One Shot: "Awans" Część 1.

One Shot dedykowany Miśkowi :*

– Leon Verdas – słyszę. Na dźwięk jego nazwiska, gwałtownie podnoszę głowę zdezorientowana.

– Co Leon Verdas?

Szef odsuwa krzesło od swojego biurka i podchodzi do okna. Z małego parapetu bierze jakieś kolorowe czasopismo, które po chwili ląduje naprzeciwko mnie. Podnoszę je i dokładnie się mu przyglądam. To nasza gazeta, nie rozumiem jednak po co szef mi ją podał. Zanim jednak zapytam, odpowiada:

– W naszej, jak i w żadnej innej gazecie, nie było nawet wzmianki o jego życiu osobistym. Zrób o tym artykuł, a dostaniesz swój upragniony awans.

– Żartujesz? – Wstaję z krzesła.

Leon Verdas nie rozmawia z dziennikarzami nawet o swojej pracy – unika ich, jak ognia i jak do tej pory wywiad z nim pojawił się w jakiś dwóch, może trzech czasopismach. Kiedy widzi kogoś z tej branży, wzywa ochroniarza, a kiedy próbowałam się z nim umówić telefonicznie, zbył mnie w chwili, gdy usłyszał, kim jestem.

Nie mam szans na wywiad o jego karierze, a co dopiero o cholernym życiu osobistym.

– Sprawa jest jasna: albo piszesz o nim artykuł, dostajesz premię i awans, albo rób, jak uważasz, ale na swoim aktualnym stanowisku – odpowiada. – W naszej gazecie mają się ukazać informacje o wszystkim: o jego szkole, życiu uczuciowym, rodzicach. Nawet o tym, jaki ma kolor pościeli.

– To jest niemożliwe – syczę. – Matthew, dobrze wiesz, jak trudno zrobić z nim chociażby wywiad.

– Czyli się poddajesz? – pyta. – Bo jeśli tak, to Kiersten z wielką chęcią to zrobi. Oczywiście, wtedy sprzątnie też twój awans. Masz czas do jutra, aby się zastanowić, czy to zrobisz.

Nie odpowiadając, wychodzę wściekła z gabinetu mojego szefa i chwilę potem opuszczam biurowiec. To niemożliwe, żebym napisała artykuł o życiu osobistym tego Verdasa.

– Leona Verdasa?! – krzyczy Ludmiła. – Tego Leona Verdasa?! Aktora Verdasa?!

– Tak, Lu, tego Verdasa – odpowiadam znudzona.

Naprawdę nie wiem, co wszyscy w nim widzą. Zwyczajny, seksowny aktor, jakby to była jakaś rzadkość. Nigdy nie rozumiałam i nie zrozumiem, co blondynka w nich widzi. Ferro jest fanką beznadziejnych komedii romantycznych, boysbandów – ja natomiast nie dość, że nie miałam czasu na takie głupoty, dodatkowo wcale za nimi nie przepadałam. Najbardziej zadziwia mnie to, że mieszkamy razem już parę lat i nasz budynek jeszcze stoi.

Kiedy się poznałyśmy – jeszcze w liceum – byłam identyczna. Łączył nas szał na przystojnych aktorów i piosenkarzy. Po latach ja dojrzałam i zajęłam się pracą – Ludmiła nie do końca.

– Błagam cię – mówi, idąc za mną do salonu – musisz wziąć mnie ze sobą na spotkanie z nim.

Wzdycham i opadam na żółtą sofę. Wchodząc do naszego mieszkania, każdy bez problemu zgadnie, że mieszkają w nim dwie kobiety. Sam salon ma niebieskie ściany, żółte kanapy i mnóstwo pierdół we wszystkich kolorach.

Blondynka zajmuje miejsce obok mnie i patrzy na mnie wyczekująco.

– Nie będzie żadnego spotkania, Lu – informuję ją, sięgając po pilota. Włączam telewizor, ignorując, jej zdziwioną minę.

Blondynka szybko się otrząsa, wyłącza urządzenie i ponownie przenosi na mnie całą swoją uwagę.

– Co to znaczy „nie będzie żadnego spotkania" – spytała naburmuszona. – Błagam cię! Poświęcisz swój awans i szansę zdobycia faceta dla swojej przyjaciółki przez jakieś widzi mi się?

– Żadne widzi mi się – odpowiadam. – Dobrze wiesz, że trudno jest zrobić z nim chociaż jakiś pieprzony wywiad. W życiu nie umówi się ze mną ani... – Przerywam nagle.

– Co?

Wstaję z kanapy i biegnę do swojego pokoju. Klękam przy szafie i otwieram ją, po czym szukam odpowiedniej teczki.

W drzwiach staje Ludmiła i lustruje mnie wzrokiem.

– Co robisz? – zadaje pytanie zdezorientowana.

Nie przerywając czynności, odpowiadam:

– Szukam moich materiałów.

Z zaciekawieniem przyklęka obok mnie.

– Jakich materiałów?

Jest! Wyciągam z mojego beżowego materiałowego pudełka niebieską teczkę podpisaną Verdas, po czym podaję ją blondynce. Ferro, gdy tylko widzi napis, otwiera ją.

– Nie jest tego dużo – oznajmiam, siadając i opierając się o szafę. – Coś koło dwóch lat temu chciałam zrobić artykuł o nim. Nikomu nic nie mówiłam, bo nie wiedziałam, czy to w ogóle wyjdzie – nie wyszło. Ale jest tutaj jego adres. O ile się nie mylę, nie przeprowadzał się w ostatnim czasie.

– Więc co? Teraz idziesz tam i umawiasz się na spotkanie?

Kręcę głową.

– Tak czy siak, unika dziennikarzy jak ognia.

Wzrusza ramionami.

– Przecież nie musi wiedzieć, że jesteś dziennikarką.

– Nie wiem, nie mam pojęcia, co mu powiedzieć – mówię do słuchawki. – Hej, przejeżdżałam obok, zobaczyłam twój dom i słyszałam, że jesteś aktorem, wiesz może którędy jedzie się do centrum?

Rozglądam się. Spaceruję po plaży, zastanawiając się, jak wejść do domu Verdasa. Ten to wie, jak się urządzić. Ma wielką willę z basenem, a kilkadziesiąt metrów od domu piękne wybrzeże. Widziałam wiele domów gwiazd filmowych i piosenkarzy, ale ten zdecydowanie należy do tych najpiękniejszych.

– Słuchaj, muszę kończyć. Szef mnie woła. Oddzwonię, jak tylko będę mogła – rzuca i rozłącza się.

Sprawdzam SMS-y, kiedy z wody wybiega husky, ochlapując mnie. Automatycznie przenoszę wzrok na moje mokre dżinsy i zaczynam szukać w torebce jakiś chusteczek, kiedy słyszę męski głos:

– Strasznie panią przepraszam. – Podbiega do mnie.

Już mam odpowiedzieć, że ma pilnować swojego psa albo nie wypuszczać go z domu, kiedy podnoszę wzrok i widzę jego. Ma okulary przeciwsłoneczne, ale jestem pewna, że to właśnie Leon Verdas.

– Mogę pani jakoś pomóc? – pyta, kiedy stoję jak wryta i wpatruję się w niego.

Przenosi wzrok na moją twarz, a ja natychmiast zmieniam minę na obojętną i nagle wpadam na genialny pomysł.

– Emm... jakoś sobie poradzę – uśmiecham się.

– Na pewno?

Przygryzam wargę, a kiedy zdejmuje okulary z nosa, dziękuję w duchu mamie za to, że w podstawówce kazała mi chodzić na zajęcia teatralne.

– Mój dom jest tam, mogę dać ci jakieś ręczniki.

– Nie, naprawdę nie trzeba – odpowiadam. – Ale... właściwie to byłabym wdzięczna, gdybyś podwiózł mnie do mojego mieszkania. Jeśli to oczywiście nie problem – dodaję szybko. I tutaj nawet umiejętności aktorskie nie pomogą – Mieszkam dość daleko stąd, a nie mam przy sobie kasy na taksówkę. – Violetta, jesteś cholernie kiepska we flirtowaniu.

Śmieje się pod nosem i przytakuje.

– Odprowadzę psa i jestem z powrotem.

– Tutaj mieszkasz? – pytam, udając zdziwienie, kiedy wsiadam do cholernie drogiego samochodu. – Musisz dużo zarabiać. Gdzie pracujesz?

Marszczy brwi i widzę, że jest zdziwiony tym, że go nie rozpoznaję. Nic jednak nie mówi, tylko zamyka drzwi od mojej strony i wsiada na miejsce kierowcy. Rusza i z początku jedziemy w ciszy. Verdas ignoruje moje wcześniejsze pytanie i jedzie pod wskazany przeze mnie adres.

– Jeszcze raz przepraszam za Ted'a.

Patrzę na niego zdziwiona, po czym dociera do mnie, że Ted'em musi być husky, który mnie ochlapał.

Mrugam

– Nazwałeś psa Ted?

Uśmiecha się pod nosem.

– Nigdy nie twierdziłem, że jestem dobry w wymyślaniu imion.

Kąciki moich ust wędrują w górę, kiedy przypomina mi się, że nie powinnam znać jego imienia.

– A propos imion...

– Leon – przerywa mi z uśmiechem. – Właśnie o tym samym pomyślałem.

– Violetta.

Już mam wysiąść, kiedy zatrzymuje mnie, położeniem mi ręki na ramieniu.

– Chciałbym ci wynagrodzić jakoś ten poranny... wypadek? – mówi. – Lunch?

Odwracam się w jego stronę. Właśnie miałam w planach powiedzieć, że moglibyśmy się wymienić numerami i gdzieś spotkać. Mam dziś niewiarygodnego farta.

Przytakuję, po czym wymieniamy się numerami i wysiadam.

Kiedy odjeżdża, wyjmuję z torebki komórkę i wybieram numer do Matthew. Odbiera po drugim sygnale.

– Cześć, to ja, Violetta. Chciałam ci tylko powiedzieć, że biorę to. Daj mi kilka dni, a dostaniesz swój artykuł o Verdasie.

~*~

Hej, hej! Oto niespodzianka :D Wiem, że mało oryginalna :D Ale! Dawno już nie pisałam OS'a, a przymierzałam się do tego już od paru dobrych miesięcy (chyba jeszcze zanim ten blog powstał chciałam coś napisać), więc to, że w końcu go napisałam jest dla mnie wielkim osiągnięciem ^^. Ogólnie wiem, że One Shot nie jest najwyższych lotów, ale ja po prostu nie umiem ich pisać :/ Dla mnie wszystko się dzieje za szybko (gdyby to było opowiadanie, to zamiast 1. części byłoby z 5-6 rozdziałów XDD), ale chyba nie jest najgorszy? W każdym razie, jeśli Wam nie przypadnie do gustu - piszcie, po prostu usunę i nie dodam 2. części :D.

OS miał być na 100 tysięcy wy świetleń (których jeszcze pewnie nie będzie, bo notkę piszę dużo wcześniej xD), ale dodałam go dzisiaj, bo to właśnie dzisiaj (9.04) mija 12 miesięcy wytrzymywania z Miśkiem *-* Jeszcze nie trafiłam do psychiatryka, można gratulować :>. Także... można to nazwać prezentem dla Miśka za ten rok i dla Was za tyle wyświetleń XDD. 

Jeszcze raz przepraszam za to, że One Shot... nie jest najlepszy i piszcie w komentarzach czy (mimo wszystko) chcecie drugą część, czy kolejny rozdział :)

Do następnego :*

Quinn <3