12. ~ Ulubiona kelnerka

– Dziękuję, że zgodziłaś się na spotkanie – mówi jeszcze zanim zdążę wygodnie usiąść.

Byłam przeciwna rozmowie z nim. Mam gdzieś to, co ma mi do powiedzenia. A przynajmniej tego chcę.

Postanowiłam jednak się zgodzić. Czemu? Bo nie chcę już niczego żałować. To mimo wszystko jest okazja, a ja nic na tym nie tracę. Mogę tylko zyskać. Jeśli nie spodoba mi się kierunek w jakim zmierza rozmowa, powiem wszystko, co o nim myślę i wyjdę. Zostawię to za sobą i będę pewna, że w przyszłości ten temat nie stanie się powodem do zmartwień. 

Wybrałam spotkanie w miejscu publicznym. To albo dom z dziadkami za ścianą. Nie gadam z nimi odkąd tam wróciłam, więc nie chcę, żeby słyszeli o tej rozmowie. Moje życie od tej chwili, nie jest ich sprawą. Chyba, że będę tego chciała. Ale teraz jestem w stanie poradzić sobie sama.

– Zrobiłam to tylko pod warunkiem, że po wszystkim dasz mi spokój – oznajmiam poważnym tonem. To nie brzmi jak rozmowa ojca z córką. Już dawno nimi nie byliśmy. Wygląda to bardziej jak spotkanie biznesowe, rozmowa o pracę. Jeśli oczekiwał, że rzucę mu się na szyję, grubo się mylił.

– Jeśli tylko będziesz tego chciała.

Przyglądam mu się – wcześniej miałam zbyt mało czasu przed ucieczką, żeby to zrobić. Nie wygląda na dużo starszego od Veronici. Zawsze wyobrażałam go sobie, jak kogoś, kto bardziej przypomina mojego dziadka niż ojca. Nie oszukujmy się – z usług prostytutek zazwyczaj korzystają starzy biznesmeni znudzeni swoim pieprzonym życiem. Tacy, którzy są samotni, bo skupili się na karierze albo ci, którzy mają w domu spasłe żony, które już nie pamiętają, co to znaczy orgazm, a ich dzieci ich nienawidzą.

On nie wygląda na człowieka żyjącego takim stylem życia. Może to była jednorazowa przygoda? Eksperyment? Jeden raz i od razu wpadka. Oh, aż mu prawie współczuję. W sumie to by wyjaśniało, dlaczego się nie zabezpieczyli. Każdy doświadczony klient wie, że gumka do podstawa. Halo, to przecież dziwka. Nigdy nie ma się pewności, że nie złapała czegoś od innego idioty, który nie wiedział, co to zabezpieczenie.

Mogłabym zapytać o jego wiek. Ale nie chcę rozmawiać o nim. Ta rozmowa ma dotyczyć mnie. Mam gdzieś, kim jest i co robi. Może nawet mieszkać pod mostem. W tej chwili obchodzi mnie tylko moja osoba. Pytam więc:

– Skąd to nagłe zainteresowanie?

Wzdycha i patrzy na mnie. Widzę w jego oczach poczucie winy. I dobrze. To właśnie powinien czuć.

– Stąd, że dopiero teraz dowiedziałem się o twoim istnieniu – odpowiada po chwili.

Patrzę na niego kamiennym wyrazem twarzy. Nie obchodzi mnie to. Nigdy mnie nie poznał, więc mógł mieć gdzieś tę informację. Żyć dalej i mnie pozwolić na to samo. Jego obecność teraz, po dwudziestu jeden latach, nie zmienia niczego. Ja nadal nie mam ojca, on nie ma córki. 

Prostuję się na krześle i wzruszam ramionami.

– I co? – pytam. – Mam ci teraz dziękować, że mimo wszystko, mimo tych straconych lat, postanowiłeś się mną zainteresować? Mam to gdzieś. Potrzebowałam ojca dwadzieścia lat temu. Teraz nauczyłam się żyć bez niego, więc równie dobrze możesz się spakować i wracać tam, skąd przyjechałeś.

Chce coś powiedzieć, ale przerywa mu kelnerka, która przychodzi, żeby przyjąć nasze zamówienie. Dopiero po jej odejściu, odzywa się:

– Violu, nie masz pojęcia, jak to wszystko wygląda…

– Nie nazywaj mnie tak – przerywam mu. – Zrozum, że nie chcę pieprzonego ojca, który zabawia się z pieprzonymi dziwkami. Mam gdzieś, co masz do powiedzenia. Chcę, żebyś zniknął z mojego życia i więcej się w nim nie pojawiał.

– Violetta – mówi, ale kiedy nie podnoszę na niego wzroku, rezygnuje z dalszej części. Powiedziałam to, co miałam do powiedzenia – może już sobie iść.

Sprawa wygląda dla mnie jasno – nie chcę mieć z nim nic wspólnego i nie jest to sprawa do negocjowania. Ma się odwalić. Po prostu. 

– Nie byłem klientem twojej matki.

Wybucham śmiechem. Naprawdę teraz obiera taką strategię? Kłamstwo?

– A co, dała ci dupy w gratisie? Musiałeś czuć się zaszczycony – kpię.

Nie wierzę mu. Nie mam do tego podstaw. Kim musiał być, jak nie pieprzonym klientem mojej matki, skoro nawet nie wiedział, że ma córkę? Czy on ma mnie za idiotkę?

– Zgodziłaś się na spotkanie, więc posłuchaj mnie i nie przerywaj mi chociaż przez tę jedną minutę – mówi, a ja daję sobie spokój. I tak nie mam nic lepszego do roboty. Przynajmniej będę miała z czego pośmiać się w przyszłości. – Ja i twoja matka byliśmy parą w liceum. Byłem od niej dwa lata starszy. Kiedy dowiedziałem się… czym się zajmuje, kazałem jej dokonać wyboru: ja albo prostytucja. Zapewniała mnie, że z tego zrezygnowała, a ja byłem dosłownie o włos od zrezygnowania ze studiów we Francji, kiedy okazało się, że mnie oszukała. Chciałem przepuścić dla niej taką okazję, a ona nie potrafiła zostawić tamtego życia dla mnie. Nie zawahałem się więc i wyjechałem. Nie wiedziałem, że była wtedy w ciąży.

Że, kurwa, co? Wpatruję się w niego. Nie powinnam mu wierzyć. 

Ale to wszystko by wyjaśniało. To odpowiedź na każde moje pytanie; każdą moją wątpliwość.

– Skąd możesz wiedzieć, że jestem twoją córką? – pytam, starając się aby w moim głosie nie było słychać zainteresowania. Wychodzi mi to coraz gorzej. – Sypiałeś z dziwką.

– Kiedy twoi dziadkowie się ze mną skontaktowali, miałem wątpliwości. Ale potem wysłali mi twoje zdjęcia – z dzieciństwa i aktualne. Jesteś do mnie strasznie podobna. Jeśli jednak tego nie widzisz, możemy zrobić test na ojcostwo.

Widzę to. Od razu to zobaczyłam. Nigdy nie przypominałam matki i z czasem, zaczęłam się z tego cholernie cieszyć. Wiedziałam jednak, że muszę przypominać ojca. Zastanawiałam się, czy podobieństwo jest takie duże, że gdybym go spotkała na ulicy, czy bym go poznała. Teraz widzę, że to całkiem możliwe.

Czuję pod powiekami słone łzy bezsilności i zakłopotania. Gubię się we wszystkim, co tu się dzieje i mam ochotę uciec, żeby schować się pod kołdrą i udawać, że za drzwiami wcale nie czeka na mnie masa problemów. Mimo wszystko tego nie robię.

– Czego teraz oczekujesz? – pytam ochrypłym głosem.

– Chcę nadrobić te wszystkie lata. Pragnę być twoim ojcem.

– Ludmiła, jeśli coś do mnie masz, to po prostu mi to powiedz. Nie uważasz, że jesteśmy trochę za stare na strzelanie foszków? – pytam wkurzona.

Może i jestem dzisiaj nieznośna, ale mam cholerne prawo. Wczoraj pierwszy raz w życiu rozmawiałam z moim ojcem i dowiedziałam się rzeczy, których nigdy nawet sobie nie wyobrażałam.  Mam na głowie mnóstwo rzeczy, jak zemsta na Veronice czy zdecydowanie, co z nim zrobić. Nie potrzebuję dodatkowych rozrywek, jak zachowanie Ferro. 

– Cóż, nie mam pojęcia, jak teraz z tobą rozmawiać – odpowiada. Wow, postęp. – Skąd mam wiedzieć, że nie poskarżysz się synowi szefowej?

– Pasierbowi – poprawiam ją szybko, ignorując resztę jej wypowiedzi. 

Nie lubię tego słowa. Syn. To tak, jakbyśmy byli rodzeństwem, a nigdy nim nie będziemy. Jestem pewna, że ani ja, ani Verdas nie traktujemy Veronici, jak jego matki. 

Mam również wrażenie, że łatwiej będzie mi nim manipulować jako dziewczyna, a nie siostrzyczka. Tym bardziej przeszkadza mi to słowo. Nie chcę mieć wrażenia, że bawię się w kazirodztwo.

Uśmiecha się ironicznie.

– Przepraszam, że nie zgłębiam się w jego sprawy rodzinne tak bardzo jak ty.

Mrużę oczy. Mogę ja uderzyć? Może i wyglądam na zwolenniczkę rozwiązywania konfliktów  spokojną rozmową, ale nigdy nie warto oceniać książki po okładce.

Każdy w wieku nastoletnim się zmienia, buntuje, próbuje znaleźć prawdziwą siebie. U mnie wyglądało to dość wyjątkowo. Nie każdy popierał moje metody. Właściwie to nikt – nawet ja teraz. Ale wtedy uważałam swoje pomysły za niezwykle mądre i każdemu, kto zaprzeczył potrafiłam urządzić niezłą awanturę. 

Sprawiałam, że znajome ze szkoły albo chodziły z limem, albo siedziały w łazience i płakały. Nie jestem z tego dumna, ale nie zmienię przeszłości.

W tym okresie nauczyłam się też świetnie bić. Zrezygnowałam z przemocy fizycznej, kiedy złamałam rękę najlepszej przyjaciółce, ale myślę, że takich umiejętności się nie zapomina. A w tej chwili mam ochotę wpieprzyć Ludmile tak, że zacznie mnie nienawidzić za to, że nie będzie mogła się pokazać Leonowi, bo jedyne co będzie czuł na jej widok to obrzydzenie.

– I co, właśnie to cie tak boli? – odgryzam się. – To, że to wcale nie z Leonem jest coś nie tak? Że chodzi tu o ciebie i o to, że zupełnie go nie obchodzisz?

Unosi podbródek. Wiem, ze trafiłam w czuły punkt, a takim zachowaniem blondynka próbuje zachować godność. Za późno. Mogłaś wybrać sobie inny dzień do wkurzania mnie.

– Uważasz wskoczenie do łóżka Verdasowi za coś godnego podziwu? Widzę, że wysoko się cenisz.

Uśmiecham się tak samo, jak ona chwilę temu.

– Skoro tak ci na tym zależy, to najwyraźniej jest to osiągnięcie. – Kładę jej rękę na ramieniu. – Nie martw się, przy najbliższej okazji poproszę go o autograf dla ciebie.

Nie zaprzeczam. Nie mówię o tym, że z nim nie spałam. Sama to sobie wmówiła i w tej chwili nie interesuje mnie, co o mnie myśli. Jak dla mnie może nawet myśleć, że mieszkam z nim, niedługo bierzemy ślub i spodziewamy się dziecka. Dopóki nie popełni z tego powodu samobójstwa, mam to gdzieś.

Nie czekając na jej odpowiedź, odchodzę z nadzieją, że teraz przynajmniej się ode mnie odczepi.

Tak też jest przez resztę dnia. Aż do momentu, w którym wychodzę zza zaplecza. Moim oczom ukazuje się Leon. Normalnie ucieszyłabym się na jego widok – przez kilka ostatnich dni go nie widziałam, bo wyjechał i musiałam chwilowo zawiesić swój plan – gdyby nie to, że przed nim stoi Ludmiła. Co więcej, z daleka widać, że z nim flirtuje. Suka, myślę.

Przywołuję na swoją twarz uśmiech i podchodzę. Jeśli chce, możemy zagrać w tę grę. Ale to ja będę dyktować zasady. 

Verdas odrywa wzrok od blondynki i patrzy na mnie z uśmiechem. Ignoruję obecność Ferro i mówię podekscytowana:

– Wróciłeś!

Przechylam się przez ladę i całuję go w policzek. Widzę, że Ludmiła chce coś powiedzieć – zapewne, żeby ponownie zwrócić jego uwagę na siebie. Z wielkim bólem, odzywam się szybciej:

– Zdążyłam się stęsknić.

Z uśmiechem łapie mnie za dłoń i stwierdza:

– Muszę przyznać, że mi też brakowało mojej ulubionej kelnerki.

Kątem oka dostrzegam minę kobiety i mam ochotę go ucałować. Życie potrafi być takie piękne, kiedy z tobą współpracuje.

Oczywiście – zawsze coś musi się spieprzyć.

– Veronici nie odwiedzała już tamta starsza kobieta?

Energicznie kręcę głową, będąc pewna, że nikt nie zaprzeczy temu, co chcę mu przekazać. 

– Tej, która była tutaj przed twoim wyjazdem? – odzywa się Ludmiła. Błagam, nie. – Przecież przyszła ostatnio z jakimś facetem i znowu rozmawiała z szefową.

Szatyn patrzy na mnie zdezorientowany. Przypomina mi się chwila, w której miałam ochotę uderzyć Ferro. Teraz chcę ją zabić. I schować zwłoki, bo nie mogę iść do więzienia przed zemstą na mojej matce.

– Nie widziałam ich, musiałam mieć przerwę czy coś – odpowiadam. W moim głosie słychać zdenerwowanie. Ludmiła je w nim słyszy. Uśmiecha się do mnie i już wiem, że zaraz to wykorzysta.

– Nie, jestem pewna, że ich widziałaś – stwierdza. – Pamiętasz? Na ich widok pobiegłaś na zaplecze, prawie mnie zabijając po drodze.

Mówiłam o zabójstwie? Teraz marzę o torturach zakończonych długą, bardzo bolesną śmiercią. 

– Przecież miałaś do mnie zadzwonić, jak znowu się pojawi.

Błądzę wzrokiem po ich twarzach. Kurwa! Nigdy nie byłam dobra w wymyślaniu rozwiązań w stresujących sytuacjach. Dlatego – z braku lepszego pomysłu – przechylam się nad ladą i całuję Verdasa.

Nie jest to zwykłe cmoknięcie. Obejmuję rękoma jego twarz i wpijam się w jego usta. Pocałunek jest namiętny – po części po to, żeby zemścić się na Ludmile i dlatego, że od dłuższego czasu zastanawiam się, jaki dobry jest w te klocki. Z zadowoleniem stwierdzam, że jest cholernie zajebisty.

Na tyle zajebisty, że nie chcę się odrywać; nie mogę tego zrobić. Moje biodra znajdują się nad blatem przez to, że znajduję się na podwyższeniu i właśnie stoję na palcach. Leon nie ma więc problemu z umieszczeniem swoich rąk na mojej talii.

Dopiero po kilku chwilach się odrywam i patrzę na niego, oddychając szybko. Kątem oka dostrzegam niezadowoloną minę blondynki. Właściwie to nie niezadowoloną – ona ma ochotę mnie rozszarpać. I dobrze, ja ją też. 

Skupiam całą swoją uwagę na szatynie.

– Strasznie się stęskniłam.

~*~

Przybywam z dwunastką! ;>
Ci, którzy czytają drugiego bloga, wiedzą, że miałam problem z rękoma – problem trwa nadal, z dnia na dzień bolą coraz bardziej. Miałam sobie zrobić krótką przerwę i przeczekać to, ale tak jakoś nie mogłam się powstrzymać od pisania :---;.
Kiss Leonetty nanana ;D. Zawsze kończę w tym momencie ^-^.
Btw. chciałabym wyjaśnić sprawę Violetty, bo ostatnio coraz więcej osób jej krytykuję. Na początku od razu zaznaczam, że nie traktuje tego jak hejt czy coś, bo każdy ma swoją opinię. Chciałabym tylko, żebyście to przemyśleli, bo staram się wykreować realną postać. Zdradzę Wam sekret – nie wierzę w to, że na świecie istnieją takie osoby, jak serialowa Violetta. Wiecznie dobra, wszystkim wybaczy i wszystko robi najlepiej. Jestem osobą, która uważa, że są ludzi gorsi i lepsi, ale w każdym jest odrobina nienawiści, zła. Ja na jej miejscu, nie lubiłabym żadnej z partnerek ojca (on próbował zastąpić jej matkę no XDD), a Ludmiłę próbowałabym udusić i miałabym gdzieś drugie przeprosiny (a ile ona ja przepraszała?). Do tego uwielbiam czarne charaktery i nieszczęśliwe zakończenia (wiem, mama ciągle powtarza, ze coś jest ze mną nie tak). Może naoglądałam się za dużo The Originals, ale taką Violettą pisze mi się zajebiście i nie zmienię tego. Spróbujcie postawić się na jej miejscu – wyobraźcie sobie, że Wasza matka zostawiła Was, żeby być dziwką, a kiedy z tego zrezygnowała, wolała znaleźć sobie nową rodzinę. Violetta nie zdaje sobie jeszcze z tego sprawy, ale podświadomie ma żal do Leona, bo to on jest tym idealnym synkiem. I wg mnie, ma prawo. 
Poza tym nie oceniajcie relacji Verdasa i jego ojca, zanim o niej nie poczytanie (więcej w next ;p).
Tyle przepraszam za taką długość ;/
Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie :*

Do następnego ;)

Quinn ;D

PS
Jeśli są tu fani zakończonego niedawno bloga zainteresowani nowym opowiadaniem o Leonie – w mojej głowie powoli pojawia się pomysł (myślę, że mogłabym się wziąć już za 1. rozdział). Waham się tylko, bo opowiadanie byłoby b. inspirowane pewną książką (nie powiem jaką ;p. Nie martwcie się. nie Grey XDDD) i boję się, że historia z udawaną narzeczoną się powtórzy i nagle wszyscy staną się jej wielkimi fanami, a blogger będzie cały w opowiadaniach na jej podstawie ;---;