Rozdział 15: Castillo!

Po tygodniu, Leon w końcu zjawia się w firmie. Odkąd tylko przyszedł, staram się go unikać, co jest niezwykle trudne, będąc jego asystentką. Jeszcze do niedawna czekała na jakikolwiek znak życia, a kiedy takowy dostaję - po prostu go unikam.

Przez cały ten czas układałam w głowie, jak mu to powiem, jak... Jak z nim zerwę. Nie chcę tego robić, ale nie mogę dopuścić do tego, żeby jego rodzice o wszystkim się dowiedzieli. Jego mama na pewno nie będzie szczęśliwa, a ojciec... O ojcu nawet strach pomyśleć.

W końcu wstaję i idę zrobić kawę. Po skończeniu tej czynności, zabieram ją i staję przed drzwiami do gabinetu Verdasa. Biorę głęboki wdech i pukam do drzwi. Po usłyszeniu "proszę", wchodzę niepewnie i stawiam filiżankę z kawą na biurku. Szatyn dostrzega, że to ja dopiero w momencie, w którym się wyprostowałam. Wcześniej był pogrążony w pracy. Nie dziwię się - nie było go 1,5 tygodnia, zapewne ma masę zaległości.

- Wróciłeś - mówię cicho. Że też akurat teraz nie mogło mi przyjść do głowy coś lepszego.

Podnosi na mnie wzrok.

- Tak, byłem u rodziców - odpowiada mi. - Wolałem tam być szybciej niż Diego.

Wstaje i podchodzi bliżej, po czym delikatnie całuje mnie. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale oddaję pocałunek. I po pięciu sekundach zdaję sobie sprawę z tego, że popełniam błąd. Jeju, jak ja tęskniłam za tymi ustami.

- Musimy pogadać.

* * *

Z początku myślałam, że nigdy nie przyzwyczaję się do pracy kelnerki. Nie jestem zbyt rozmowna, mam dwie lewe ręce i w dodatku bardzo krótką pamięć. Minął jednak tydzień, miesiąc i w oka mgnieniu rok. Mogę teraz z ręką na sercu powiedzieć, że znacznie zmniejszyła się ilość klientów wychodzących stąd ze swoim zamówieniem na sobie. Przez ten czas zainwestowałam również w notatnik, dzięki czemu nie mieszam już wszystkich zamówień, a stali klienci nawet mnie lubią - albo chociaż tolerują.

Nie mówię, że nie tęsknię za starą pracą. Zarabiałam wtedy więcej, szybciej wracałam do domu i miałam wolne weekendy. Niestety kiedy dowiedziałam się, że Leon nic nie powiedział rodzicom, a Diego postawił warunek, abym zrezygnowała z pracy - tylko to mi zostało. Miałam w planach poczekać i porozglądać się za nową pracą. Po jakimś czasie jednak zrozumiałam, jak to jest kochać swoją pracę. Może podawanie szalenie drogiego obiadu zadufanym w sobie mężczyznom i kobietom w samych markowych ciuchach nie jest szczytem moich marzeń, ale nie tęsknię za samolubnym szefem, jakim do tej pory był Verdas. Za ludźmi, którzy ledwo mnie zauważali i zajmowali się tylko plotkowaniem na boku. Uwielbiam moje znajome kelnerki, kucharza Mark'a i szefa sali Amandę. 

Niestety zerwałam kontakty z Ludmiłą, aby uniknąć jakiejkolwiek styczności z Leonem. Po raz pierwszy pokochałam to, że Buenos Aires jest takie wielkie i przez ponad rok zdołałam go nie spotkać. Czasem zastanawiam się, jaki teraz jest, czy poznał kogoś, co u jego rodziców i Lary... Staram się jednak szybko odsunąć od siebie te myśli. 

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? - witam się z nową klientką dumna z siebie, że w końcu mówię te słowa pewnie i nie mylę się przy tym. Któż by pomyślał, że tak proste zdanie może sprawiać tyle problemu?

Dziewczyna - na moje oko mająca jakieś 17 lat - podnosi na mnie wzrok i wtedy dostrzegam w niej siostrę Verdasa. Dokładnie przyglądam się jej twarzy, aby nie okazało się po raz kolejny, że coś pomyliłam. Nie jestem w stanie wymienić ilu klientów pomyliłam z kimś należącym do rodziny mojego byłego szefa. Ona wygląda jednak identycznie. Te same oczy, usta. Jedyne, co się zmieniło to jej fryzura. Zamiast długich brązowych włosów, ma teraz czarne, ścięte do ramion. Na oczy zachodzi jej grzywka. Teraz widać od niej bogactwo jej rodziny. Kiedy ostatni raz widziałam ją chodziła w ciuchach, na które może sobie pozwolić każda dziewczyna w jej wieku. Teraz ma na sobie sukienkę w kolorze indygo, która wygląda jakby kosztowała moją roczną pensję. Do tego ma na sobie czarne szpilki i długie kolczyki. Muszę przyznać też, że po raz pierwszy dostrzegam na jej twarzy makijaż. 

- Właściwie to czekam na kogoś. Mogłaby wrócić pani za 5 minut? - pyta, przerywając moje przemyślenia. Dziwię się, że mnie nie poznaje. 

Przytakuję i odchodzę, kiedy dociera do mnie, że nie widziałam jej rok. Ja również się przez ten czas zmieniłam. Moje włosy są teraz dużo dłuższe i w kolorze blond. Do tego z pewnością nie przyglądała mi się tak dosadnie, jak ja jej.

- Natalia! - krzyczę w kuchni i podchodzę do Hiszpanki. - Błagam cię, zrób coś dla mnie i obsłuż stolik siódmy.

- Dlaczego?

Wpatruję się w nią i zastanawiam, co jej odpowiedzieć. Hmm... Przy tym stoliku siedzi siostra mojego byłego? Nie, to z pewnością nie przejdzie.

- Po prostu to zrób, proszę.

- Nie, w mojej części sali jest wystarczający ruch. Wszystkie stoliki są dzisiaj zajęte. 

Przeklinam w myślach swoją szefową, która jest wprost maniaczką porządku. Każda z kelnerek ma swoje numery stolików, których musi pilnować.

Szatynka wzdycha głośno i zerka w małe okienko umieszczone w drzwiach od kuchni. Dostrzega dwie osoby przysiadające się do Lary. Jest to mężczyzna w czarnym garniturze i z zarostem oraz kobieta o blond włosach w czarnej sukience. I nagle dociera do mnie, że to Leon i Bianca, którą miałam okazję poznać, będąc u Verdasów. Odwracam się gwałtownie, żeby uklęknąć i błagać na kolanach Nati, żeby za mnie obsłużyła ten pieprzony stolik mojej przeszłości - niestety już tam nie stoi. 

- Dzień dobry, czy mogę przyjąć zamówienie? - pytam cieniutkim głosikiem, patrząc na swoje stopy. 

Tak. Co z tego, że spędziłam około 10 minut w łazience, rozmyślając o tym, co zrobić, żeby mnie nie rozpoznał? Wymyśliłam tylko to. Wstyd mi teraz, że zaprzeczałam, kiedy Mark twierdził, że nie umiem podejmować mądrych decyzji w stresie.

Przygotowuję się na to, że Leon mnie rozpozna. On jednak po prostu składa zamówienie. Kiedy jego wzrok jest zwrócony w menu, ja mam chwilę aby się mu przyjrzeć. Nie zmieniło się w nim zbyt wiele. W sumie jedyną zmianą jaką dostrzegam jest zarost i osoba towarzysząca. Mój wzrok przenosi się na ich splecione dłonie i nagle dostrzegam na placu blondynki obrączkę. W tej chwili nie słucham już szatyna, a skupiam całą uwagę na tym głupim pierścionku. 

Wiem, że nie powinnam być zazdrosna. To ja zerwałam z Verdasem i to ja odcięłam się od niego. Mogłam się spodziewać, że w końcu ułoży sobie z kimś życie. Dlaczego nie przewidziałam więc, że stanie się to tak szybko.

Już mam odchodzić, kiedy słyszę za plecami głos Amandy.

- Castillo! - I nagle wzrok Verdas wędruje prosto na moją twarz.

* * *

Przychodzę z 15. Wiem, napisana późno, krótka i do tego... dziwna. Pomysł z Vilu - kelnerką przyszedł mi do głowy około godzinę temu. Tak sobie dzisiaj pomyślałam, że wypadałoby w końcu coś dodać, starałam się, ale nic nie wychodziło, więc w pewnym momencie usunęłam to, co miałam i napisałam to u góry.

Tak, wiem, że to dość nie spodziewane, ale mam nadzieję, że jesteście mile zaskoczeni, bo ja w sumie jestem... chyba.

Nie no, wiem, że to dziwne. Pisząc to zrezygnowałam ze związku Dieletty, śmierci ojca Vilu i wizycie z BA ojca Leona na rzecz czegoś, czego do końca nie przemyślałam. Witamy w świecie Nicol, która najpierw robi, potem myśli i żałuje. 

Jeśli pojawi się pod tym postem 40 komentarzy będę to kontynuowała tak, jeśli nie to postaram się usunąć to i napisać coś innego :) Powiedzmy, że czas do świąt :D (25 dla tych, którzy nie wiedzą :p) i wtedy podejmę decyzję. Najwyżej wstawię jakąś ankietę czy coś.

No, do następnego :*