Epilog

Czuję, że w pokoju jest jasno. Czemu akurat dzisiaj musi być słoneczny dzień? Tak bardzo chciałabym, żeby w tej chwili ta przeklęta kula gazowa zaszła. Chociaż na godzinkę. Otwieram oczy i zauważam, że okna nie są zasłonięte. Jestem pewna, że wczoraj wieczorem jeszcze były – mam więc sprawcę. Wzdycham głośno i patrzę na zegarek – 10. Wstaję z łóżka i podchodzę do okna. Lara i Megan siedzą na hamaku i o czymś rozmawiają, gestykulując przy tym. Parę metrów od nich jest stolik, przy którym siedzą państwo Verdas, mój tata i Leon.

Zawsze tak jest – za każdym razem, gdy tu przyjeżdżamy wszyscy najpierw siedzą do późna, a potem wstają o świcie i siedzą w ogrodzie. Choć muszę przyznać, że pierwszy raz w życiu widzę w tej scenerii również Leona.

Idę do łazienki, gdzie biorę szybki prysznic i ubieram niegdyś zwiewną sukienkę – niestety dziś jest ona prawie, że obcisła. Boję się co będzie za miesiąc, za dwa, nie wspominając już o tym, co będzie za cztery, kiedy uświadomię sobie, że po urodzeniu bliźniaków, już nie odzyskam dawnej figury.

Kiedy jestem już ubrana w luźne szorty i – już nieluźną – białą koszulkę, schodzę na dół, a następnie idę za dom. Wykorzystuję to, że Verdas siedzi tyłem i schylam się, po czym szepczę mu do ucha:

– Kochanie, nie wiesz może, co stało się z zasłonami?

Na dźwięk mojego głosu, odwraca się i uśmiecha, a następnie delikatnie całuje. Zajmuję miejsce obok niego, spoglądając na niego wyczekująco.

– To pewnie wiatr – tłumaczy, a ja uśmiecham się szeroko, kręcąc głową.

Po chwili wszyscy znowu zaczynają prowadzić przeróżne dyskusje przy stole. Miło jest wiedzieć, że mój ojciec przypadł do gustu nawet ojcu Verdasa i mają mnóstwo wspólnych tematów. Myślę, że to dzięki temu, mężczyzna w końcu mnie zaakceptował.

– Naprawdę myślę, że powinniście się zastanowić nad ślubem – mówi w końcu Melisa. Wspomina o tym przy dosłownie każdej okazji. – Co powiecie swoim dzieciom, gdy kiedyś zapytają, czemu rodzice ich znajomych mają ślub, a wy nie? Jeszcze dacie im zły przykład i sami w przyszłości zrobią to samo.

Kątem oka widzę, jak mój tata i Cristian wzdychają. Każdy już zdążył się z tym pogodzić – nawet Lara i Megan żyją od teraz z myślą, że nie zostaną moimi druhnami. Niestety Melisa jest zbyt tradycyjna. Zawsze, gdy tu jesteśmy, rozpoczyna ten sam temat.

– Powiemy im, że świstek papieru nie jest nam potrzebny do szczęścia. Poza tym podejrzewam, że kiedy nasze dzieci będą mogły brać ślub, nikt go już nie będzie miał, więc będą na czasie – odpowiada Leon.

Parę miesięcy po jego rozwodzie z Biancą, myśleliśmy nad ślubem, ale w końcowym efekcie doszliśmy do wniosku, że dobrze jest tak, jak jest i – ku niezadowoleniu Melisy – cały czas się tego trzymamy.

Kobieta wzdycha zrezygnowana i już wiemy, że na parę godzin dała sobie spokój.

– A co z domem? Zdążycie przed porodem? – zadaje kolejne pytanie z listy: O co zapytać Vilu i Leona, kiedy przyjadą.

– Tak – odpowiada szatyn znudzony. – Zostało już niewiele, w przyszłym miesiącu będziemy mogli się tam spokojnie wprowadzić.

Kiedy okazało się, że jestem w ciąży, Leon planował, żebyśmy przeprowadzili się do większego mieszkania, ewentualnie małego domu jednorodzinnego, kiedy jednak okazało się, że nie będzie miał jednego dziecka, a dwójkę i to naraz, kupił ziemię niedaleko domu Melisy i Cristiana. Budujemy tam dom, który pomieści nie tylko nas i dzieci, ale również mojego ojca i Megan.

– A pokoje dla dzieci? Są już skończone? – pyta ojciec Leona. Wiem, że z pewnością nie jestem jego wymarzoną synową, ale moja ciąża to również powód, dla którego mnie polubił i mimo że udaje obojętność, wszyscy wiemy, iż nie może się doczekać, aż zostanie dziadkiem.

– Nic więcej nie da się w nich zrobić.

Leon uśmiecha się, po czym spogląda na mnie i splata nasze palce, a potem pochyla się i delikatnie całuje.

* * *

Tak, to jest epilog. Wiem, że pewnie niektórzy się nie domyślili, bo jest nudny, krótki, ogólnie do bani, ale chcieliście szczęśliwie zakończenie, więc macie :p. Gdybym zabiła Leona i Fiolkę (albo obu naraz ^^) byłoby ciekawiej :)). Nie no, wiem, że pomysł nie jest zbyt ambitny, ale po jakiś dwóch miesiącach myślenia nad epilogiem, doszłam do wniosku, że on jest jedynym, który by się nadawał, zawierałby happy end i w ogóle, więc sorry, ale tylko na to mnie stać :/. ALE! Napisałam go przed 13.02, więc dokonałam czegoś, co jeszcze dwa dni temu było niemożliwe ^^.
Nowe opowiadanie jednak zacznie się na 100% po 13.02 (jej, jeszcze 5 dni do ferii :>). Mimo to, jak pewnie większość zauważyła, zmienił się szablon, który mi się strasznie podoba ;>. Planowałam znaleźć minimalistyczny, żeby może i nie był związany z Leonettą, ale nie miałby też zupełnie na inny temat, takim więc sposobem mam szablon, w którym można zmienić zdjęcia i możecie się domyślić, jakie zawody będzie miała Vilu i Leon ^^. Poza tym jest dodana zakładka, ale oczywiście blogger mnie nie lubi, więc zdjęcia się spierdzieliły i jak tylko znajdę chwilę poszukam je w czarnej dziurze zwanej moim laptopem i dodam ^^.

Tak więc, do następnego :*

Nicole <3