Rozdział 10: Tak, to ja

Oglądam widok za oknem. Leon jedzie stanowczo za szybko, ale nie reaguję na to. Jedziemy już dość długo a moimi jedynymi słowami jak dotąd było tak, nie i nie wiem. Nie potrafię powiedzieć nic więcej ani się skupić na jego pytaniach. Myślę tylko o tacie.
     - Muszę wyjechać - mówię, gdy podchodzi i patrzy na mnie.
     Widzę na jego twarzy zdziwienie. 
     - Co? Dlaczego?
     - Wiem, że miałam zostać cały tydzień. Możesz mnie zwolnić, zrobić co tylko zechcesz, ale nie zatrzymasz mnie.
     Po jakimś czasie samochód zatrzymuje się przed szpitalem. Leon wychodzi. Chcę uczynić to samo, ale jak na złość nie mogę odpiąć pasa. Po chwili drzwi po mojej stronie się otwierają i szatyn bez słowa pomaga mi najpierw odpiąć pas, a następnie wysiąść. Od razu gnam do środka, mając świadomość, że Leon próbuje za mną nadążyć.
     Kiedy trafiam do recepcji, wszystko już dzieje się szybko. Pielęgniarka zaprowadza mnie i mojego szefa do ojca i Megan. Dziewczynka na mój widok zrywa się z miejsca i podbiega mnie przytulić.

* * *

     - Wiesz, że gdyby była potrzeba twojego przyjazdu, zadzwoniłbym - mówi ojciec, kiedy jest już po badaniach. To nie było nic poważnego. Po prostu słabiej się poczuł. Zrobili mu więc badania i zaraz może wracać do domu.

     Mam do niego żal za to, że nie zadzwonił. Jak mam mu zaufać, kiedy zupełnie o niczym mnie nie informuje? Jest jak duże dziecko. Mam świadomość tego, że to moja wina. Gdybym nie wyjechała, zapewne ojciec czułby się jak zawsze i nie wylądowałby tu. Oszczędziłabym strachu Megan. Niemożliwe, że dopiero teraz to do mnie dociera. Wybrałam takie życie. Życie, w którym jest miejsce tylko dla ojca i Megan. Nie ma w nim miejsca dla chłopaka, nauki, własnego życia. Moje życie to życie Megan i ojca. I jestem pewna, że to przez długi czas się nie zmieni.
    Wychodzimy z pomieszczenia i nadal jest tam Leon. Każę ojcu i Megan poczekać na mnie przed szpitalem i podchodzę do niego.
     - Dziękuję - mówię, gdy kończy rozmowę telefoniczną i patrzy na mnie. - Wiesz... za to, że mnie tu przywiozłeś... - Wzdycham głośno. - Mogę cię o coś poprosić?
     - Jasne - odpowiada, ale widzę, że nie jest pewny swoich słów.
     - Chcę, żeby to, co było u twoich rodziców... zostało u twoich rodziców. Nie chcę, żeby łączyło nas coś więcej niż było przed wyjazdem. Jeśli nie jesteś w stanie mi tego obiecać, zwolnię się. Nie będziemy się widywać.

* * *

     Przez resztę dnia jestem nieobecna. Analizuję wszystko w mojej głowie. Jeszcze parę dni temu Leon był dla mnie zwykłym chamem, którego nic nie obchodzi. Który ma gdzieś uczucia i problemy innych ludzi. W czasie wyjazdu pokazał swoją prawdziwą stronę. Ludmiła twierdzi, że przy matce udaje. Po spędzeniem z nim mnóstwa czasu wiem, że on tylko przy niej jest prawdziwym sobą i nikogo udaje. Przy swoim ojcu z kolei zakłada maskę, która go uchroni przed bólem, który doświadczył w dzieciństwie. W firmie natomiast zakłada ją z identycznych powodów. Chce uciec przed bólem, bo wie, że on go ogranicza. Chce udowodnić, że jest lepszy niż Cristian i wie, że ból mu tego nie ułatwi.
      Tymczasem ja, jego asystentka - osoba, która zawsze będzie kojarzyła mu się z firmą, poznałam prawdziwego Leona. Widziałam, jaki jest z Larą, ze swoją matką. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że taki Leon mi się spodobał. I to dużo bardziej niż powinien.
      Po drodze do pracy, boję się, jak będzie wyglądał mój dzień. Wcześniej ledwo znałam udawanego Leona. Teraz dobrze znam prawdziwego Leona. Do tego spędziłam z nim noc, to nie może się dobrze skończyć.
     Kiedy jestem w windzie, spostrzegam, że jestem spóźniona już prawie 15 minut. Aż nie chce mi się wierzyć w to, że nawet tego nie zauważyłam. Szybko idę do swojego biurka. Odkładam torebkę i ruszam do gabinetu Leona. Zanim zdążę pomyśleć o zapukaniu do drzwi, jestem już w środku.
     - Naprawdę przepraszam za spóźnienie i... - zaczynam, ale przerywam, gdy widzę, że Leon siedzi roześmiany z jakimś brunetem. Oboje spoglądają na mnie, a mnie od razu zatyka.
     - Coś się stało? - pyta Verdas, ale nawet wtedy uśmiech nie schodzi mu z twarzy. Moje myśli od razu przenoszą się na bruneta. Kim jest? Bo na pewno nie robi interesów z Leonem. Zazwyczaj na takich spotkaniach jego uśmiech - jeśli w ogóle jest - wygląda sztucznie i to bez powodu. Ten jest szczery - nie mam co do tego żadnych wątpliwości.
     Leon wstaje z krzesła i podchodzi do mnie lekko zaskoczony. Dziwię się, że jeszcze nie zauważył, że się spóźniłam. Zazwyczaj widzi każdą minutę i oczywiście za nią zwalnia. Ja spóźniłam się 15 razy mocniej. Gdyby nie ten uśmieszek, byłabym pewna, że mnie zwolni i pora zacząć szukać nowej pracy.
     - J-ja... spóźniłam się - wyjaśniam niepewnie.
     Podchodzi bliżej i sprawdza na zegarku, która godzina. Wzrusza ramionami, tak jakby to było 15 sekund, nie minut.
     - Nieważne - odpowiada, a ja zaczynam poważnie zastanawiać się, czy to naprawdę Leon. - Diego, poznaj Violettę.
    Brunet wstaje z krzesła i podchodzi do mnie i Verdasa. Dopiero teraz mam okazję mu się przyjrzeć. Wiem już na pewno, że nie przyszedł tutaj w interesach. Ma na sobie rurki i czarną skórę. Do tego spostrzegam na kanapie średnią torbę.
     - Violetta jest moją...
     - To ta narzeczona, którą wszyscy się zachwycają? - przerywa mu. Musi mieszkać w okolicach domu rodziców szatyna, skoro o mnie słyszał. Jest pewnie albo jakimś kuzynem, albo kumplem.
     - Nie, to...
     - Tak, to ja. - Tym razem ja przerywam Leonowi. Nie mam pojęcia, dlaczego to mówię. Czuję na sobie zdziwiony wzrok szatyna. Szybko łapię go za rękę i splatam nasze palce razem. - Mieszkasz tam, gdzie rodzice Leona? Nie miałam okazji cię poznać...
     Nagle czuję pełną swobodę. Mówię to bez zawahania i ani chwilę tego nie żałuję.
     - Niestety musiałem wyjechać - mówi. - Powrót miałem w planach na dzisiaj i byłem pewien, że zdążę cię poznać, ale niespodziewanie wyjechaliście.
     - Problemy z moim ojcem...
     - Cieszę się, że udało mi się ciebie jednak spotkać. Z tego tłumaczenia Leona, zaczynałem wnioskować, że nigdy cię nie zobaczę. - Mówiąc to patrzy na mojego szefa, który nie ma już zdziwionej miny, ale nic nie mówi.
     - Wracam do pracy... I tak już się spóźniłam. - Puszczam rękę Verdasa i wspinam się na palce, żeby pocałować go w policzek. - Do zobaczenia, kochanie.
     Odwracam się i już mam wyjść, kiedy zatrzymuje mnie głos Diego.
     - Co powiecie na wspólną kolacje w trójkę?

* * *

Beznadziejna długość, jakoś i wgl ;// Ja to wiem :< Ale na swoja obronę powiem, że nie miałam weny, ani nawet ochoty :/ Do tego usuwałam bloga, przywracałam, wszystkim powkurzałam, a teraz jeszcze zjawiłam się z beznadziejnym rozdziałem. Wiem :X