05. ~ Spotkanie po latach

Można by powiedzieć, że osoba odpowiedzialna za dany lokal, powinna w nim przebywać cały czas i wszystkiego pilnować. Czemu więc, przychodząc dzisiaj do pracy, zdziwiłam się, widząc w niej Leona? Co dziwniejsze, jest już dwunasta, a on nadal tu siedzi.

Do tej pory nic szczególnego nie zrobił – pogadał z Carlem i Ludmiłą, a potem usiadł przy stoliku ze swoim laptopem, mimo to – dziwi mnie jego zachowanie.

– Amy, to twój telefon ciągle dzwoni? – pyta w pewnej chwili Ashley.

Wzdycham głośno i ruszam do szatni. Zanim jeszcze otworzę szafkę, słyszę swój dzwonek. Od spotkania Nathana i Leona minął tydzień. Od tej pory rozmawiałam z nim raz – nie poszło zbyt dobrze. Jest moim chłopakiem, powinien mnie wspierać, a nie ukrywać coś przede mną.

Stwierdziłam, że powinniśmy zrobić sobie przerwę, ale on postanowił olać tę prośbę.

Otwieram szafkę i z niewielkiej torebki wyjmuję swoją komórkę – szesnaście nieodebranych połączeń, cztery SMS-y i siedem wiadomości na poczcie głosowej. Kręcę głową i wyłączam telefon.

– Nathan? – Na dźwięk męskiego głosu gwałtownie odwracam się i widzę Leona.

Podchodzi do jednej z szafek i ją otwiera. Dostrzegam w środku torbę na aparat, do której coś wkłada.

– Eee, tak – odpowiadam z lekka speszona, zdając sobie sprawę z tego, że to tymczasowo mój szef, a rozmawiam z nim dopiero trzeci raz. – Przepraszam, że korzystam z telefonu w czasie pracy, ale... – Przerywam, kiedy widzę jego uniesione w górę brwi.

– Naprawdę przepraszasz mnie za coś, co robisz w pracy? – pyta, krzywiąc się. – Wyluzuj.

Zamyka szafkę z aparatem. Zdziwiona spoglądam na swoją torebkę, gdy słyszę dzwonek, który – jak się szybko dowiaduję – nie wydobywa się z mojej komórki. Szatyn po chwili wyciąga swoją z kieszenie dżinsów, odrzuca połączenie i patrzy na mnie.

– Możesz odebrać.

Wzrusza ramionami.

– To tylko żona mojego ojca przypomina mi, żeby zmienić numer i jej go nie dawać.

Przysiada na ławce, po czym pokazuje gestem głowy, że mam zrobić to samo. Zajmuję miejsce w bezpiecznej odległości i patrzę jak pisze do kogoś SMS-a.

– Nie lubisz jej? – pytam, choć dobrze znam odpowiedź. Chcę jednak zobaczyć, jak zareaguje na to pytanie.

Śmieje się pod nosem, po czym chowa telefon z powrotem do kieszeni.

– Cóż... mieszka w moim domu, śpi w łóżku mojej matki i wydaje kasę mojego ojca. Ah, no i do tej pory nie pracowała.

Uśmiecham się w duchu. Nie powinnam tego oczekiwać, ale miło jest słyszeć, że w końcu ktoś jej nie lubi; w końcu rozmawiam z kimś, kto jej nie broni, jak babcia czy dziadek. Mam dość gadania o tym, jaka to była zagubiona, jaką to trudną decyzję musiała podjąć. Zostawiła własną córkę. Jest pustą, wyrachowaną suką i nic jej nie usprawiedliwia. Nawet teraz, kiedy zrezygnowała z bycia prostytutką, nie zmieniła się. Postanowiła zostać darmozjadem, nie będąc zdolna do prawdziwej pracy, za standardowe pieniądze.

– Nie wiedziałem, że jesteś dziewczyną Nathana. – Marszczy brwi.

Wzdrygam się na imię mojego chłopaka. Dziwnie jest mi rozmawiać o nim z pasierbem mojej matki.

Wzruszam ramionami.

– Chyba byłam – mówię, a widząc jego zdezorientowaną minę dodaję: – Parę dni temu powiedziałam mu, że przyda nam się przerwa.

Nagle ktoś woła Leona. Verdas wstaje i się odwraca. Wychodząc z szatni, rzuca:

– Wiesz... może to i lepiej.

Zanim zdążę, zapytać, co ma na myśli, opuszcza pomieszczenie.

– Co robi tutaj Leon?

– Teraz? Obrabia zdjęcia – odpowiada Ludmiła, robiąc kawę. Nie do końca o to pytałam, ale teraz przynajmniej wiem do czego mu laptop.

Odwracam się i spoglądam na szatyna, który w skupieniu pracuje przy laptopie. Od naszej rozmowy, kusi mnie, żeby zapytać, o co mu chodziło w szatni, ale tego nie robię. Czemu? Też chciałabym wiedzieć.

– Chodziło bardziej o to, dlaczego robi to tutaj.

– Ah, pewnie dlatego, że Veronica dzisiaj przyjeżdża i ojciec kazał mu udawać, że siedział tutaj pod jej nieobecność.

Otwieram szeroko oczy. Veronica. Przyjeżdża. Dzisiaj. Kurwa!

Odkąd przyszłam tutaj po raz pierwszy, chciałam ją zobaczyć. Marzyłam o tym, żeby jej wygarnąć. Układałam w głowie dokładnie to, co jej powiem. A teraz, kiedy mam szansę, tchórzę. Nie wiem, czy mnie pozna... Co zrobię, jak tak? A jak nie? Ja zareagują Leon i Ludmiła? Co ja powiem dziadkom? Dlaczego wcześniej nie posłuchałam Nathana? Po co ja w ogóle tu przychodziłam?

Co chwila nerwowo zerkam na drzwi wejściowe, przez co cholernie trudno jest mi skupić się na pracy do końca dnia.

Już mam zamiar iść do szatni, kiedy z lokalu wychodzi Leon. A za nim ona. Veronica Castillo we własnej osobie.

~*~

Wiem, że krótko i, że bez korekty (jtr poprawię), ale chciałam już dzisiaj dodać. OBIECUJĘ, ŻE NASTĘPNY BĘDZIE LEPSZY. Poza tym będę miała dla Was niespodziankę, tak więc - WYBACZCIE. 

Mama Vilu wróciła, Nathanetty - jak na razie - koniec, a Leonetta miała chyba pierwszy raz rozmawiała nie o kawiarni :D. 

Tyle, mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na opinie :*

Do następnego :D

Quinn <3