10. ~ Komórka

– Dziękuję, że przyszedłeś – mówię, siadając naprzeciwko Verdasa. Przedtem jednak dokładnie mu się przyglądam. Jest ubrany w dżinsy i szarą bluzę, a na jego twarzy widzę jednodniowy zarost. Z radością przyznaję, że szatyn należy do przystojniejszej części mężczyzn, przez co flirtowanie z nim, nie powinno sprawiać mi trudności.

Dziś jest dzień, w którym zacznę wprowadzać w życie mój plan uwodzenia Leona. Po przemyśleniu tego jednak doszłam do wniosku, że nie wszystko będzie takie łatwe, jak mi się na początku wydawało. 

Szatyn nie jest zwolennikiem związków, co oznacza, że moimi jedynymi opcjami jest przyjaźń z nim albo pójście z nim do łóżka. Obawiam się jednak, że tylko te dwa rozwiązania razem dadzą mi możliwość manipulowania nim. Dlatego właśnie postanowiłam najpierw wystarczająco się z nim zaprzyjaźnić, potem udawać podobną do niego i wmówić mu, że mnie również nie zależy na randkach i prezentach, a potem… wskoczyć mu do łóżka. 

To, czego w sobie nienawidzę to to, że nie mam problemu z ostatnią częścią planu. Właśnie to upodabnia mnie do mojej matki i to właśnie do tej wspólnej cechy dążyłam będąc nastolatką.

Wiem jednak, że teraz, chociaż raz w życiu, mi się to przyda. Już niedługo będę w stanie tak zmanipulować Leonem, że znienawidzi Veronicę jeszcze bardziej niż nienawidził ją do tej pory. Oddalę go również od ojca, a potem uświadomię im obu, że to moja matka zawiniła i, że to przez nią ich relacja tak drastycznie się popsuła.

Kiedy będzie robiła wszystko, żeby to naprawić; kiedy będzie już wystarczająco blisko żyli długo i szczęśliwie, zniszczę ją. Każdy członek jej teraźniejszego życia, dowie się o jej przeszłości. Z szanowanej właścicielki kawiarni i żony bogatego biznesmena stanie się nikim. Nie zajęło mi dużo czasu do odkrycia, że to właśnie tego boi się najbardziej.

Nie interesuje mnie już, co pomyślą o mnie dziadkowie; jak na tym wyjdę i ile pracy będzie mnie musiało to wszystko kosztować. Zrobię wszystko, żeby cierpiała równie mocno, jak ja cierpiałam przez całe swoje życie. Życie, które przeżyłam bez rodziców.

Koniec z milutką Violettą. Ona mnie zniszczyła, teraz ja zniszczę ją.

– Nie ma sprawy – odpowiada. – Właściwie to mam do ciebie sprawę.

Prostuję się na krześle.

– Pamiętasz może tę… starszą panią, która ostatnio rozmawiała z żoną mojego ojca?

Kiwam głową, bojąc się tego, co powie dalej. Czego on, do cholery, chce od mojej babci?

– Obiecaj mi, że jeśli jeszcze tutaj przyjdzie, zadzwonisz do mnie albo zwolnisz się i pójdziesz za nią.

Patrzę na niego szeroko otwartymi oczami. On chce wiedzieć, gdzie mieszka moja babcia. Jeśli zdobędzie jej adres, bez problemu odkryje, że mieszkam razem z nią.

Kocham moją babcię, ale w tej chwili mam ochotę ją udusić za to, że w ogóle tu przyszła.

–  J-j-ja… nie mogę się tak po prostu urwać z pracy.

– Wezmę to na siebie – oznajmia i łapię mnie za dłoń leżącą na stole. Kątem oka dostrzegam Ludmiłę, która nas obserwuje. Po jej minie stwierdzam, że nie podoba jej się gest szatyna. Ignoruję ją jednak i nie zabieram ręki. Mam dość jej fochów. Leon nie jest niczyją rzeczą, a ona nie będzie mi dyktować, z kim mogę spędzać czas, a z kim nie. – Proszę.

Wzdycham głośno i kiwam lekko głową. Przecież nawet jeśli moja babcia się tu pojawi, to skąd Verdas może to wiedzieć? No chyba nie od Veronici.

– Jestem twoim dłużnikiem – oznajmia, ściskając moją dłoń.

Uśmiecham się.

– Wiesz… właściwie to możesz coś dla mnie zrobić – mówię, mając na celu wprowadzenie mojego planu w życie.

Unosi brew, podnosząc kąciki ust.

– Słucham.

– Pamiętasz może nasz wspólny wypad? Czekam na powtórkę. Co prawda cały dzień razem raczej odpada, ale może… kino?

– Przyjadę po ciebie parę minut przed zamknięciem.

W duchu gratuluję sobie. Nigdy nie byłam dobra we flirtowaniu. To chłopacy zawsze podrywali mnie, a ja starałam się przy nich nie zbłaźnić. Uznaję więc to za małe zwycięstwo.

– Przyjedź po mnie na ten przystanek niedaleko mojego domu.

Przypominam sobie, że Leon wie, gdzie mieszkam. Muszę trzymać go z daleka od mojego miejsca zamieszkania, zanim spotka moją babcię. O tej godzinie na pewno nie zastanie jej w pobliżu przystanku. Babcia nie wychodzi z domu, kiedy jest już ciemno i chyba po raz pierwszy w życiu, jestem jej za to wdzięczna.

– Okej.

Nagle do kawiarni wpada Veronica, a my odwracamy się w jej stronę. Rozmawia przez telefon i, nie witając się z nikim, kieruje się w stronę swojego gabinetu. Zanim jednak znika za drzwiami, mamy szansę usłyszeć, jak mówi do kogoś po drugiej stronie:

– Zostawiłam to życie za sobą i oczekuję, że to uszanujesz i dasz mi święty spokój.

Wiem, z kim rozmawia. Jestem w tym momencie tak wkurzona na moją babcię, jak nigdy. Po co w ogóle kontaktuje się z moją matką? Przy mnie zachowuje się, jakby taka osoba w ogóle nie istniała, a za moimi plecami, przychodzi do jej kawiarni i telefonuje do niej. Co jeszcze gorsze – rozmawiają o mnie. A ja oddałabym chyba wszystko, żeby być świadkiem tej rozmowy i wiedzieć, co dokładnie mówią.

– Telefon – mówi Verdas, przerywając moje przemyślenia.

Patrzę na niego pytająco.

– Muszę zwinąć jej telefon.

– Co? Nie! – reaguję gwałtownie, czym wywołuję zdziwienie szatyna. Gdyby miał jej telefon, mógłby bez problemu skontaktować się z moją babcią, a to uniemożliwiłoby mi wszystko – poznanie jej i zemstę. – J-ja zrobię to za ciebie. Zobaczysz, zrobię to tak, że nawet nie zauważy. I dam ci tę komórkę dzisiaj wieczorem.

Jeśli dostanę aparat przed szatynem, będę miała możliwość wykasowania z niego wszelkich śladów kontaktu z babcią.

– Zaufaj mi.

Po chwili zastanowienia, kiwa głową i już ma coś odpowiedzieć, kiedy przerywa mu dźwięk SMS-a. Wyciąga komórkę i po odczytaniu wiadomości, ponownie przenosi spojrzenie na mnie.

– Muszę lecieć – oznajmia, po czym wstaje. – Widzimy się wieczorem.

Po pocałowaniu mnie w policzek, wychodzi, a ja przygryzam dolną wargę, udając, że wcale nie zrobiło to na mnie takiego wrażenia.

Kolejne godziny spędzam na obmyślaniu tego, jak zabrać telefon Veronice. Okazało się to trudniejsze niż mi się wcześniej wydawało, ale przecież nie mogę teraz zrezygnować. Muszę zyskać zaufanie Leona, a poza tym on nie może dostać komórki z numerem mojej babci. Nie mogę do tego dopuścić.

Pomyśleć, że gdyby nie ta jej głupia wizyta i paplanie o mnie nie zwracając uwagi na towarzystwo, wszystko byłoby łatwiejsze. Teraz mogłabym skupić się na zbliżeniu się do Verdasa, a nie na kradzieży telefonu mojej matki.

Kiedy w kawiarni nie ma już tylu klientów, postanawiam zaryzykować. Kieruję się do jej gabinetu i pukam do drzwi. Po usłyszeniu zirytowanego proszę, powstrzymuję się przed przewróceniem oczami i wchodzę do pomieszczenia.

Jest to mały pokój – beżowe ściany, ciemnie panele, a na środku drewniane biurko. Teraz znajdują się na nim stosy papierów.

Veronica siedzi na krześle przy meblu i patrzy na mnie wyczekująco.

– Emm… Carl prosi panią o pomoc w kuchni.

Marszczy brwi, ale wstaje i wychodzi z gabinetu, nic nie mówiąc. Mam wrażenie, że od konfrontacji z Leonem, boi się cokolwiek do mnie powiedzieć. Nie, żeby mi to przeszkadzało – jestem mu cholernie wdzięczna za tamtą akcję. 

Przymyka drzwi i po cichu ruszam do biurka. Podnoszę pojedyncze kartki, szukając komórki. Kiedy już dociera do mnie, że nie ma go nigdzie na wierzchu, przeszukuję szuflady. Już mam się poddać, gdy w pomieszczeniu rozlega się dzwonek jej komórki. Schylam się do torebki leżącej na podłodze i wyciągam urządzenie. Następnie je wyciszam i szybko opuszczam pomieszczenie. Kiedy nigdzie w pobliżu nie widzę matki, oddycham z ulgą.

Idę do toalety dla pracowników i zamykam drzwi na klucz. Odblokowuję wyświetlacz i próbuję pousuwać połączenia z moją babcią, ale ktoś, kogo moja matka nie ma w kontaktach, próbuje się do niej dodzwonić, skutecznie mi to uniemożliwiając.

Postanawiam odebrać. Babcia zawsze mówiła, że mam głos podobny do matki – pora się o tym przekonać.

Przełykam głośno ślinę i naciskam zieloną słuchawkę, po czym przykładam aparat do ucha.

– Halo?

– Veronica? Musimy porozmawiać – rozpoznaję męski głos. Może to ojciec Leona? Ale dlaczego nie miałaby zapisanego jego numeru? – Za jakąś godzinę będę w Chicago.

– O czym? – wyduszam z siebie.

– O Violetcie. – Zastygam. – Nie mogę uwierzyć, że przez tyle lat ukrywałaś przede mną coś takiego. Nie wywiniesz się od tej rozmowy. Nawet nie próbuj.

Zanim zdążę cokolwiek odpowiedzieć, mężczyzna się rozłącza. 

Stoję przez następne kilka minut w ciszy i bezruchu. Kim jest ten koleś? Dlaczego chce rozmawiać o mnie? I co Veronica przed nim ukrywała?

Czemu, do cholery, jak zwykle tylko ja o niczym nie wiem? 

Dzisiaj porozmawiam z dziadkami. Wyciągnę z nich odpowiedzi na wszystkie moje pytania bez względu na cenę. Te sprawy dotyczą mnie. Mam prawo wiedzieć wszystko na ich temat.

Z zamyśleń wyrywa mnie pukanie do drzwi. Otrząsam się i przekręcam zamek. Moim oczom ukazuje się Ferro. Na mój widok unosi podbródek i wchodzi do środka bez słowa. Jest na mnie obrażona? Błagam, co ja jej takiego zrobiłam?

Mam dość jej problemów. Nie pracuje tutaj od wczoraj, mogła zagadać do Verdasa już dawno, a nie mieć teraz pretensje do mnie o to, że ja miałam na tyle odwagi.

Mam dość Ludmiły.

Mam dość Veronici.

Mam dość moich dziadków.

I, szczerze mówiąc, mam dość siebie.

Po pracy mam ochotę rzucić olać wszystkich i iść spać. Jestem padnięta i już sama nie wiem, co dzieje się z moim życiem. Chcę tylko paść na łóżko i nie wstawać z niego przez co najmniej dwanaście godzin. 

Niestety szybko przypominam sobie o rozmowie z dziadkami i spotkaniem z Leonem. Otwierając drzwi do domu, w myślach planuję, co teraz zrobić. Zadzwonię do Verdasa i przełożę nasze wyjście na jutro. Potrzebuję tych wszystkich odpowiedzi dzisiaj, a jeśli z czegoś nie zrezygnuję, to chyba nie wytrzymam psychicznie. 

Rzucam torebkę na stolik w przedpokoju i kieruję się do kuchni w celu napicia się czegoś. W progu zamieram. Jak się okazuje, znajdują się tam już moi dziadkowie i jakiś mężczyzna. Dokładnie mu się przyglądam i widzę w jego twarzy coś znajomego. Dopiero po chwili dociera do mnie, że widzę w nim siebie.

Otwieram szeroko oczy i kręcę głową, nie odzywając się. Patrzę na dziadka i babcię i widzę w ich oczach potwierdzenie.

To ten mężczyzna dzwonił do mojej matki.

To on jest tym najważniejszym dla mnie klientem.

On jest moim ojcem.

~*~

Kurcze, mam teraz brzydki zwyczaj :/. Powinnam mieć napisaną 12. i dopiero dodać ten rozdział, a już 3. raz najpierw dodaję, potem piszę ://. Będą z tego problemy XDD.

W każdym razie chciałam dodać ten rozdział jeszcze dzisiaj, bo jutro mam rozpoczęcie (wiem, że mówiłam w poniedziałek, ale parę rzeczy się pozmieniało i ostatecznie jutro o 15 zaczynam szkołę ;||), ale wiele rzeczy mi przeszkodziło. Między innymi, wstałam o 12, robiłam porządek w telefonie muzyce w telefonie i zajęło mi to +/- cztery godziny, później pisałam z koleżanką z Polski, a że trudno się odzwyczaić od tego, że widzę ją codziennie po kilka godzin, troszkę nam zajęła rozmowa, teraz skończyliśmy montować szafę i wgl żal ;//. Chcę spać.

Cóż, w rozdziale pojawia się nowa, mam nadzieję, ciekawa postać, która może sprawi, że wreszcie nie będzie nudno ;p.

Ah, no i obiecuję, że wkrótce nadrobię i zacznę komentować Wasze blogi. Przez tą przeprowadzkę, wcześniej upały itd. nie pamiętam, kiedy ostatnio pisałam komentarz na innym blogu, niż ten, do którego komentowania jestem zmuszana, więc jakby co zostawcie swoje linki tutaj :). Jeśli jestem u kogoś w obserwatorach to na pewno wkrótce się u niego pojawię. Teraz muszę przestać czytać książki, bo moje zapasy zgromadzone w PL się kurczą, a muszą starczyć na 11 miesięcy :p.

Btw. polećcie mi jakieś książki, jak dostanę wypłatę ze szkoły (komu będą płacić tysiaka koron miesięcznie za chodzenie do sql? :") Mówiłam, że kocham ten kraj? :")) to może poproszę kogoś z Polski o wysłanie dużej ilości książek. Żeby być fair, ja Wam polecam książki Colleen Hoover <3 Zakochałam się, właśnie kończę ostatnią książkę wydaną w Polsce, która mi została <3 Taki szał macicy na Greena, a Nicol kocha Hoover <333.

Jezu, długa ta notka ;o. Przepraszam, już się zamykam ;D. Idę kończyć 12. :P.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie :*

Do następnego :>

Quinn <3

PS

30 komentarzy = 11. ;P