Rozdział 12: Przyjaciel?

Rozdział dedykowany Miśkowi :*...i wszystkim Pandom <33333333

Również staję i patrzę na niego. Od razu mam w głowie to, co stało się popołudniu na jego biurku. Widząc go, kiedy tak wygląda, mam pewność, że zrobiłabym to ponownie. Najgorsze jest to, że nie potrafię nawet samej siebie oszukać. Nie potrafię powiedzieć do swojego odbicia w lustrze: Nie żałuję, że Ludmiła nam przerwała. Jest wprost przeciwnie - cholernie żałuję. Z chęcią bym ją za to udusiła, ale wtedy byłabym nikim w oczach Ferro. Uważałaby mnie za zwykłą dziwkę, która dała się przelecieć Verdasowi.
     Biorę głęboki wdech, po czym podchodzę bliżej i staję naprzeciwko Verdasa. Z początku nie wiem, jak mam go przywitać, ale na szczęście - albo nieszczęście - robi to za mnie, całując mój policzek. Następnie bez słowa otwiera drzwi od strony pasażera. Wsiadam i zapinam pasy, tymczasem szatyn siada na swoim miejscu i odpala silnik.
     Przez pierwszą połowę jazdy, nie odzywamy się do siebie. Oboje czujemy się niezręcznie w swoim towarzystwie. Leon skupia się na drodze, a ja na widoku za oknem. Kiedy jednak jazda okazuje się dość długa, nie mogę już wytrzymać i postanawiam coś powiedzieć.
     - Długo znasz Diego? - pytam.
     - Był moim kumplem praktycznie od zawsze.
     - Mówiłeś mu o mnie?
     - Ja nie. Moja matka.
     Ponownie parzę przed siebie i uśmiecham się pod nosem. Melisa jest wspaniałą osobą i świadomość, że ona ma mnie za taką również, jest naprawdę miła. W końcu musi uważać mnie za kogoś lepszego niż zwykłą, chwilową dziewczynę jej syna, skoro mówi o mnie jego kumplom. Jedyne, czego żałuję to to, że tak szybko wyjechaliśmy i nie spędzę z nią więcej czasu. Kto wie? Może już nie zobaczę ani jej, ani Lary.
     Wygodniej się rozsiadam i staram wyluzować, ale okazuje się, że nie jest to takie proste. Cały czas kątem oka spoglądam na Verdasa i nie mogę się przed tym powstrzymać. Chciałabym porozmawiać o incydencie na jego biurku, nie jestem jednak w stanie. Nie potrafię od tak zacząć rozmawiać o czymś takim, jak prawie seks na biurku mojego szefa. Z drugiej strony nie mogę zapomnieć o tym. Nie chcę zachowywać się przy nim jeszcze gorzej niż przed wyjazdem do jego rodziców. Tym bardziej w chwili, w której musimy iść na kolację z jego najlepszym kumplem i udawać parę.
     - Zastanawiałeś się już... co powiesz rodzicom?
     Po zadaniu pytania, czekam chwilę aż odpowie. Kiedy jednak odpowiedzi nie dostaję, z powrotem odwracam się w stronę okna.
     - Nie - odpowiada w końcu. - Myślę, że... Po prostu ograniczę nasze kontakty i... może wszyscy zdążą zapomnieć.
     Ponownie na niego spoglądam.
     - Nie chcesz tego - mówię i to nie jest pytanie.
     - Nie zrozumiesz tego. - Wzdycha, kiedy widzi przed sobą niemały korek. - Ojciec tolerował jedną dziewczynę, z którą byłem. Swoją drogą była zdziwiona, że taka dziewczyna się mną w ogóle zainteresowała.
     Zasycha mi w ustach. Wiedziałam, że szatyn bardzo starał się zaimponować swojemu ojcu, ale nie przypuszczałam, że ten ocenia go aż tak nisko. Myślałam, że to Leon się do niego porównywał i stąd te odczucia.
     - Kiedy dowie się, że z kolejną dziewczyną mi nie wyszło, tylko się w tym utwierdzi.
     - Chodziło o Biancę? - Zadając to pytanie miałam nadzieję, że się mylę. Niestety jego potwierdzenie kiwnięciem głową nie mogło być dwuznaczne. - Larę też tak traktuje?
     Zanim mi odpowiada, wyjeżdża z korku.
     - Nie. Lara go nie interesuje, jej wychowaniem bardziej zajmuje się matka.
     Dalsza część jazdy przebiega w ciszy. Kiedy w końcu dojeżdżamy pod restauracje, żadne z nas nie rusza się z miejsca. Wzdycham cicho.
     - Leon?
     Kiedy odwraca twarz w moją stronę, przybliżam się i namiętnie go całuję, obejmując jego twarz dłońmi. Odrywam się, ale on ponownie mnie całuje.

* * *

     Diego okazuje się naprawdę miły. Bardzo przypomina mi Leon w stosunku do swojej matki lub Lary. Swoją drogą Verdas jest przy nim bardzo wyluzowany. Od razu widać, że nie znają się od wczoraj. Szatyn nie zachowuje się tak nawet przy Federico.

     Mi również Diego przypadł do gustu. Oboje dokonują wszelkich starań, żebym nie czuła się wykluczona z rozmowy. Zauważyłam też, że nie musimy udawać narzeczonych. Przy rozmowie z brunetem nie ma takiej potrzeby. W pewnym momencie szatyn jednak kładzie rękę na moim kolanie i gładzie je kciukiem. Patrzę na niego, po czym się uśmiecham i kładę swoją dłoń na jego.

     Nagle zadzwonił telefon Verdasa. Przeprosił nas i odszedł od stołu.

     - Jak z twoim ojcem? - pyta Diego. Przez chwilę zastanawiam się, skąd wie, aż dociera do mnie, że sama mu to przecież powiedziałam.
     - Dobrze. Okazało się, że to nic  poważnego i tylko spanikowałam. - Uśmiechnęłam się lekko speszona tym, jak się wtedy przestraszyłam, i co okazało się po powrocie do Buenos Aires.
     - Cieszę się, że nic mu nie jest - odpowiada. - Melisa jest tobą zachwycona, teraz widzę dlaczego...
     - Bez przesady.
     Nagle poczułam na nagim kolanie jego rękę. Czuję się nieswojo, tym bardziej, że specjalnie się przysunął. Wcześniej siedział naprzeciwko, a teraz tuż obok. Przełykam głośno ślinę i patrzę na niego.
     - Jesteś piękna, mądra i pracowita.
     Już chcę odepchnąć jego rękę, kiedy obok siada Leon. Brunet błyskawicznie zabiera dłoń i się odsuwa. Szatyn nawet nie zdąża czegokolwiek zauważyć. Gdy tylko kładzie rękę na stole, splatam nasze palce razem i spoglądam na Diego. Podnosi brwi, a ja widząc ten gest mam niezwykłą ochotę pokazać mu, z kim tu przyszłam. Ulegam więc tej pokusie. Wyciągam drugą rękę i kładę ją na policzku Verdasa. Obracam jego twarz i całuję, patrząc kątem oka na bruneta.

* * *

     - Wszystko w porządku? - pyta Leon, gdy mnie odwozi. - Nie odezwałaś się odkąd wróciłem na kolację.

     Spoglądam na niego i zastanawiam się, czy mu powiedzieć. Nie spodziewałam się po Diego takiego zachowania i myślę, że Verdas tym bardziej. Nie mam serca powiedzieć mu o tym, że jego najlepszy kumpel próbował poderwać jego "narzeczoną".

     - Tak... wszystko dobrze.

     - Na pewno?

     Widząc, że szatyn staje na czerwonym świetle przysuwam się i szybko całuję go w usta.

     - Po prostu jestem zmęczona.

     Lekko się uśmiecha i ponownie złącza nasze usta.

* * *

I jest rozdział. Taki on nijaki, ale no... ten... no... NA LEPSZY MNIE NI STAĆ :X Ogl bardzo przepraszam, że tak długo musieliście na niego czekać, ale nie miałam po prostu weny, ochoty i czasu, sorry. 

Tyle :*

Zapraszam do komentowania :D