugiej strony, teraz jest chyba jedyną osobą, której mogłabym się zwierzyć, a w tej chwili właśnie tego potrzebuję. Poza tym jeśli dobrze to rozegram, Verdas nie dowie się niczego o Violetcie. Jak miałby więc skojarzyć historię Amy z historią Violetty?

– Właśnie zobaczyłam mojego ojca – rzucam, zanim zdążę się rozmyślić.

– Co?

Szatyn patrzy na mnie zaskoczony, ale szybko odwraca się i gwałtownie staje na czerwonym świetle. Nic więcej nie mówi tylko skupia się na drodze. Przez resztę jazdy obrzuca mnie krótkimi spojrzeniami, ale nie nie mówi. Ja też nie.

Nie wiem dokąd zmierzamy, ale nawet mnie to w tej chwili nie interesuje. Chcę się tylko znaleźć jak najdalej od tego miejsca.

Opieram głowę o szybę i myślę. Przypominam sobie wszystkie chwile, w których potrzebowałam ojca. Kogoś, kto chroniłby mnie przed chłopakami pokroju Nathana; kto wspierałby mnie i pomagał pogodzić się z tym, kim jest moja matka. Gdybym miała ojca, nie odgrywałabym teraz tej całej szopki! Mogłabym iść na studia, znaleźć prawdziwą miłość i mieć gdzieś Veronicę i jej idealną rodzinkę.

Czego on chce teraz? Już go nie potrzebuję. Jestem dorosła! Zostałam już wychowana przez kogoś innego.

Przez kogoś, kto mnie zdradził. Dlaczego dziadkowie najpierw wmawiali mi całe życie, że powinnam zapomnieć o swoich rodzicach, a teraz próbują ich do mnie zbliżyć? Kto ich o to prosił, do cholery?!

Na samą myśl o tym wszystkim chce mi się płakać. Mój ojciec przyjechał zniszczyć mi życie, moja matka znalazła sobie nową rodzinę, moi dziadkowie mnie zdradzili, a ja nawet nie mam, gdzie spędzić dzisiejszej nocy. 

W końcu nie udaje mi się powstrzymać płaczu i kilka łez spływa po moim policzku. Szybko je ścieram, ale Leonowi to nie umyka. Łapie mnie za dłoń i lekko ściska, wciąż patrząc na jezdnię. Jestem zszokowana tym, jak ten drobny gest mnie uspokaja.

Po chwili zastanowienia kładę głowę na jego ramieniu, a on nie protestuje tylko gładzi kciukiem moją rękę. Zauważam, że zwalnia, sprawiając, że nasza jazda staje się bezpieczniejsza.

Przymykam oczy i resztę podróży spędzam na wdychaniu jego kojącego zapachu. 

Kiedy po jakiejś godzinie drogi, samochód staje, otwieram oczy i z zaskoczeniem stwierdzam, że jesteśmy na jakimś osiedlu. Znajdujemy się na parkingu, a otaczają nas wysokie, czarno-białe bloki. Nie zajmuje mi dużo czasu, żeby dojść do tego, że jest to jedno z droższych osiedli w Chicago.

Nie wiem tylko, dlaczego Verdas mnie tu przywiózł.

Zanim jednak pytam, on wysiada, po czym obchodzi samochód, otwiera mi drzwi i pomaga wysiąść.

– Chodź – rzuca i prowadzi mnie w stronę najbliższego budynku.

Kiedy dochodzimy do szklanych drzwi, szatyn wpisuje jakiś kod na tablicy obok, umożliwiając nam wejście do środka. Bez słowa kierujemy się do windy i jedziemy na najwyższe piętro. Następnie kierujemy się do mieszkania, które najprawdopodobniej należy do niego – przynajmniej mam taką nadzieję.

Od razu rozglądam się po pomieszczeniu – duży pokój z czarnymi ścianami i białymi meblami. Z prawej strony znajduje się aneks kuchenny, a z lewej dwie pary drzwi w dość dużym odstępie. Wiem, że mimo wielkości, to mieszkanie jest jednym z mniejszych w tej okolicy. 

– Napijesz się czegoś? – pyta, kierując się w stronę części kuchennej.

– Poproszę o wodę – odpowiadam cicho i wracam do oglądania mieszkania.

Moje spojrzenie pada na duże okna naprzeciwko drzwi – powoli robi się ciemno, a widok z najwyższego piętra musi być niesamowity. 

Przypominam sobie słowa Nathana.

– Ojciec kupił ci to mieszkanie?

W odpowiedzi słyszę cichy śmiech Verdasa. Kiedy na niego patrzę, okazuje się, że przygląda mi się z rozbawieniem wymalowanym na twarzy.

– Mówisz poważnie? – pyta. – Ojciec nie utrzymuje mnie, odkąd skończyłem studia.

Nie powinnam tak łatwo wierzyć w to, co mówi mój były chłopak. To oczywiste, że tylko on jest na tyle żałosny, żeby w tym wieku utrzymywali go rodzice. 

Po chwili moją uwagę przyciąga walizka stojąca niedaleko drzwi.

– Wyjeżdżasz?

– Na niecały tydzień.

Siadam na stołku i dziękuję za szklankę wody, którą położył przede mną, po czym upijam łyk.

– Dlaczego mnie tu przywiozłeś?

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego, że to pytanie powinnam zadać zaraz po: Gdzie jedziemy?. 

– Pomyślałem, że nie jesteś w nastroju na kino – oznajmia. – Bardziej raczej nadawało się jakieś ciche miejsce dobre na rozmowę, a nic innego nie przyszło mi do głowy.

Kiwam głową, ale nic więcej nie mówię. Nie lubię się nikomu zwierzać. Nie wierzę w to, że rozmowa z kimś może rozwiązać problemy. Nie miałam nigdy nikogo, komu mogłabym o swoich opowiedzieć. Owszem, zawsze byli dziadkowie, ale oni byli w moim wieku dawno temu – nie rozumieją kłopotów, które ma się w tych czasach. No i – ich rodzice nie byli dziwką i jej przypadkowym klientem.

Wiem jednak, że muszę zdobyć zaufanie Verdasa, a ułatwię to sobie powierzając mu swoje.

Co za ironia.

Jest wieczór, ja siedzę w jego mieszkaniu i w normalnych okolicznościach, mogłabym go bez problemu uwieść. Ale w tej chwili zupełnie mnie to nie rusza.

Pieprzę ten plan.

Veronica odchodzi w odstawkę, a ja na tę chwilę muszę się skupić na moim ojcu. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego, pragnę tylko, żeby wyjechał i zostawił mnie w spokoju. 

Wzruszam ramionami.

– Moi dziadkowie postanowili nie pytać o moje zdanie, więc zaprosili mojego ojca, który przez te wszystkie lata miał mnie gdzieś, na herbatkę i spodziewali się, że rzucę mu się na szyje i będę dziękować za to, że raczył zainteresować się swoją córką po ponad dwudziestu latach. Oh, dziękuję ci, łaskawco!

Może trochę tego potrzebowałam, ale to nie oznacza, że teraz zacznę o każdym problemie rozmawiać. To jest wyjątkowa sytuacja.

Co nie zmienia faktu, że cholernie dobrze wiedzieć, iż ktoś cię słucha.

– Widziałaś go dzisiaj pierwszy raz w życiu? – pyta, co potwierdzam skinieniem głowy. – To skąd wiesz, że cię porzucił? Może po prostu nie miał pojęcia o twoim istnieniu.

Analizuję jego słowa w ciszy. Nigdy tak o tym nie myślałam. Ale nawet jeśli – był to ktoś, kto korzystał z usług dziwki. Skąd mam wiedzieć, że nie miał w domu żony i innych dzieci? Obawiam się, że wiele osób – w tym ja – nie chciałoby takiego ojca.

– Nie chcę o tym rozmawiać – mówię w końcu.

Nagle przypominam sobie o komórce Veronici. Wyciągam telefon i kładę go na blacie, uznając, że to świetny sposób na zmianę tematu. Leon jednak tylko na niego zerka i szybko wraca wzrokiem do mnie.

– Masz gdzie spać?

Naprawdę to go interesuje teraz bardziej niż to, że ukradłam telefon mojej matki, na którym tak mu zależało?

– Prześpię się w jakimś motelu, a później się zobaczy.

– Mam pokój gościnny – odpowiada bez zawahania.

Kiedy rano się obudziłam, Leona już nie było. Zostawił mi tylko liścik, w którym napisał, że mogę zostać u niego kilka dni, i klucze. Słodkie. Nie zamierzam jednak skorzystać z jego propozycji. Źle bym się czuła, a poza tym zdecydowałam, że wrócę. Nie obchodzi mnie już czy ich zranię, czy nie – oni się tym nie kierowali, kiedy zapraszali mojego ojca. Mam zamiar po prostu żyć własnym życiem i nie uwzględniać ich już w planach.

Mam dwadzieścia jeden lat. Sama decyduję o tym, czy chcę zainteresowania mojej matki i czy chcę poznać ojca. Mam dość tego, że zachowują się, jakbym wciąż była tą małą dziewczynką, która sama nie wie, czego oczekuje od życia.

Teraz wiem i gdybym potrzebowała ich pomocy, poprosiłabym o nią. 

Na szczęście Veronica nie przyszła dzisiaj do kawiarni. Jednak los postanowił się nade mną zlitować. Do tego Ludmiła skupia się na pracy, dzięki czemu nie muszę znosić jej fochów.

Już zaczynam cieszyć się z tego, że ten dzień przebiega po mojej myśli, gdy przez okno na drugim końcu kawiarni widzę moją matkę. Nic dziwnego – w końcu jest właścicielką – moją uwagę przykuwają jednak jej towarzysze. Mój ojciec i babcia.

Cholera!, krzyczę w myślach, zastanawiając się, co robić, podczas gdy oni niebezpiecznie szybko zbliżają się do drzwi. 

W końcu robię jedyną rzecz, która przychodzi mi do głowy. Uciekam do części kuchennej, mijając w drzwiach Ludmiłę. Krzyczy coś do mnie, ale nie dbam o to. Jak najszybciej zamykam za sobą drzwi i oddycham z ulgą. 

Czy wszyscy zmówili się, żeby popsuć moją zemstę na Veronice? Przecież nie robię niczego, na co nie zasłużyła. To ona mnie zostawiła. Ja tylko pokazuję jej, jaki wielki błąd popełniła.

Zemszczę się bez względu na cenę.

~*~

Nicol przyszła :o. Nikt się nie domyślił, Nicol.

Ta, no to ten... ten rozdział nie należy do jakiś najciekawszych, ale właśnie skończyłam trzynastkę, w której coś się zdarzy ;>. W sumie w dwunastce też. Uznajcie więc to u góry za jednorazową akcję ;p.

Tyle. Nie chce mi się rozpisywać. Cały dzień dołuję się piosenkami Griffina Petersona (nie wiem, czemu wpędzają mnie w taki nastrój, ale przesłuchałam już po raz piąty wszystkie) [KLIK] <3 i epilog na drugim blogu i wgl żal. Tępe żyletki, kryjcie się.

Mam nadzieję, że mimo wszystko się Wam spodobało i łudzę się, że wynagrodzę Wam to coś trzynastką ;p.

Czekam na Wasze opinie ;D.

Do następnego ;*

Quinn ;))

PS

Tutaj chyba też nie pisałam, że w Spisie treści, jak nie zapomnę, dodaję tytuły dwóch rozdziałów do przodu ;). Jak ktoś chce posnuć domysły, zapraszam ;p.