02. ~ Kawiarnia

Stoję tuż przed wejściem do kawiarni i zastanawiam się. Nad czym? Idealne pytanie. Jak poznam odpowiedź, z pewnością dam znać. Przeszłam niezły kawał tylko po to, żeby ją zobaczyć. Nie muszę nawet z nią rozmawiać – chcę tylko zobaczyć jej twarz. W głębi duszy, chcę zobaczyć, czy wygląda tak, jak w moich zamazanych już wspomnieniach. Chcę się przekonać, że to na pewno ona. Ale w tym momencie dociera do mnie, że jej nienawidzę. Była zwykłą dziwką. Zostawiła mnie dla takiego życia, od początku miała mnie gdzieś.

A teraz?

Teraz żyje sobie, jak królowa. 

Jak pieprzona królowa. 

Otwiera własną kawiarnię, zostawia przeszłość za sobą. 

A ja należę do tej przeszłości.

I nagle nachodzi mnie ochota, żeby tam wejść. Wygarnąć jej i powiedzieć, jak bardzo jej nienawidzę. Co sądzę o kobiecie, która zostawiła własną córkę dla burdelu.

Dlatego wchodzę.

Zanim podchodzę jednak do blatu, rozglądam się po pomieszczeniu. Ściany są białe, ale ozdabiają je przeróżne obrazy i inne ozdoby. Podłoga jest z ciemnego drewna – podobnie jak wszystkie meble w lokalu. Gdzieniegdzie można dostrzec kwiaty. Jest też specjalny kąt, w którym zamiast krzeseł, są skórzane kanapy i fotele. Zastanawiam się, skąd wzięła na to pieniądze. Zarobiła je tak, jak robiła to przez całe życie, dociera do mnie. 

Kręcę głową i podchodzę wściekła do blatu.

– Chcę rozmawiać z właścicielką – mówię młodej kobiecie, stojącej przy kasie. Mimo, iż nie jest niczemu winna, nie silę się na grzeczność i od razu wysuwam żądania.

Ma ona na sobie biały podkoszulek z dekoltem oraz krótką, ale nie za krótką czarną spódniczkę z logo kawiarni. Widzę, że mój ton lekko ją speszył, ale nie przejmuję się tym i patrzę na nią wyczekująco.

– Już wołam – odpowiada po chwili i wychodzi, zapewne na zaplecze.

Wykorzystuję tę krótką chwilę samotności i jeszcze raz rozglądam się po lokalu, tym razem zwracając większą uwagę na ludzi, siedzących przy swoich stolikach. Mimo, że – z tego, co wiem – kawiarnia została otwarta niedawno, nie brakuje tutaj klientów. Większość stolików jest zapełniona i są to przeróżne osoby; od nastolatek w szortach, po biznesmenów w drogich garniturach. Są nawet starsze panie, które pewnie nie mają nic innego do roboty, jak przesiadywanie w domu bądź mieście i czekanie na listonosza, który przyniesie im emeryturę. 

– W czym mogę pomóc? – słyszę za sobą męski głos. Odwracam się gwałtownie i ilustruję wzrokiem młodego szatyna z dość znudzoną miną. Ma na sobie szarą bluzę z kapturem i dżinsy. Stoi za blatem, z czego wnioskuje, że pracuje tutaj.

– Chciałam rozmawiać z właścicielką – oznajmiam chłodnym tonem. – Nie sądzę, że nazywasz się Veronica Castillo.

Podnoszę jedną brew. W odróżnieniu do kobiety, z którą rozmawiałam wcześniej, nie robi na nim wrażenie mój ton. Co więcej – teraz nie wygląda tylko na znudzone, ale i poirytowanego. Założę się, że gdybym była facetem i pracowała tutaj za marną pensję też bym miała taki wyraz twarzy. Tym bardziej, że koleś wygląda na wielbiciela imprez i lasek, które może przelecieć, a potem wyjść w nocy i już więcej nie wrócić.

Przez moją głową przemyka nieproszona myśl, że mógłby być nowym sponsorem mojej matki. Szybko ją wyrzucam – jest za młody. Poza tym, założę się, że nawet Veronica Castillo nie mogłaby być dziwką w wieku trzydziestu ośmiu lat.

– Nie ma jej – odpowiada. – Wyjechała z mężem na kilka dni.

Zamieram.

Ma męża.

Pewnie skutecznie pomógł jej o mnie zapomnieć, o ile poznając go jeszcze mnie pamiętała. Założę się, że to on płaci za tę kawiarnię. Pewnie ożeniła się dla kasy, a on dla seksu. Wiem, że w jej świecie są tacy ludzie. Jedni kupują ubrani, inni po prostu płacą, a jeszcze inni proponują małżeństwo w zamian za życie w luksusie. Pisała o tym w swoim pamiętniku – znalazł się kiedyś taki mężczyzna. Jestem jednak pewna, że to nie on. Z opisów matki wynikało, że nie zamierza udawać kogoś, kim nie jest – zamierza być sobą, czyli zwykłą dziwką.

Myliłam się – jednak nawet mimo wieku, nie potrafi do końca zrezygnować z takiego życia. 

Otrząsam się szybko, zdając sobie sprawę z tego, że szatyn cały czas mi się przygląda. Drapię się po karku, nie wiedząc, co powiedzieć.

– To trochę nieprofesjonalne tydzień po otwarciu kawiarni, urządzać sobie wakacje. – mówię w końcu.

– Powiedz to jej, jakbyś nie zauważyła, ja jestem na miejscu i użeram się z osobami takimi, jak ty.

Jeśli wcześniej mężczyzna, nie wydawał się oschły – mówiąc te słowa zdecydowanie zaczął się taki wydawać.

Ignoruję jego dość nieprofesjonalną uwagę.

– Pracujesz tutaj? – Nie wiem, czemu zadałam to pytanie, to przecież oczywiste, choć jeśli rozmawia tak z każdą klientką, nie wróżę mu kolorowej przyszłości w tym miejscu.

– A czy widzisz, żebym miał na sobie spódniczkę i obcisłą koszulkę z dekoltem do pępka? – A jednak nie tak bardzo oczywiste. – Można powiedzieć, że jestem... pasierbem właścicielki.

Po raz kolejny zamieram w tym dniu. Ma pasierba. Wspaniale zastąpiła nim swoje prawdziwe dziecko. Przez tyle lat nawet nie próbowała się ze mną skontaktować. Nie byłam nawet pewna, czy żyje. Spędzałam dni i noce na zastanawianiu się – nad tym, czy to moja wina, co mogłam zrobić, żeby nie odeszła, albo żeby wróciła. A ona zapomniała o mnie ze swoim idealnym mężem i pasierbem. 

W tej chwili nienawidzę jej jeszcze bardziej. Nienawidzę jej za to, że mnie zostawiła; że się ze mną nie kontaktowała i  za to, że mnie zastąpiła. Jak zabawkę, która się jej znudziła.

– Wszystko w porządku? – wyrywa mnie głos szatyna. – Strasznie zbladłaś.

Spoglądam na niego, ale nic nie mówię. Tylko wpatruję się i zastanawiam, w czym jest lepszy ode mnie. Co takiego ma? I nagle dociera do mnie, że ma to na czym mojej matce od zawsze zależy najbardziej – pieniądze.

– Tak – odpowiadam po chwili. – Mogę wiedzieć, kiedy wróci? Muszę z nią pilnie porozmawiać.

– Zależy, o co chodzi. Jeśli przyszłaś szukać pracy to załatwmy to nawet teraz.

– Nie – zaprzeczam, ale nagle wpadam na pomysł. Gdybym pracowała w jej kawiarni, najlepiej dowiedziałabym się, jak teraz żyje, jaka jest, jakie są jej stosunki z mężem i pasierbem. – Znaczy... nie mam przy sobie CV.

Spogląda na mnie i przez chwilę się zastanawia, po czym wzdycha, wznosząc oczy do góry.

– Jeśli zaczniesz od jutra, nie musisz mi pokazywać nawet dowodu.

Patrzę na niego zdziwiona. Kto normalny zatrudnia do pracy kogoś, o kim nie wie zupełnie nic. Nie ma pojęcia nawet, jak się nazywam.

– Tak po prostu mnie zatrudniasz? – pytam z niedowierzaniem. – A co jakbym była złodziejką? Albo przyszła od konkurencji?

– A chociaż jedna z tych rzeczy to prawda? – Kręcę niepewnie głową. – No to widzimy się jutro o dziewiątej.

– Mówię ci – to nie może się nie udać – oznajmiam podekscytowana.
– Jeszcze niedawno mówiłaś, że nie chcesz jej znać – odpowiada Nathan. – Po prostu nie chcę, żebyś się sparzyła. Może powinnaś to przemyśleć? Poza tym, kto daje zupełnie nieznanej lasce pracę bez zobaczenia CV albo chociaż dowodu tożsamości?

Wzdycham. Nathan ma rację. Zbyt szybko podjęłam jakąkolwiek decyzję i może rzeczywiście nie do końca wszystko przemyślałam, ale z drugiej strony – taka okazja może się już więcej nie nadarzyć. Nie mam pewności czy, gdy już dokładnie wszystko przemyślę i podejmę mądrą decyzję, ona jeszcze tu będzie.

Nie mam czasu nad głowieniem się nad tym wszystkim, analizowaniem wszystkich za i przeciw, i jeszcze braniem tego pod uwagę. W tej sytuacji byłaby to niepotrzebna strata czasu. Czasu, który Veronica może wykorzystać na to, żeby zwinąć interes i wyjechać.

Jeśli nie podejmę decyzji teraz, po jej wyjeździe, mogę żałować już do końca życia, że nie skorzystałam z okazji. A chcę zamknąć rozdział związany z moją matką.

– Najwyraźniej wymarzony syn mojej matki – mruczę. - Ale to dobrze, dopóki nie zna mojego nazwiska mogę spokojnie tam pracować.
–A jak będzie się do ciebie zwracał? „Ej ty, Bezimienna Pracownico, kawa do stolika trzeciego”? W końcu będzie chciał poznać twoje dane.

Nie mija sekunda, a w mojej głowie pojawia się odpowiedź.

– Kto powiedział, że podam mu prawdziwe. – Uśmiecham się pod nosem.

~*~

Mamy dwójeczkę ^^. Miałam ją dodać gdzieś tak po południu, ale miałam strasznie zabiegany dzień, a potem jeszcze wciągnęłam się w książkę (nie ma to jak romantyczne spotkanie podczas kupowania paczki snickersów w supermarkecie, z tajemniczym nieznajomym, który rzucił szkołę i ma na ramieniu wytatuowane słowo "beznadziejny", a kiedy mówisz mu jak masz na imię, on pyta, czy jesteś tego pewna. LOVE, LOVE i takie tam :D) a jak się okazało - było, co poprawiać :D. Robiłam to jakąś godzinę (dopisywałam, usuwałam, poprawiałam) ale mam nadzieję, że nie poszło to na marne i się Wam spodobało :>.

Myślę, że spoilerem byłoby napisanie, że Leon się pojawił, ale nie oszukujmy się - wszyscy wiedzą, kim był koleś za ladą i robienie sobie nadziei, że w końcu Was zaskoczyłam, jest bez sensu :). KIEDYŚ MI SIĘ TO UDA.

Tak z informacji to chciałam podziękować anonimkowi, który podpisuje się P., za to, że mnie poprawił w kwestii wieku Violetty ;). W końcowym efekcie Viola ma 21 lat, a jej mama 38. Nie wiem, czy ktoś poza wyżej wymienioną osobą to zauważył, ale była pomyłka :>. Jestem tylko człowiekiem i mam nadzieję, że w razie jakichkolwiek błędów będziecie mi o nich pisać :).

I ogólnie Nicol wymyśliła w końcu postanowienie noworoczne (wiem, szybko, środek lutego :D) i jest nim odpowiadanie na Wasze komentarze ;-;. Ja naprawdę zawsze chcę to zrobić, ale pierw mi się nie chcę (jestem na telefonie, czy tam nie mam czasu), potem zapominam, a jak już sobie przypominam, stwierdzam, że jest już za późno i nikt tego nie zobaczy. Teraz się poprawię, obiecuję :D.

Kończę tę zdecydowanie za długą notkę. Jeśli dotrwałeś do tego momentu - serdecznie ci gratuluję :D.

Czekam na Wasze opinie i mam nadzieje, że rozdział się Wam spodobał (bardziej niż 1. ;-;) :).

Do następnego :*

Nicole <3