03. ~ Fotograf

Nigdy nie pracowałam w kawiarni. Moja kawa nie jest zbyt wymyślna i często nie jestem w stanie donieść jej nawet do swojego pokoju. Nie wiem, więc co mi strzeliło do głowy, kiedy pomyślałam, że mogłabym pracować u mojej matki. Im dłużej o tym myślę, tym więcej minusów dostrzegam. Co gorsze plus jest na razie tylko jeden – spotkanie z osobą, która mnie zostawiła, kiedy miałam zaledwie sześć lat; której szczerze nienawidzę i nie chcę mieć z nią nic wspólnego. A przynajmniej nie powinnam chcieć.

Z drugiej strony – może spotkanie z nią definitywnie zakończy ten rozdział mojego życia. Ten, w którym byłam głupią dziewczynką łudzącą się, że mimo wszystko mama mnie kocha, próbującą zrozumieć jej życie, nie zważając na to, czy kogoś tym zachowaniem rani. Przy okazji może czegoś się nauczę i w przyszłości będę mogła szukać właśnie takiej pracy. W najgorszym wypadku, stracę trochę czasu, wyleję parę kaw i – o ile się da – jeszcze bardziej znienawidzę moją rodzicielkę.

Tak naprawdę nie wiem, czego się spodziewać; nie wiem nawet, czego oczekuję. Czy chcę, żeby żałowała, czy może po prostu pokazać jej, że mogę żyć bez niej. Jestem jedynie pewna, że nie będę jej prosić o to, aby znowu była moją matką. Pragnę jej wygarnąć, jaką fałszywą osobą jest i, co o niej myślę, a zapewniam, że nie jest to nic dobrego.

– Dlaczego nie chcesz nam powiedzieć, gdzie pracujesz? – pyta babcia. Nie powiedziałam im o moim miejscu pracy. Uznałam, że lepiej będzie, jeśli nie dowiedzą się, co chcę zrobić. Tylko by mi to odradzali i przeszkadzali. A ja jestem zdeterminowana, żeby to wszystko raz na zawsze zakończyć i zostawić za sobą.

– Babciu, to mała knajpka za miastem – nic szczególnego – spławiam ją i dopijam swoją kawę.

Zanim wstaję, patrzę jeszcze na półpełny kubek dziadka. Zwykła kawa, spływająca po boku naczynia. Nie wygląda specjalnie zachęcająco. Z pewnością nie w porównaniu z kawą, jaka była w lokalu mojej matki. Coś mi mówi, że będę musiała sporo się natrudzić, żeby moja wygląda choć w połowie tak dobrze.

– Ty pewnie musisz być tą dziewczyną, którą wczoraj zatrudnił Leon – mówi blondynka. Ma na sobie ten sam strój, co kobieta wczoraj - biała koszulka z dekoltem i krótka, czarna spódniczka. Obawiam się, że sama również będę musiała to włożyć. Włosy ma związane w kucyk, a usta pomalowane czerwoną szminką. Nie jestem pewna czy poprzednia pracownica miała taki sam makijaż.

Wyciąga do mnie rękę. Silę się na uśmiech i ujmuję ją, po czym potrząsam.

– Ludmiła – przedstawia się. Dokładnie się jej przyglądam. Wygląda na niewiele starszą ode mnie, poza tym jest bardzo ładna. Jestem ciekawa, czy przyjmuje się tutaj pracowników ze względu na wygląd. To by tłumaczyło, dlaczego nie musiałam przynosić CV.

Z drugiej strony, nie dorównuję wyglądem ani Ludmile, ani kobiecie z wczoraj.

– Vi... - przerywam. Że też nie wpadłam na to, żeby wcześniej wymyślić inne nazwisko. W głowie szybko poszukuję jakiegoś imienia. – Eee... Amy Stewart.

Widzę, że jest lekko zdezorientowana, ale po chwili można dostrzec już tylko uśmiech.

– Leon prosił, żebym wytłumaczyła ci, co i jak – wyjaśnia – Miał prowadzić tę kawiarnię przez tydzień, ale w rzeczywistości przychodzi od czasu do czasu, żeby popodrywać klientki.

Świetny wybór, mamo, myślę. Jak każdy inny.

– Skoro jest taki... – urywam, żeby poszukać odpowiedniego słowa – ...niekompetentny, to dlaczego zastępuje właścicielkę?

– Pani Veronica jest żoną ojca Leona, ale on za nią nie przepada – mówi, po czym wchodzi do jakiegoś pomieszczenia i gestem wskazuje, żebym poszła za nią. – Pani Verdas obsesyjnie próbuje się do niego zbliżyć, więc uznała, że jeśli da mu rządzić czymś, na czym jej zależy, uda jej się to. Leon jednak niezbyt się tym zainteresował. Jego ojciec więc wkroczył, rozkazując mu „skorzystanie z tej okazji” i w końcowym efekcie musi tu być.

Uśmiecham się pod nosem. Veronica Castillo walczy o uwagę i sympatię jakiegoś zapewne o połowę młodszego chłopaka. Nadal jestem zła, że mnie zastąpiła, ale cholernie się cieszę, że nieudolnie.

Rozglądam się po pomieszczeniu – zgaduję, że jest to kuchnia. Nie wyglada specjalnie nadzwyczajnie i jest bardzo mała. Myślę, że swobodnie zmieściłoby się tutaj nie więcej niż 10 osób.

– Kiedy jednak nie zapowiadało się na to, że jakoś się do siebie zbliżą, postanowiła, że pozwoli mu zatrudnić jakąś pracownicę – kontynuuje blondynka. – Nie urządził żadnych rozmów kwalifikacyjnych , ani nie dał żadnego ogłoszenia, więc z nieba mu spadłaś.

Podnoszę brew. Teraz przynajmniej wiem, skąd ten brak zainteresowania osobą, której właśnie dał pracę.

Po godzinie również jestem ubrana w firmowy strój, moje usta pomalowane są czerwoną szminką, a włosy związane w kucyk. Ponad to prawie umiem robić kawę na miarę tej kawiarni (nie mówię o ekstra kawie z przeróżnymi wzorami na wierzchu). Poznałam również Carla – miejscowego kucharza, który jest odpowiedzialny za przeróżne ciasta, ciasteczka, kanapki, tosty, ciabatty i wszystko poza kawą i herbatą oraz inne kelnerki.

Moim następnym celem jest wypytanie o Leona – powinnam interesować się Veronicą, ale im więcej słyszę o szatynie, tym bardziej zastanawiam się, dlaczego on, a nie ja?

– Leon nie pracuje? – pytam Ludmiłę. Blondynka okazała się naprawdę miłą osobą – nie wiem, jak dogadała się z moją matką. – No wiesz... ma czas na tę całą kawiarnię?

– Jest fotografem – wyjaśnia, uśmiechając się. – Ten to ma dobrze – wzdycha i odkłada tacę. Postanowiła dzisiaj dać mnie na kasę. Jestem jej wdzięczna, że nie każe mi jeszcze robić kawy, a tylko przyjmować pieniądze i odbierać zamówienia. – Wyjeżdża raz na jakiś czas i zajmuje się fotografowaniem przepięknych widoków, a potem – parę tygodni wolnego.

– Jest dobry?

W myślach proszę ją, żeby odpowiedziała, iż jest beznadziejny. Jest już przystojny ohydny, mógłby chociaż być zły w tym, co robi i na utrzymaniu tatusia.

– Wiesz... nie mam porównania, ale te zdjęcia, które mi pokazywał są naprawdę świetne.

Było do przewidzenia – ideał nad ideałami. W końcu tylko takich ludzi akceptuje moja matka – lepszych od siebie. A przynajmniej tych, których za takich uważa, bo z doświadczenia wiem, że trudno być od niej gorszym.

Korci mnie, żeby zadać więcej pytań, ale do kasy podchodzi długonoga, wychudzona blondynka.

– W czym mogę pomóc?

– Ja do Leona. – Uśmiecha się sztucznie.

Podnoszę brwi i już mam coś odpowiedzieć, kiedy obok mnie zjawia się Ludmiła.

– Amy, lepiej ja zajmę się panią.

Patrzę pierw na nią, a potem na klientkę, po czym grzecznie się wycofuje.

Przyjmuję zamówienie kolejnej kobiety, a następnie proszę inną kelnerkę o zrobienie kawy. Kątem oka obserwuję blondynkę. Po chwili kobieta wychodzi, a Ludmiła kieruje się do kuchni, przechodząc obok.

– Dziewczyna Leona? – pytam, zanim wchodzi do pomieszczenia.

– Jedna z wielu – odpowiada, nie odwracając się do mnie i znika za drzwiami.

~*~

Oto jestem z trójką :>. Mam nadzieje, że spodoba Wam się równie bardzo jak poprzednie rozdziały (hehe, nie napisałam "bardziej od poprzednich rozdziałów, które szczerze mówiąc były do dupy" - kusiło mnie ^^). Swoją drogą widzę, że spodobało Wam się to opowiadanie ^^.

Rozdział jest bez korekty i w ogóle i strasznie za to przepraszam (hejciki lecą nananananana). Obiecuję, że zrobie to jutro - dzisiaj padam i mam ochotę się położyć i obejrzeć "Glee" (tak, Nicol wróciła faza na ten głupi seriali :( Swoja drogą zdążyłam już zapomnieć, jak bardzo nienawidzę Rachel :))))))))))).

No, więc rozdział nie jest jakiś ciekawy, ale można się z niego dowiedzieć, jaki zawód ma Leon (tak, jakby nikt się nie domyślił po szablonie ^-^). Tak btw w tym opowiadaniu będzie dość duży nacisk na pracę Leona i Vilu, nie wiem, czemu i zapewniam, że to nie celowo XDDD.

W każdym razie czekam na wasze opinie i mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał :)

[EDIT] Rozdział poprawiony! :D Gdybym jednak jakiś błędów nie zauważyła, to po prostu napiszcie w komentarzu :) Będę wdzięczna :*

Do następnego! :*

Nicole Quinn

(a, zmieniłam nazwę tak jakby co :P)